«Αφήστε με εδώ που είμαι εγώ. Δεν είμαι αυτό που έχετε εσείς στο μυαλό σας» μεταφέρω από το τελευταίο βιβλίο του Λάκη Λαζόπουλου για το χρονικό της μάχης που έδωσε η γυναίκα του με τον καρκίνο. Αυτή την εξομολογητική φράση, ίσως και με μία δόση απολογίας, επιχειρεί να επιβεβαιώσει, όχι με μία καλοκαιρινή επιθεώρηση ή με τους τηλεοπτικούς «Μήτσους» που τον έκαναν ευρέως γνωστό.
Μόλις λίγο καιρό μετά την περιπέτεια υγείας που του προκάλεσε μια θρόμβωση στο πόδι (η οποία απασχόλησε τον Τύπο καθώς συνδέθηκε με τυχόν παρενέργειες του εμβολίου), ο Λαζόπουλος «επιστρέφει» με μια άγνωστη ως σήμερα καλλιτεχνική του ασχολία, αυτή του ζωγράφου. Στη Νάουσα της Πάρου όπου παραθερίζει τα τελευταία χρόνια, αποκαλύπτει για πρώτη φορά τα ζωγραφικά του έργα στην γκαλερί που διατηρεί στο νησί ο Βαγγέλης Καπόπουλος.
Όσοι παρακολουθούν από κοντά τον Λαζόπουλο δεν πρέπει να ξαφνιάστηκαν για το όψιμο ενδιαφέρον του στη ζωγραφική. «Προσπαθώ να βρω ένα σημείο προς το οποίο να κατευθυνθώ και το μόνο που βρίσκω να μ’ ενδιαφέρει πραγματικά είναι η ζωγραφική… έχω την ανάγκη να αποσυρθώ, να πάω στην Πάρο, να ηρεμήσω και να ζωγραφίζω» έλεγε στα μέσα του καλοκαιριού, σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα». Τις εικαστικές του αναζητήσεις, όμως, ο Λαζόπουλος δεν τις κράτησε για τους λιγοστούς φίλους, αλλά τις εμπιστεύτηκε στην γκαλερί του Καπόπουλου, προκειμένου να τις μοιραστεί με το πλατύ κοινό.
Δεν το κάνει βεβαίως μονάχος του, αλλά σε ισότιμη σχέση με τον ζωγράφο Απόστολο Χαντζαρά. Πρόκειται για μία κοινή παρουσίαση των δύο με χαρακτηριστικά διαλόγου, ενός αλληλοσυμπληρώματος που οι δύο φέρουν σαν «ομολογία» με αυτόνομο χαρακτήρα. Για τον προσωπικό τόνο της έκθεσης, η γκαλερί αναφέρει τα εξής: «ο Λάκης Λαζόπουλος και ο Απόστολος Χαντζαράς υπηρετούν με συνέπεια εδώ και χρόνια την τέχνη: στο θέατρο ο πρώτος, στη ζωγραφική ο δεύτερος. Ωστόσο μια τυχαία συνάντηση τους έφερε κοντά, δημιουργώντας ένα πεδίο πνευματικής έλξης ανάμεσα σε αυτούς τους δύο διαφορετικούς ανθρώπους αναδεικνύοντας μία κοινή επιθυμία: την ανάγκη να συνομιλήσουν μέσα από τα έργα τους για πράγματα διαφορετικά.
Έτσι, οι δύο άνθρωποι της τέχνης συναντώνται στην κοινή τους έκθεση ζωγραφικής, την πρώτη για τον Λάκη Λαζόπουλο, που έχει τίτλο “Μια τυχαία συνάντηση” και φιλοξενείται από τις 4 Αυγούστου στην γκαλερί Kapopoulos Fine Arts στη Νάουσα της Πάρου.
Θα συνομιλήσουν μέσα από τα έργα τους για πράγματα διαφορετικά, ίσως και αντιθετικά, που όμως συνδέονται με έναν διαλεκτικό τρόπο που διαμορφώνει τη ζωή όλων μας: από τη μια μεριά, η απώλεια, η οδύνη, το κενό και η υπέρβασή τους. Υπέρβαση που γίνεται δυνατή μέσα από τη μνήμη που μετουσιώνεται σε εικόνα. Από την άλλη, (ενν. το ζωγραφικό παράδειγμα του Χαντζαρά) η καταφυγή σε ήρωες μυθικούς που μάχονται και νικούν, η αναζήτηση της ομορφιάς και της αθανασίας. Η χαρά της δημιουργίας σε έναν όλο και πιο σκοτεινό κόσμο, βρίσκει τον δρόμο προς το φως, την ευφορία και την ομορφιά που προσφέρει απλόχερα το ελληνικό καλοκαίρι».
Να σημειώσουμε ότι ο ζωγράφος με τον οποίο συνομιλεί ο Λαζόπουλος έχει «περπατήσει» στο θεατρικό σανίδι. Μόλις πριν δύο χρόνια ο Απόστολος Χαντζαράς για την ανάγκες της παράστασης «Αίας» του Σοφοκλή, ζωγράφιζε επί σκηνής και μάλιστα μπροστά στους θεατές.
Στην παράδοση του Αλέκου Φασιανού και του Γιώργου Σταθόπουλου, ο Χαντζαράς χρησιμοποιεί αδρά περιγράμματα με επιρροές από το θέατρο σκιών, την αρχαία αγγειογραφία, καθώς και τη βυζαντινή εικονογραφία (την πρώτη σπουδή έλαβε κοντά στον αγιογράφο πατέρα του Ελευθέριο Χαντζαρά). Κινείται σε μια έντονη χρωματική παλέτα, αλιεύοντας θέματα από την πληθώρα των ελληνικών συμβόλων.
Καθώς λέει ο ίδιος «αντλώ έμπνευση στη ζωγραφική μου από μύθους και θέματα που παράγουν αίσθημα». Ο ήλιος, η θάλασσα, ο σταυρός, τα νησιά, τα ψάρια, οι κολυμβητές συνυπάρχουν σε ένα αμάλγαμα το οποίο διατηρεί πάντα μια βάση ρεαλιστική. Γεννημένος στο Αγρίνιο το 1977, σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Χρόνη Μπότσογλου και κατόπιν μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο Paris 8 στο Παρίσι. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό κι ο ίδιος εργάζεται στην Αθήνα.
Την ίδια αδρότητα της γραφής που παραπέμπει στην τεχνική του κολάζ, φαίνεται να μοιράζεται και ο Λαζόπουλος, τουλάχιστον στα δύο έργα που δημοσιεύουμε. Λίγα, όμως, μπορούν να λεχθούν πριν από το ξεκίνημά του, χωρίς να έχουμε δει σοβαρό δείγμα της δουλειάς αυτής. Το βέβαιο είναι ότι ο Λάκης ξέρει να κλέβει την παράσταση. Ακόμη κι αν διαφωνεί κάποιος μαζί του –προσωπικά, διαφωνούμε σε πολλά – δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει το ευφάνταστο ενός χαρακτήρα που ρίχνεται με πάθος σε αυτό που κάνει.
Έλεγε χαρακτηριστικά στην ίδια συνέντευξη: «Ποιος είναι ο δικός του φόβος; Να μην μπορώ να ζωγραφίζω. Μόνο μ’ αυτό θέλω πλέον να ασχολούμαι» απαντούσε δίνοντας αποκλειστικά βάρος στις εικαστικές του αφηγήσεις. Το αν κατορθώσει ένα πέρασμα στα εικαστικά που δε θα είναι τυχαίο, μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει.
Όσοι επισκεφθούν τη Νάουσα της Πάρου, από τις 4 έως τις 16 Αυγούστου, έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν αυτήν τη φαινομενικά παράδοξη, όμως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνομιλία. Η γκαλερί Kapopoulos Fine Arts Poros φιλοξενεί τα έργα των δύο καλλιτεχνών, σύμφωνα με το πρωτόκολλο ασφαλείας και υγείας για την καταπολέμηση του Covid-19.
