Της Γιάννας Σουλάκη
Είναι η εξομολόγηση του Λεωνίδα, ενός 28χρονου ασθενούς με ψωρίαση, ο οποίος από την ηλικία των 13 ετών έχει βιώσει τη στιγματοποίηση, λόγω των εμφανών δερματικών βλαβών και της λανθασμένης πληροφόρησης των ανθρώπων για τη νόσο.
Ως ταμίας του Συλλόγου Ασθενών με Ψωρίαση και Ψωριασική Αρθρίτιδα «Επιδέρμια» σήμερα, ο Λεωνίδας Φωτιάδης αισθάνεται την ανάγκη να περάσει ξεκάθαρα το μήνυμα στην κοινωνία μας ότι «η ψωρίαση ΔΕΝ είναι μεταδοτικό νόσημα».
Ο Λεωνίδας αφηγήθηκε στο liberal.health.gr την προσωπική του ιστορία:
«Διαγνώστηκα με ψωρίαση το 2001 σε ηλικία 13 ετών. Έκτοτε ακολουθώντας διάφορες θεραπείες έχουν περάσει περίοδοι της ζωής μου κατά τις οποίες η ψωρίαση ήταν σε ύφεση και άλλες κατά τις οποίες βρίσκονταν σε έξαρση με κάλυψη έως και το 90% του σώματός μου», λέει.
Μέσα από τα αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων, ο Λεωνίδας έχει συνειδητοποιήσει κατά καιρούς ότι στην Ελλάδα δεν είμαστε καλά ενημερωμένοι για τη νόσο της ψωρίασης, αν και τα τελευταία χρόνια υπάρχει βελτίωση στην πληροφόρηση, όπως λέει:
«Όταν ήμουν μικρότερος, αισθανόμουν πιο έντονα και επίμονα τα βλέμματα πάνω μου. Σήμερα υπάρχουν ακόμη αδιάκριτα βλέμματα, όμως σε μικρότερη συχνότητα. Η άγνοια του κόσμου είναι τέτοια ώστε όταν αντικρίζει κανείς έναν ασθενή με ψωρίαση, πιστεύει ότι απειλείται από αυτόν και θεωρεί ότι κινδυνεύει να κολλήσει και ο ίδιος».
Ο Λεωνίδας μέσα σ'' αυτό το διάστημα των 15 χρόνων ήταν και τυχερός, γιατί είχε τη συμπαράσταση της οικογένειας και των φίλων του. Δεν συνέβαινε, όμως, το ίδιο και με τους άγνωστους ανθρώπους που συναντούσε τυχαία στον δρόμο.
«Η άγνοια του κόσμου είναι τέτοια, που πολλές φορές βίωσα τον φόβο των ανθρώπων ότι θα “κολλήσουν” ψωρίαση από εμένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι κατά την περίοδο μεγάλης έξαρσης και κάλυψης του 90% του σώματός μου από ψωριασικές πλάκες, ο κόσμος απέφευγε να καθίσει δίπλα μου στο λεωφορείο ή σε δημόσιες υπηρεσίες. Ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες –κατά τους οποίους πολλά σημεία του σώματος μου ήταν εκτεθειμένα στα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου– σπανίως κάποιος συμπολίτης μου επέλεγε να καθίσει δίπλα μου, από το φόβο μιας πιθανής μετάδοσης της ασθένειάς μου», εξομολογείται ο Λεωνίδας.
Η μεγαλύτερη παρεξήγηση που υπάρχει ακόμη και σήμερα είναι ότι η ψωρίαση είναι ταυτόσημη με την «ψώρα», μια πράγματι μεταδοτική πάθηση του δέρματος που προκαλείται από ένα παράσιτο. Η ψωρίαση, από την άλλη μεριά, είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα του δέρματος και η εμφάνισή της δεν σχετίζεται με εξωγενείς αιτίες. Ευτυχώς οι άνθρωποι είναι σήμερα λίγο καλύτερα ενημερωμένοι απ'' ό,τι παλιότερα, λέει ο Λεωνίδας Φωτιάδης:
«Ο κόσμος σήμερα είναι περισσότερο ενημερωμένος για τη νόσο της ψωρίασης από ό,τι στο παρελθόν, ωστόσο είναι πολύ συχνό το φαινόμενο συνασθενείς μας να μας αναφέρουν περιστατικά κοινωνικού αποκλεισμού εξαιτίας της ψωρίασης. Στόχος του “Επιδέρμια” είναι να ενημερώσει την κοινή γνώμη για τη φύση και τη μη μεταδοτικότητα της ψωρίασης, με απώτερο σκοπό την εξάλειψη τέτοιων περιστατικών κοινωνικού αποκλεισμού των ασθενών με ψωρίαση».
Η πρόεδρος του Συλλόγου «Επιδέρμια», Τίνα Κουκοπούλου, επιβεβαιώνει τα προβλήματα που βιώνουν σήμερα στην Ελλάδα οι ασθενείς, εξαιτίας αυτής της παρεξήγησης:
«Στην Ελλάδα, ο ασθενής με ψωρίαση έχει να αντιμετωπίσει δύο προβλήματα, ένα αισθητικό και ένα... γλωσσικό. Η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη στο κόσμο όπου υπάρχει σύγχυση της λέξης “ψωρίαση” με την λέξη “ψώρα”, δηλαδή μια μεταδοτική και ιάσιμη ασθένεια, που το ευρύ κοινό πολλές φορές μπερδεύει με την ψωρίαση. Αυτά τα δύο συμβάλλουν στη στιγματοποίηση του ασθενούς και στην κοινωνική του απομόνωση. Επιπροσθέτως η άγνοια του κόσμου για τη μη μεταδοτικότητα της νόσου εντείνει τον φόβο απέναντι στους ασθενείς με ψωρίαση», υποστηρίζει η πρόεδρος του «Επιδέρμια».
