Του Δημήτρη Καμπουράκη
Γιος φιλικού μου ζευγαριού με πανεπιστημιακές σπουδές κατέθεσε βιογραφικό σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας και του πρόσφεραν τετράωρη δουλειά, με αποδοχές 184 ευρώ τον μήνα. Ο ίδιος ο νεαρός μου εξομολογήθηκε (χρησιμοποιώ την λέξη, διότι ντρεπόταν να μου το πει λες και έφταιγε αυτός) ότι εταιρεία πώλησης ενέργειας του έδωσε 230 τον μήνα, αλλά σε …δωροεπιταγές, όχι χρήματα.
Το παλικάρι μάλιστα, μόλις άκουσε την δεύτερη προσφορά έφυγε τρέχοντας, οπότε δεν μπόρεσε να με διαφωτίσει τι είδους δωροεπιταγές πρόσφερε ως μισθό η συγκεκριμένη εταιρεία. Σούπερ μάρκετ, καφετέριας, δικές της για ρεύμα ή μια βεντάλια κουπονιών; Προφανώς η λογική του προσωπάρχη της εταιρείας που σκέφτηκε αυτή την φαεινή ιδέα, ήταν ότι ο εργαζόμενος του θα μεταπωλήσει τις δωροεπιταγές σε ενδιαφερόμενους και θα βρει τα μετρητά που του χρειάζονται.
Αυτή είναι η Ελλάδα (για να θυμηθώ την ρήση του Σημίτη) που σε τρεις, οκτώ ή δώδεκα μήνες θα παραδώσει ο Αλέξης Τσίπρας στον επόμενο. Όχι ότι επί Γιώργου ή επί Σαμαρά ζούσαμε με χρυσά κουτάλια, αλλά ο μισθός δεν ήταν 184 ευρώ τον μήνα, ούτε προσφερόταν μέσω δωροεπιταγών. Και το κυριότερο, αυτοί οι «παλιοί» αναγνώριζαν τουλάχιστον ότι ζούσαμε μέσα σε μια κρίση την οποία πάσχιζαν να ξεπεράσουν, ενώ οι σημερινοί κορδώνονται σαν τα παγόνια πανηγυρίζοντας ότι η οικονομία πάει περίφημα.
Είναι κι αυτή η Αχτσιόγλου που κάθε τόσο μειώνει την ανεργία, ανεβάζει τον κατώτατο μισθό, επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και διατυμπανίζει τις φοβερές επιτυχίες της επιθεώρησης εργασίας, ώστε αν κάποιος δεν ψάχνει δουλειά ο ίδιος (ή το παιδί του), είναι έτοιμος να πιστέψει πως τα πράγματα στην αγορά εργασίας έχουν βελτιωθεί ραγδαία. Κι όμως επικρατούν συνθήκες κανονικής πειρατείας. Τίποτα δεν ελέγχεται, τίποτα δεν βελτιώνεται, τίποτα δεν μας κάνει να νιώθουμε λίγο πιο αισιόδοξοι.
Αν δεν υπάρξει ένα αναπτυξιακό «μπαμ», αν οι τράπεζες δεν ξεπεράσουν την σημερινή τους άθλια κατάσταση και δεν αρχίσουν να δίνουν κανένα δάνειο σε επιχειρήσεις και στην στέγαση, δεν υπάρχει σωτηρία για τον τόπο και τα νέα παιδιά που ακόμα απόμειναν εδώ. Διότι το παλικάρι για το οποίο μιλώ στον πρόλογο, ετοιμάζεται να την κάνει για το εξωτερικό. Όχι Γερμανίες και Ολλανδίες, αλλά για την Ρουμανία παρακαλώ. Εκεί βρήκε άκρη, εκεί θα πάει. Καταντήσαμε να φεύγουμε μετανάστες στα Βαλκάνια. Κατά τα λοιπά πάμε περίφημα και τα πλεονάσματα που επιτυγχάνουμε αποδεικνύουν ότι η οικονομία μας είναι εύρωστη.
Κατά τα λοιπά τους πείραξε ο …ακροδεξιός νεοφιλελευθερισμός του Κυριάκου, τον οποίον κατήγγειλαν όταν ανακοίνωσε πως μόλις αναλάβει θα ξεμπλοκάρει άμεσα τις επενδύσεις στις Σκουριές και στο Ελληνικό. Και μην ακούω φωνές του τύπου «αυτή είναι η ελεύθερη αγορά που πρεσβεύετε», διότι η ίδια αγορά σε συνθήκες ανάπτυξης έδινε μισθούς 1.000 και 1.200 τον μήνα, αλλά βλέπετε τότε υπήρχε ανταγωνισμός και επενδύσεις, όχι στασιμότητα και ουρές ανέργων να περιμένουν.
Παρά ταύτα, δεν μπορώ να μην τελειώσω και με κάτι πιο ανθρώπινο: Ήθελα να 'ξερα, αυτοί οι δυο διευθυντές προσωπικού μεγάλων εταιρειών, όταν είχαν μπροστά τους ένα παλικάρι με παχυλό βιογραφικό και του πρόσφεραν ο ένας 184 ευρώ τον μήνα και ο άλλος 230 σε δωροεπιταγές, δεν ντράπηκαν;
