Mε την παρουσία εκπρόσωπων 17 χωρών και τριών διεθνών οργανισμών, μεταξύ των οποίων όλες οι γειτονικές χώρες της Λιβύης εκτός της Ελλάδας και των τριών αφρικανικών γειτονικών χωρών προς τον Νότο, που μάλλον δεν θα μπορούσαν να συμβάλουν στη σταθερότητα της χώρας, πραγματοποιείται σήμερα Τετάρτη 23 Ιουνίου, η δεύτερη Διάσκεψη στο Βερολίνο για τη Λιβύη παρουσία και του Αμερικανού ΥΠΕΞ Άντονι Μπλίνκεν.
Η Ελλάδα για δεύτερη φορά βρίσκεται αποκλεισμένη από τη Διάσκεψη καθώς το Βερολίνο δεν θέλει να βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να διαχειριστεί και μια παράλληλη ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, καθώς εκ των πραγμάτων η πορεία ομαλοποίησης στη Λιβύη και η τήρηση των αποφάσεων του ΣΑ του ΟΗΕ «αγγίζουν» τα τουρκολιβυκά Μνημόνια που υπέγραψε ο κ. Ερντογάν με τον Αλ Σάρατζ τον Νοέμβριο του 2019.
Όμως αυτή η στάση εκ μέρους της Γερμανίας δίνει λάθος μήνυμα στην Τουρκία αλλά και σε άλλες χώρες καθώς υποκρύπτει μεροληψία και αποκαλύπτει ιδιοτελείς επιλογές εκ μέρους της γερμανικής κυβέρνησης.
Καθώς φυσικά στις προσκλήσεις που έχει απευθύνει περιλαμβάνονται και χώρες που είναι δεδομένο ότι δεν θα διστάσουν να αντιπαρατεθούν ευθέως με την Τουρκία, η οποία αναδεικνύεται σε βασικό αποσταθεροποιητικό παράγοντα στη Λιβύη και στην περιοχή.
Σύμφωνα με πληροφορίες μας το τελικό ανακοινωθέν, που ήταν μέχρι το βράδυ της Τρίτης σε διαπραγμάτευση, στα 51 άρθρα του προβλέπει την αποχώρηση ξένων μαχητών, την επιτήρηση του εμπάργκο όπλων και την ομαλή πορεία προς τις εκλογές της 24ης Δεκεμβρίου.
Η Αθήνα έχει εκφράσει την έντονη δυσαρέσκεια της και έχει επισημάνει ότι είναι αντιπαραγωγικός ο αποκλεισμός της από τη Διάσκεψη, αλλά πάντως έχουν υπάρξει παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και τουλάχιστον εάν τεθεί θέμα εκ μέρους της Τουρκίας για την υποστήριξη των Μνημονίων θα υπάρξει αντίλογος.
Όλοι σχεδόν είναι εναντίον του τουρκολιβυκού Μνημονίου στρατιωτικής συνεργασίας βάσει του οποίου η Τουρκία διεκδικεί να διατηρήσει τουρκικές δυνάμεις στην Λιβύη. Και αυτό το Μνημόνιο συνδέεται άμεσα με το άλλο Μνημόνιο περί θαλασσίων ζωνών.
Το οποίο όμως τόσο η Αίγυπτος, όσο και η Γαλλία και τα Εμιράτα που συμμετέχουν στη Διάσκεψη αλλά και η ΕΕ στο σύνολο της έχουν αποδοκιμάσει και έχουν δηλώσει ότι είναι παράνομο. Επομένως, ντρίπλες της Τουρκίας με στόχο τη νομιμοποίηση τους από την πίσω πόρτα, δεν θα είναι εύκολες ακόμη και αν λείπει η Ελλάδα από το Βερολίνο.
Φυσικά, θα έχει ενδιαφέρον και η γερμανική στάση καθώς πρακτικά δεσμεύεται από την κοινή ευρωπαϊκή θέση σε ότι αφορά την «μη νομιμότητα» των τουρκολιβυκών Μνημονίων.
Στη Λιβύη οι παρεμβάσεις που εκπορεύονται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους συνεχίζονται με στόχο να υπονομευθούν οι εκλογές καθώς προβάλλεται το επιχείρημα ότι για να συμφωνηθεί η συνταγματική βάση των εκλογών θα πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα, κάτι που θα καθιστούσε ανέφικτο το χρονοδιάγραμμα της 24ης Δεκεμβρίου.
Η Γερμανία όμως δοκιμάζεται και με τη στάση που θα κρατήσει στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, σε μια από τις τελευταίες Συνόδους που θα εκπροσωπηθεί από την Α. Μέρκελ.
Στην ΕΕ επαναλαμβάνεται η γνωστή «σύγκρουση». Από την μια η γνωστή γερμανική αντίληψη που λέει ότι όσο δίνεις στην Τουρκία τόσο της προσφέρεις κίνητρα για να μείνει κοντά στη Δύση και να είναι το «καλό παιδί». Δυστυχώς, αυτό συνήθως μεταφράζεται διαφορετικά από την Τουρκία η οποία απλώς αποθρασύνεται, από αυτή την τακτική και ζητά όλο και περισσότερα.
Και η άλλη προσέγγιση, ότι πρέπει να μπαίνουν σαφείς όροι και προϋποθέσεις στην Τουρκία και τα όποια «δώρα» να προσφέρονται ως ανταμοιβή για κάθε βήμα που κάνει η Τουρκία. Αυτές οι δυο αντίθετες προσεγγίσεις ήταν ξεκάθαρες στη συνάντηση Μέρκελ - Μακρόν πριν λίγες ημέρες…
Το προσφυγικό για το οποίο κόπτεται η Γερμανία, είναι ένα πρόβλημα σοβαρό και προφανώς πρέπει να βοηθηθεί η Τουρκία. Όμως δεν μπορεί να επιτρέψει η ΕΕ να μετατραπούν οι 3,7 εκατομμύρια πρόσφυγες στο τουρκικό έδαφος, το μέσο εκβιασμού της Ευρώπης για την ικανοποίηση των απαιτήσεών της Τουρκίας.
Και εφόσον γίνει ανοικτή συζήτηση στη Σύνοδο Κορυφής, θα πρέπει επίσης να εξηγηθεί ότι η ΕΕ δεν θα συμπράξει ούτε πολιτικά, ούτε οικονομικά, στην πολιτική της Τουρκίας που μέσω των προσφύγων επιχειρεί να δημιουργήσει μια ντε φάκτο ζώνη κατοχής στην περιοχή των Κούρδων στη Βόρεια Συρία.
