Του Δρ. Χάρη Βλάδου*
Για μια ακόμα φορά το «Ουάσινγκτον γκρουπ» αγκομάχησε να βρει μια κοινά αποδεκτή λύση για το ελληνικό χρέος. Και, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο από τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», συνέχισε να κλωτσάει απλώς το τενεκεδάκι παρακάτω…
Ο Τζέρι Ράις, εκπρόσωπος του ΔΝΤ δεν εντυπωσίασε κανέναν, βεβαίως, αφήνοντας ακόμα ανοικτό το ενδεχόμενο ενεργοποίησης του προγράμματος που έχει εγκριθεί κατ' αρχήν τον Ιούλιο του 2017 και το οποίο προβλέπει ακόμη και την εκταμίευση του ποσού των 1,6 δισ. από το ΔΝΤ. «Αν….». Ένα «Αν» όμως που, αναμφίβολα, δείχνει όλο και πιο χλωμό…
Και, φυσικά, ο κύριος Ράις δεν αμέλησε να διατυπώσει και το σύνηθες συμπλήρωμα, στην «αθεράπευτη» περίπτωση μας: «Τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει αισθητά, αλλά οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται»…
Έτσι ή αλλιώς, το ΔΝΤ ακόμη και εάν δεν συμβάλλει σε επίπεδο χρηματοδότησης θα παραμείνει αδιαλείπτως παρών στο «ελληνικό σήριαλ», καθώς η συμμετοχή του στην παρακολούθηση της «καθαρής εξόδου» κρίνεται από όλους ως απολύτως επιβεβλημένη. Και χρήματα να μην δώσει δηλαδή, θα παραμείνει αυστηρός φύλακας των συμφωνηθέντων, ακοίμητος επιτηρητής και ελεγκτής της «περήφανης εξόδου» του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…
Σε αυτήν την απογοητευτικά επαναλαμβανόμενη τροχιά, συμβολικό περιεχόμενο έχει και η προσεχής συνεδρίαση του EuroWorkingGroup, το οποίο θα προετοιμάσει το Eurogroup της 21ης Ιουνίου, που θα λάβει χώρα στο Λουξεμβούργο και στο οποίο, πιθανότατα. θα δώσει το παρών και η «καπετάνισσα» Γενική Διευθύντρια του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ. Εκεί η Αθήνα, αφού θα έχει φυσικά ψηφίσει εσπευσμένα –ως συνήθως, στην τούρλα του Σαββάτου…- ένα ακόμα συνονθύλευμα από όλα τα αναγκαία προαπαιτούμενα, ελπίζει «ενθέρμως», για μια ακόμα φορά, να εξασφαλίσει μία «ευνοϊκή συμφωνία». Μια συμφωνία που θα «πακετάρει» το καθεστώς της μεταμνημονιακής εποπτείας και τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Και, φυσικά, μια συμφωνία έτσι διατυπωμένη ώστε να μπορεί – έστω και εντόνως μακιγιαρισμένη…-να πλασαριστεί στην ελληνική κοινή γνώμη ως μια «τεράστια επιτυχία που απελευθερώνει, επιτέλους, την ελληνική οικονομία και κοινωνία».
Αλλά, φευ…
Το αέναο ταγκό των καθυστερήσεων θα συνεχιστεί.
Πάλι κάποιες λεπτές, διακριτικές και εν πολλοίς ανούσιες «χορευτικές φιγούρες», από όλα τα συμμετέχοντα μέρη, θα επιβεβαιώσουν τον ρυθμό και την μελωδία αυτού του βαρετού θεσμικού πινγκ πονγκ .
Μα εμείς ας επιμείνουμε στα ουσιώδη.
Ό,τι και να γίνει από εδώ και κάτω, οι εταίροι - δανειστές δεν θα πάψουν να αμφιβάλλουν για την αξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης. Φυσικά, δεν ξεχνούν. Κι έχουν κουραστεί - σε βαθμό αηδίας, λένε πολλοί…- με το «ελληνικό πρόβλημα». Θέλουν να τελειώνουν. Να χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη τον «Έλληνα ασθενή» και να του πουν «καλή τύχη, μόνος σου πλέον…».
Και, βέβαια, πολύ καλά γνωρίζουν πως από εδώ και κάτω πρέπει να στρέψουν το βλέμμα τους στην προετοιμαζόμενη «ιταλική χιονοστιβάδα»…
Και εμείς τι κάνουμε;
Χρονοτριβούμε, εθελοτυφλούμε και τζογάρουμε, απλώς.
Η κυβέρνηση αγωνιά να πλέξει, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, το νέο ψευδο-αφήγημα της «μεταμνημονιακής περηφάνιας και ανεξαρτησίας» ελπίζοντας πως θα της προσφέρει, για μια ακόμα φορά, την εκλογική νίκη. Θα ψηφίσει ό,τι χρειαστεί. Θα συμφωνήσει με τους εταίρους στα πάντα. Και, φυσικά, θα διαιωνίσει την καθυστέρηση στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων, κατά πως το συνηθίζει, εδώ και μια τριετία που κυβερνά…
Όχι. Δεν την νοιάζει το βάρος που θα φορτώσει στις προοπτικές της οικονομίας μας: το έχει αποδείξει πολλάκις. Δεν την νοιάζουν οι πρόσθετες επιβαρύνσεις στις οποίες θα αναγκαστεί να συγκατανεύσει επισήμως, δεσμεύοντας την μελλοντική πορεία της οικονομικής πολιτικής μας- είτε κυβερνά αυτή, είτε όχι…
Όπως φαίνεται δεν την νοιάζει κι ο κίνδυνος μιας εξόδου στις διεθνείς χρηματαγορές, χωρίς επαρκές «δίχτυ ασφαλείας». Δεν την νοιάζει, καν, το να ταξιδέψει χωρίς επαρκή σωσίβια, στην νέα ευρωπαϊκή καταιγίδα που φαίνεται πως εξυφαίνεται…
Ένα την νοιάζει: Να εισπράξει έστω ένα χλιαρό «χειροκρότημα» από την Τρόικα- συγγνώμη, τους «θεσμούς»…- στο τέλος της «παράστασης», στο τέλος του φετινού καλοκαιριού. Τους «θεσμούς» που μέχρι πρόπερσι καθύβριζε, φυσικά. Και κανείς δεν ξεχνά, βεβαίως…
Ένα χλιαρό «χειροκρότημα» που θα πασχίσει να το παρουσιάσει ως τον κολοφώνα της ικανότητας και της δόξας της. Ένα χειροκρότημα, όμως, το οποίο μονάχα οι αφελείς δεν θα καταλάβουν πως πρόκειται για την κωμικοτραγική κατάληξη μιας ασπόνδυλης, ανεπαρκούς και καταστροφικής για τον τόπο διακυβέρνησης.
* Ο Δρ. Χάρης Βλάδος είναι Συντονιστής Βιομηχανικής Πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας.
