Παρατηρώντας τις πρόσφατες εργασίες του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης ορισμένοι διεθνείς αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ίσως συγκροτείται μία ισχυρή αντινατοϊκή συσπείρωση ή ακόμη και συμμαχία.
Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν εξαιτίας του δεδηλωμένου αντινατοϊκού χαρακτήρα του οργανισμού αυτού, αλλά επιπροσθέτως και εξαιτίας της πίεσης που ασκήθηκε από τον Πούτιν προς τον Ερντογάν να αφήσει το ΝΑΤΟ για να προσχωρήσει στην ευρασιατική συμμαχία.
Υπενθυμίζεται, ότι ανάμεσα στις χώρες που συμμετέχουν στον SCO, τον οποίο, εσφαλμένα κατά τη γνώμη μου, πολλοί αποκαλούν ασιατικό ΝΑΤΟ, έχουν προσχωρήσει η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν.
Το ερώτημα που προκύπτει από αυτές τις παρατηρήσεις των αναλυτών, αλλά και τις ενέργειες ορισμένων κρατών-μελών του SCO είναι συγκεκριμένο: μπορούν αυτές οι χώρες και αυτός ο οργανισμός να αποτελέσουν αντίβαρο στο ΝΑΤΟ, αλλά και γενικότερα στην ομάδα των κρατών της Δύσης;
Όχι είναι η απάντηση. Γιατί μπορεί η πλατφόρμα αυτή να έχει αντινατοϊκό χαρακτήρα, αλλά ΝΑΤΟ δεν είναι. Δεν έχει, δηλαδή, τους μοχλούς εμβάθυνσης συνεργασιών που έχει το ΝΑΤΟ, ούτε βεβαίως τις δεσμεύσεις για κοινή άμυνα. Με τη δύναμη του παραδείγματος, εάν η Κίνα δεχθεί επίθεση, υποχρεούται η Ινδία να την συντρέξει; Δεν υποχρεούται.
Επιπλέον, πρόκειται για ένα φόρουμ που δεν είναι συνεκτικός οργανισμός, αλλά απλώς φιλοδοξεί να αντιταχθεί στους στόχους του ΝΑΤΟ και της Δύσης. Η συμμαχία αυτών των ευρασιατικών κρατών δεν έχει τη δυνατότητα να ανταγωνιστεί επί του παρόντος την ομάδα των κρατών της Δύσης, με δεδομένο ότι η τελευταία υπερβαίνει τα όρια του ΝΑΤΟ.
Αναφέρω εδώ τη συμμαχία της Ιαπωνίας, μία από τις ισχυρότερες οικονομίες στον κόσμο, με τις ΗΠΑ, όπως επίσης και τη συμμαχία της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, των οποίων η θέση είναι γεωστρατηγική, με το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ (AUKUS).
Στις σκέψεις αυτές δεν μπορώ να μην συμπεριλάβω την περίπτωση της Ουκρανίας, που ανέδειξε τη γεωπολιτικοστρατιωτική ενότητα της Δύσης. Και αυτό γιατί είδαμε να συμμετέχουν ενεργά στην άμυνα της Ουκρανίας, άρα να αντιμάχονται τη Ρωσία, και επίσης είδαμε ότι όλες οι χώρες άρχισαν να υλοποιούν επιπλέον προγράμματα άμυνας και εξοπλισμών.
Στο σημείο αυτό επισημαίνω, ότι ενόψει του αδιεξόδου που αντιμετωπίζει η Τουρκία για τη συντήρηση και ανανέωση του αεροπορικού της στόλου, ο πρόεδρος Ερντογάν προανήγγειλε παταγωδώς την προμήθεια αεροπλάνων από άλλες αγορές. Όσοι γνωρίζουν από αεροπορική βιομηχανία γελούν με αυτή τη δήλωση, γιατί τελικά δεν υπάρχουν άλλες αγορές. Πού θα στραφεί δηλαδή;
Στη Ρωσία που ναι έχει μεν τις δυνατότητες, αλλά τα αεροσκάφη της δεν είναι ικανά να προστατεύσουν ούτε τη δική της άμυνα, ή στη Γαλλία, της οποίας τον πρόεδρο Μακρόν αποκαλούσε μέχρι προσφάτως εκφυλισμένο και η οποία αποτελεί πραγματικό πυλώνα της Δύσης;
Συνεπώς, και έχοντας υπόψιν τη φράση ότι στα πεδίο των μαχών ο Θεός είναι πάντοτε με τους μεγάλους σχηματισμούς, γιατί όλοι απευθύνονται στον Θεό τους αλλά η ισχύς είναι αυτή που καθορίζει το νικητή, έχουμε κάθε λόγο να συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ και στην ομάδα των κρατών της Δύσης, προκειμένου και να αισθανόμαστε και να είμαστε ασφαλείς και ισχυροί.
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά την ανατομία των διενέξεων μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών που προκάλεσαν δύο παγκόσμιους πολέμους τον προηγούμενο αιώνα. Και ξέρουμε εξίσου καλά ότι αυτές τις διενέξεις και αυτούς τους ανταγωνισμούς κατέστησε ξεπερασμένους η σύμπηξη της βορειοατλαντικής συμμαχίας, η οποία δημιούργησε μία κοινότητα ασφαλείας (security community) στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης και του Βορείου Ατλαντικού.
Η νατοϊκή συνείδηση είναι βαθιά ριζωμένη στους δυτικούς λαούς, ακόμη και ο ηγέτης του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ την είχε αποδεχθεί. Γιατί το ΝΑΤΟ είναι ένας από τους προμαχώνες, πιθανώς ο σπουδαιότερος, πάνω στον οποίο έχει οικοδομηθεί τις τελευταίες δεκαετίες η κοινή ασφάλεια και η ευημερία των κρατών και των λαών του δυτικού κόσμου, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και η χώρα μας.
*Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι Βουλευτής, πρ.Υπουργός
