Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η μαύρη λίστα των «παρανόμων» της Novartis είναι άλλο ένα κεφάλαιο στην ηρωική νουβέλα όπου πρωταγωνιστεί ακόμα ο παλιός εκδικητής ΣΥΡΙΖΑ. Ένα από τα πιο καυτά μέρη μιας σειράς που ξεκίνησε από τις λίστες κεφαλαιούχων στο εξωτερικό και κατέληξε στη λίστα των πολιτικών αντιπάλων ή τουλάχιστον των πιο επικίνδυνων εξ αυτών.
Oι λίστες τέτοιων σκανδάλων είναι σαν τους καταλόγους των συμμαθητών που μισεί ο κομπλεξικός της τάξης. Αυτές που φτιάχνει κάθε φορά που τον στενοχωρούν και τους συμπληρώνει στο φάκελό του, για να τους εκδικηθεί με την πρώτη ευκαιρία.
Αναρωτιέται λοιπόν κάποιος γιατί έγινε αυτή επιλογή πολιτικών προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες σε μία δικαστική έρευνα την οποία προκάλεσε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, φέρνοντας στη Βουλή τον φάκελο της υπόθεσης. Αφού σκοπός ήταν να σβήσουν τα φώτα των Σκοπίων, να μαζέψουν τα συλλαλητήρια και να φουντώσουν την αδρανή λίμπιντο των ψηφοφόρων μας.
Βρέθηκαν σε πλήρη αμηχανία, μπροστά στα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό. Και επινόησαν το «μεγαλύτερο σκάνδαλο» από συστάσεως ελληνικού κράτους. Έστησαν δέκα κάλπες και επιχείρησαν να διασύρουν δέκα πολιτικούς αντίπαλους. Ανάμεσά τους και δύο πρώην πρωθυπουργούς. Τώρα που η υπόθεση Νοvartis αποδεικνύεται η μεγαλύτερη πολιτική σκευωρία, οι σκευωροί ξεσκεπάζονται ο ένας μετά τον άλλον.
Oι φάκελοι των «ενόχων» μπαίνουν στο αρχείο. Και οι σκευωροί εικάζουν την αοριστία της ενοχής. Κάποιοι όμως, από τα θύματα της σκευωρίας έχουν θυμώσει. Και είναι λογικό να ζητήσουν την παραδειγματική τιμωρία τους, καθώς το σκάνδαλο Novartis μετατράπηκε σε σκάνδαλο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να ευτελίσει θεσμούς, να αποπροσανατολίσει έρευνες και να κλονίσει χωρίς λόγο, την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Αναστάτωσαν και ενέπλεξαν την Δικαιοσύνη σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων, δοκιμάζοντας το κύρος των δικαστικών λειτουργών. Μόνο και μόνο για να αντεπεξέλθουν στην αμηχανία τους για ένα εθνικό θέμα που δεν ήξεραν να το χειριστούν.
Ποτέ δεν θα μάθουμε αν υπήρξε σκάνδαλο Novartis. Γιατί δεν τους ενδιέφερε παρά μόνο η εντυπωσιοθηρία και η σπίλωση των πολιτικών αντιπάλων.
Οι υπολήψεις των ανθρώπων που δοκιμάζονται αφήνουν πίσω τους τις μεγάλες ρωγμές της δημοκρατίας. Οι δικαστές που συμμετείχαν στις τυχοδιωκτικές πλεκτάνες του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν, εδώ και πολλά χρόνια, να αποδείξουν τον σεβασμό τους στους θεσμούς που υπηρετούν. Θα μπορούσαν οι ίδιοι να ελέγχουν με αμεσότητα και συνέπεια, τα κενά της εκτελεστικής εξουσίας και να μην επιτρέπουν στο μέλλον πολιτικάντικες επιδιώξεις εις βάρος πολιτικών αντιπάλων.
Το γκρίζο κενό της σκευωρίας δεν είναι παρά η αμήχανη απόγνωση της αστικής δημοκρατίας μπροστά στην βαρβαρότητα του λαϊκισμού. Γιατί όταν η ιδεολογία του καφενείου μπαίνει στην αίθουσα της Βουλής, όλα επιτρέπονται στο βωμό των εντυπώσεων και της έξαψης των οπαδικών παθών.
Αυτή ακριβώς η αδίστακτη «πολιτική» μέθοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μεγάλη απειλή σήμερα στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Η οργή των θαμώνων ενός καφενείου που επιβραβεύουν τον οποιονδήποτε δημαγωγό συντάσσεται μαζί τους στην προσπάθειά να εκτονωθούν.
Αυτή η οργή του κόσμου είναι και η «πρώτη ύλη» των λαϊκιστών για να στήσουν σκάνδαλα, να αμαυρώσουν θεσμούς και στο τέλος, αν τους δοθεί η ευκαιρία, να ανατρέψουν και την δημοκρατία. Απογοήτευση όμως στο τέλος. Οι πραγματικοί ένοχοι μένουν ελεύθεροι…
