Του Δημήτρη Καμπουράκη
Φαγωθήκαμε όλοι εμείς οι political correct δημοσιογράφοι: «Αίσχος, αγριεύει το πολιτικό σκηνικό. Πάμε σε χοντρή πόλωση. Απαράδεκτο!» Το λένε και οι βουλευτές των μικρών κομμάτων, που φοβούνται ότι θα γίνουν σάντουιτς ανάμεσα σε δυο εξαγριωμένα στρατόπεδα που το ένα θα προσπαθεί να ισοπεδώσει το άλλο με κάθε τρόπο. Σιγά τα ωά, λέω εγώ.
Βεβαίως, κάθε λογικός άνθρωπος θα ήθελε μια πολιτισμένη, ηθικά άμεμπτη και πολιτικά εκλογικευμένη προεκλογική περίοδο. Κανείς μας δεν είναι παλαβός να επιδιώκει βρισιές, αλληλοκατηγορίες, καταγγελίες, σκανδαλολογίες και λοιπές βιαιότητες όσο θα πλησιάζουμε προς τις κάλπες. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι στην θερμόαιμη Ελλάδα, η απόσταση από την βρισιά στην φάπα είναι πάρα πολύ μικρή.
Πλην, τα πράγματα συνήθως δεν εξελίσσονται όπως τα ονειρεύονται ή τα επιθυμούν οι λογικοί και κανονικοί άνθρωποι. Η χώρα έχει μακρά παράδοση πολωτικών εκλογικών αναμετρήσεων. Για να το πω αλλιώτικα, προσωπικά δεν θυμάμαι εκλογές που η κατάσταση να μην έφτασε κάποια στιγμή στα άκρα. Άρα και τώρα έτσι θα γίνει.
Στο κάτω-κάτω, πάντα η μάχη για την εξουσία ήταν ένα blame game, ένα παιχνίδι δύναμης. Καλό θα ήταν να ήμασταν Ελβετία όπου οι εκλογές μοιάζουν με ταγκό σε χοροεσπερίδα της υψηλής κοινωνίας, όμως εδώ είναι Βαλκάνια κι αν σε βαλκανικό παιχνίδι δύναμης παραστήσεις τον υπεράνω, ο αντίπαλος σε παίρνει φαλάγγι και σε σφάζει στο άψε-σβήσε. Οπότε, καλό είναι να είσαι ευγενής και προσηνής, αλλά να έχεις κι ένα λοστάρι στην άκρη δια παν ενδεχόμενο.
Διότι, ξέρετε, το ποιος θα πορευτεί πολωτικά και ποιος πολιτισμένα σε οποιαδήποτε εκλογική μάχη, δεν εξαρτάται από τον καλό του χαρακτήρα κι από την πολιτική του παιδεία. Εξαρτάται απολύτως από την αριθμητική των αναμενόμενων ποσοστών. Η παράταξη που πάει για νίκη, δεν έχει ανάγκη την πόλωση και τον καυγά, οπότε δεν έχει λόγο να ξεκινήσει πρώτη. Η παράταξη που πάει για ήττα έχει απόλυτη ανάγκη και την όξυνση και την φασαρία, οπότε θα τα ξεκινήσει ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος.
Εξ' ου και το λοστάρι (μεταφορικό είναι, έτσι;) που πρέπει να έχουν παρά πόδα οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, διότι η ίδια η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι να προσέρχεται στην εκλογική μάχη με λυμένο το ζωνάρι. Το ήπιο κλίμα ευνοεί αυτόν που εισπράττει ψηφοφόρους, το πολωμένο κλίμα ευνοεί αυτόν που χάνει, αυτό το ξέρει ακόμα κι ο πρωτοετής φοιτητής των πολιτικών επιστημών. Κι επειδή ζούμε σε καιρούς απόλυτου θράσους, ο επιτιθέμενος θα ορμάει φωνάζοντας παραλλήλως ότι αμύνεται.
Εκεί δεν υπάρχει επιλογή. Η θεωρία «μην μπλέκεις με τον κουζουλό» οδηγεί σε αποθράσυνση του κουζουλού που μοιράζει δεξιά και αριστερά βρισιές και σφαλιάρες, δίχως κανένας να τολμά να του αντισταθεί. Το ζω και στην πατρίδα μου, στα Χανιά αυτό. Κι ας νιώθουν όλοι εκεί κάτω προσβεβλημένοι από το είδος και την ποιότητα της εκπροσώπησης τους, κανένας δεν τολμά να μιλήσει γιατί φοβάται μην τον πιάσει στο στόμα του ο τάδε ή ο δείνα κυβερνητικός μεγαλοπαράγοντας (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) που δεν έχει κανένα μέτρο ούτε έρμα. Οπότε ο μεγαλοπαράγων νομίζει ότι βασιλεύει έχοντας κοινωνική αποδοχή 100%. Αφού δεν του μιλά κανείς…
Έτσι θα πάμε στις εκλογές; Ε όχι. Είπαμε, είμαστε πολιτισμένοι, αλλά δεν είμαστε και θύματα ή ηλίθιοι. Blame game θέλουν; Δεν κωλώνουμε. Θα το έχουν.
