Καταφέρει δεν καταφέρει ο πρόεδρος Τραμπ να ολοκληρώσει την τετραετία ο κόσμος που μεγαλώσαμε και ξέραμε δεν υπάρχει πλέον. Οι μεγάλοι χαμένοι αυτής της υπόθεσης είναι οι νικητές του τελευταίου μεγάλου πολέμου. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία...
Οι ΗΠΑ προκειμένου να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη κρίση χρέους αποσύρουν τη στρατιωτική τους παρουσία από πολλά σημεία της υδρογείου, μεταξύ άλλων και της Ευρώπης.
Το κύριο έπαθλο των νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η Ευρώπη την οποία οι νικητές, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, μοίρασαν μεταξύ τους. H ΕΣΣΔ έχασε την Ανατολική Ευρώπη τη δεκαετία του ’90 μετά την οικονομική κατάρρευση του ούτως ή άλλως προβληματικού μοντέλου που προώθησε μετά το 1917 και στο εξωτερικό μετά το 1945.
Η κατάρρευση των ΗΠΑ ξεκίνησε μετά το 2000 και κυρίως μετά το κραχ του 2008 όταν αποφάσισε αντί να απαντήσει με μεταρρυθμίσεις στις δομικές ανισορροπίες, να «κλωτσήσει το τενεκεδάκι παρακάτω» με μηδενικά επιτόκια και αλλεπάλληλα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, τα οποία εκτίναξαν το χρέος.
Μοιραία μετά και την πανδημία του 2020 οι ΗΠΑ έφτασαν να δαπανούν για τους τόκους του δημόσιου χρέους πάνω από 1 τρισ. δολ. περισσότερα απ’ όσα δαπανούν για τις αμυντικές τους δαπάνες οι οποίες τους εξασφάλιζαν τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα.
Οι ΗΠΑ κέρδισαν ως επικεφαλής των συμμάχων τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο χάρη κυρίως στη βιομηχανική τους υποδομή, η οποία κατάφερε να παράγει περισσότερα οπλικά συστήματα από αυτά των χωρών του Άξονα και κυρίως κατάφερε να αντικαθιστά τις απώλειες στα πεδία των μαχών στην Ευρώπη και την Άπω Ανατολή.
Τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τον κέρδισαν οι βιομηχανικές καινοτομίες του Τέιλορ και του Φορντ. Δηλαδή, η αλυσίδα παραγωγής όπου κάθε εργάτης εκτελεί μια μόνο μονότονη εργασία και δεκάδες μηχανικοί οργανώνουν αυτές τις αποσπασματικές εργασίες σε διαδικασίες μαζικής παραγωγής τελικών προϊόντων.
Τα τεθωρακισμένα αμερικανικά Σέρμαν ήταν σαφώς υποδεέστερα τεχνολογικά από τα γερμανικά Τάιγκερ αλλά η μαζική τους παραγωγή και η απλοϊκότητά τους τα έκαναν να επικρατήσουν. Η μαζική παραγωγή έκανε εύκολη την αντικατάσταση όσων καταστρέφονταν στις μάχες. Ένα Τάιγκερ όταν ακινητοποιούνταν από μια μηχανική βλάβη χρειάζονταν στην καλύτερη περίπτωση ειδικούς μηχανικούς για να επισκευαστεί και στη χειρότερη να επιστρέψει στο εργοστάσιο.
Οι περισσότερες βλάβες ενός Σέρμαν μπορούσαν να επισκευαστούν από το πλήρωμά του.
Μετά το 1990 και ειδικά το 2000 η παραγωγική υποδομή των ΗΠΑ μετανάστευσε στην Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας. Η παραγωγή αντικαταστάθηκε από τις εισαγωγές και τα μηδενικά επιτόκια με το χρέος διατήρησαν το εμπορικό έλλειμμα περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσε να διατηρηθεί υπό συνθήκες ελεύθερου εμπορίου.
Όταν μια χώρα εισάγει, δίνει δολάρια και εισάγει προϊόντα. Αν δεν εξάγει τίποτα δεν εισάγει τα δολάρια πίσω, κάποια στιγμή τα δολάρια τελειώνουν. Όταν τυπώνει δολάρια για να συνεχίσει να εισάγει και να διατηρεί ένα επίπεδο ευημερίας με δανεικά, συσσωρεύει χρέος.
Το ερώτημα είναι γιατί η χώρα που εξάγει, συνεχίζει να δέχεται τυπωμένα χαρτονομίσματα εξάγοντας προϊόντα που εμπεριέχουν πρώτες ύλες και ανθρώπινη εργασία;
Ο λόγος είναι γιατί μέσω αυτής της διαδικασίας «αγοράζει» τεχνογνωσία.
Η εκλογή από τους Αμερικάνους ενός «λαϊκιστή» που υποσχόταν να κάνει τις ΗΠΑ Μεγάλες Ξανά, εμφανώς ανεπαρκή και με σημάδια συμπεριφορικής διαταραχής είναι μια σπασμωδική κίνηση που θα επιταχύνει την παρακμή παρά θα την αντιστρέψει.
Μοιραία η κατάσταση επιστρέφει στην προ του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου γεωγραφία. Οι ΗΠΑ αποσύρονται από Ευρώπη, Μέση και Άπω Ανατολή. Η ΕΣΣΔ είχε χάσει την Ανατολική Ευρώπη εδώ και 35 χρόνια και η αδυναμία Πούτιν να επικρατήσει της Ουκρανίας δείχνει πως δεν θα την ανακτήσει ποτέ.
Η Ευρώπη θα πρέπει είτε να ενοποιηθεί είτε να επιστρέψει στην προ του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατάσταση των μεταξύ της πολέμων και ανταγωνισμών. Αυτό επιδιώκουν οι Τραμπ-Βανς γιατί αφελώς πιστεύουν πώς αυτό συμφέρει τις ΗΠΑ. Προς το παρόν αδυνατούν να αντιληφθούν πως ο διχαστικός λόγος που εκπέμπουν είναι θέμα χρόνου να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε μια κατάσταση που θα θυμίζει εμφύλιο.
Οι δύο μεγάλες παρατάξεις των ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν κινηθεί προς τα άκρα. Κάθε σημείο ισορροπίας έχει χαθεί.
Οι ΗΠΑ κατοικούνται πλέον από δυο διαφορετικές κοινωνικές «φυλές» με εμφανή τα σημάδια του εκφυλισμού και της προβολής μιας ταυτοτικής υπερβολής. Οι μετανάστες που δεν έχουν ενσωματωθεί αποτελούν μια τρίτη «φυλή» αλλά δεν είναι αυτοί το θέμα μας εδώ.
Το περιβάλλον των Δημοκρατικών βρίθει από γκροτέσκες φιγούρες ατόμων με συμπτώματα έμφυλης σύγχυσης καθώς έχουν αναγάγει τη σύγχυση σε ό,τι αφορά το φύλο σε πολιτικό πρόταγμα. Οι φωτογραφίες κάποιων υψηλόβαθμων στρατιωτικών που εκφράζουν δημόσια με την εμφάνισή τους τη δυσανεξία προς το βιολογικό τους φύλο είναι χαρακτηριστικές.
Το περιβάλλον του Τραμπ βρίθει από φιγούρες που με προσθετικά σιλικόνης και αναβολικά προσπαθούν να τονώσουν τα βιολογικά έμφυλα χαρακτηριστικά σε σημείο υπερβολής που αγγίζει τα όρια της κωμωδίας.
Αμφότερες οι «φυλές» φαίνεται να νιώθουν άβολα με τη βιολογική τους υπόσταση και εμφάνιση και αυτό πλέον αγγίζει τα όρια της συμπεριφορικής διαταραχής.
Όταν η κοινωνία που λειτουργεί σαν υπόδειγμα για τον πολιτισμένο κόσμο έχει σημάδια διαταραχής όλος ο κόσμος βρίσκεται σε διαταραχή. Ο Φαουστικός* και ηδονοθηρικός πολιτισμός που αναδύθηκε μετά το τελευταίο πόλεμο φαίνεται πως φτάνει στα όριά του όπως έφτασε κάποτε και ο ύστερος ρωμαϊκός.
*Στο έργο του Γκαίτε, «Φάουστ», ο Φάουστ ήταν ένας επιστήμονας και αλχημιστής που, σε αναζήτηση γνώσης και δύναμης, έκανε συμφωνία με τον Διάβολο, παραδίδοντας την ψυχή του σε αντάλλαγμα για υπερφυσικές δυνάμεις και υλικές απολαύσεις.
Στην τελευταία κινηματογραφική ταινία ο Μονομάχος 2 ο σκηνοθέτης Ρίντλει Σκοτ και ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Σκάρπα εμφανίζουν με γκροτέσκες φιγούρες το δίδυμο των αυτοκρατόρων που έχουν κληρονομήσει το θρόνο, με συγκεχυμένα τα έμφυλα χαρακτηριστικά και υπερβολικά εμφανή την ηδονοθηρία...
Μήνυμα 1: Ποιος νόμος με προστατεύει από μια κακή δημοτική αρχή;
Αξιότιμε κ. Στούπα,
Σας εύχομαι χρόνια πολλά και κάθε καλό!
Τις ημέρες του Πάσχα είχα αποφασίσει να ασχοληθώ μόνο με οικογενειακά θέματα και να χαλαρώσω. Όμως, όπως κάθε φορά, στα μεγάλα τραπέζια πέφτουν και τα μεγάλα θέματα.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σας γράψω για τους κρυφούς φόρους των δήμων που τους πληρώνουμε αλλά δεν τους καταγράφουμε ποτέ στο συνειδητό μας και μάλλον πάνε στον κουβά.
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπως είναι η Κόρινθος στην οποία έχει έδρα η επιχείρηση μας, σε ένα ακίνητο με άδεια οικοδόμησης το μακρινό 1969 πληρώνουμε δημοτικά τέλη 945 ευρώ/ έτος, δημοτικό φόρο 135 ευρώ και τέλος ακίνητης περιουσία 85 ευρώ. Συνολικά δηλαδή 1165 ευρώ ετησίως!!!
Φανταστείτε λοιπόν τα έσοδα σε επίπεδο Δήμου ποια είναι!
Κι ο φόρος είναι αρκετά μεγάλος γιατί αντιστοιχεί σε εισόδημα 13.000 ευρώ με συντελεστή φορολόγησης 9%!!!
Θέλετε να μιλήσουμε για τις παροχές στο κατάστημα μας; (για την πόλη δεν θα μιλήσω, γιατί ειδικά το κέντρο της είναι μια καταστροφή).
Δημοτικός δρόμος: λίγο καλύτερος από την Καμπούλ (τρύπες, ρωγμές, μπαλώματα, απορροή που δεν είναι απορροή, φρεάτια βουλωμένα σχεδόν πάντα όταν βρέχει, πεζοδρόμιο που είναι ακατάλληλο για τα πάντα κλπ).
Καθαριότητα: 10 επιχειρήσεις με μεγάλο φόρτο και πολλά φορτία (δεν αναφέρω καν τον οικιστικό ιστό) μοιραζόμαστε 2 κάδους ανακύκλωσης (φανταστείτε τι γίνεται όταν υπάρχουν παραλαβές ή αυξημένη κίνηση) κι έναν συμβατικό κάδο παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις προς τους υπευθύνους για αύξηση τους.
Τι άλλο να γράψω; Πραγματικά, το θέμα είναι εξοργιστικό. Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα; Υπάρχει υποχρέωση για ανταποδοτικότητα; Ποια είναι η λογοδοσία; Ποιος νόμος με προστατεύει από μια κακή δημοτική αρχή; Ποιος μπορεί να ανατρέψει έναν τόσο μεγάλο φόρο για το δικαίωμα απλώς να ενοικιάζεις ή να έχεις ένα κατάστημα;
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
Θα ήθελα αν δημοσιοποιηθεί η επιστολή να μην αναφερθεί το όνομα μου.
ΝΚ
Μήνυμα 2: Μπορεί να κινηθεί η αγορά ακινήτων αντίθετα στο ρεύμα;
Καλησπέρα κ.Στούπα,
Με αφορμή το σημερινό σας άρθρο σχετικά με την αύξηση των τιμών ακινήτων (αγορά και ενοικίαση) θα ήθελα να θέσω και τη γεωγραφική διάσταση της συγκεκριμένης αγοράς.
Χρειαζόμαστε νέα ακίνητα στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά και τη δημιουργία υποδομών, αποκέντρωση και κίνητρα για να αντιστραφεί η τάση γεωγραφικής συσσώρευσης του πληθυσμού.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι κάθε νέο ακίνητο σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη επιβαρύνει τον ήδη πιεσμένο αστικό ιστό της κάθε πόλης, δημιουργεί ανάγκες για επενδύσεις σε νέες υποδομές, στερώντας έτσι πόρους από άλλες περιοχές της χώρας, διαιωνίζοντας έτσι το πρόβλημα.
Η αύξηση των τιμών όντως φαίνεται να είναι καθολική με ελάχιστες εξαιρέσεις (πχ. μείωση τιμών ακινήτων για ενοικίαση σε Καστοριά, Λευκάδα και Χαλκιδική τον τελευταίο χρόνο – πηγή).
Ωστόσο, η ψαλίδα στις απόλυτες τιμές (προς ενοικίαση ή πώληση) θα δικαιολογούσε μετακίνηση πολλών από εμάς σε περιοχές με χαμηλότερες τιμές. Για παράδειγμα, η τιμή πώλησης ακινήτων στις Σέρρες εμφανίζεται κάτω του μισού των αντίστοιχων τιμών των περιφερειακών δήμων Θεσσαλονίκης και στο ένα τρίτο των τιμών του δήμου Θεσσαλονίκης (Πηγή: βλ. παραπάνω).
Παρόλα αυτά η πληθυσμιακή μετακίνηση δεν φαίνεται να αντιστρέφεται για προφανείς λόγους: δυσκολία εύρεσης εργασίας, έλλειψη υποδομών, συγκεντρωτικό μοντέλο δημόσιας διοίκησης, κλπ.
Λύσεις υπάρχουν και τις γνωρίζουμε! Δυστυχώς, όμως υπερβαίνουν κατά πολύ τον τυπικό χρονικό ορίζοντα των πολιτικών που έχουμε συνηθίσει.
Δεν περιμένω από καμία ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει συνήθειες δεκαετιών, ωστόσο ο δημόσιος (διά)λογος μπορεί να χωρέσει και μακρόπνοες πολιτικές, και ας κουράζουν μερικές φορές.
Καλή συνέχεια!
Δημήτρης Παπαγεωργίου
