Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ίσως το πιο αμφιλεγόμενο πολιτικό πρόσωπο της Μεταπολίτευσης. Για αρκετούς Έλληνες αποτελεί έναν γρίφο, δεδομένου πως είναι πολύ δύσκολο να διακρίνουν ποια είναι τα εγγενή στοιχεία του χαρακτήρα του. Πρόκειται για έναν «αθώο» νέο που αναγκάστηκε να ανδρωθεί μέσα στον αμοραλισμό του κομματικού σωλήνα; Η μήπως για έναν κακομαθημένο γόνο ημιαστικής οικογένειας που μετέφερε από το χωριό τον βαλκανικό επαρχιωτισμό του;
Aλλά ας δούμε την πραγματικότητα από ένα άλλο πρίσμα. Αυτό της «ανθρώπινης» προσέγγισης η οποία κυριαρχεί πάντα στις μεσσιανιστικές κοινωνίες σαν τη δική μας. Συναντάς ας πούμε, τον Αλέξη σε μία εκδήλωση, σε έναν δημόσιο χώρο ή βρίσκεσαι μαζί του στο ίδιο τραπέζι. Αποκλείεται να τον αντιπαθήσεις. Αποκλείεται να σου φανεί απόμακρος και αυστηρός. Γιατί έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που σε κάνει να αισθανθείς άνετα. Είναι κοντός, γελάει συνέχεια, οι κόρες των ματιών του διαστέλλονται εύκολα και το σημαντικότερο, λέει κρύα αστεία. Τόσο κρύα που καταλαβαίνεις αμέσως την διανοητική του προσπάθεια να υπερκεράσει την αμηχανία του…
Όλα αυτά σου δημιουργούν την αίσθηση ότι δεν είναι ανώτερός σου, με αποτέλεσμα να τον αποδέχεσαι αμέσως. Και αυτή ακριβώς η τάση της αποδοχής, είναι που τον κάνει να εμφορείται από αισθήματα μεγαλείου και απερίγραπτης αυτοπεποίθησης. Όμοια με αυτά που έχει ο μικρός τσαχπίνης γιός μιας πολυμελούς οικογένειας της οποίας όλα τα υπόλοιπα μέλη είναι γυναίκες…
Σε κάθε περίπτωση, αυτός είναι ο Αλέξης. Εκτός των άλλων όμως, τυχαίνει να είναι και πρωθυπουργός αυτής της παράξενης χώρας. Στη χθεσινή συνάντησή του με τον Σταύρο Θεοδωράκη- που πριν λίγες μέρες χειρουργήθηκε από όγκο στον προστάτη- σκέφτηκε να αστειευτεί αυθόρμητα, λέγοντάς του το εξής απίστευτο: «Βλέπω ότι έχεις αδυνατίσει. Μην ανησυχείς εδώ θα σε ταΐσουμε»!
Για κάποιους από μας, το υποτιθέμενο αστείο του πρωθυπουργού αποτελεί τεράστια χοντράδα. Το κακό όμως είναι ότι για τους περισσότερους δεν αποτελεί πλέον, τίποτα! Όπως και η γραβάτα με τα πέη του Καμμένου, όπως και του twitt του Νίκου Παππά για την παραίτηση Ταγματάρχη, όπως και οι άναρθρες κραυγές του Πολάκη.
Συνηθίζουμε στο «τέρας», όπως έλεγε κι ο Χατζιδάκης. Συνηθίζουμε, γιατί, σιγά σιγά, νομιμοποιείται μέσω της κακόγουστης «αθωότητας», η σταδιακή εξάπλωση του μιθριδατισμού μας. Όλη αυτή η κουλτούρα του λούμπεν που είχαμε λίγο πολύ, όλοι μας, σε ένα μέρος του εαυτού μας και τείναμε να εξαλείψουμε από ντροπή. Τώρα όμως, μπορούμε να μην ντρεπόμαστε, αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός αντιπροσωπεύει τον επαρχιωτισμό μας.
Αλέξη, «πάχυνες» πολύ και γίνεσαι πλέον επικίνδυνος. Όχι μόνο για την πολιτική σου αλλά κυρίως για την ανεξέλεγκτη νομιμοποίηση της χυδαιότητας στο δημόσιο χώρο. Αυτής της χυδαιότητας που ταυτίζεται πλήρως με την υποτιθέμενη λαϊκότητα των πολλών αλλά στην ουσία, πρόκειται για την πιο σηπτική έκφανση του λαϊκισμού.
Καλός και χρήσιμος ο μιθριδατισμός για τους μέτριους. Θυμίζω μόνο ότι μετά την ήττα του από τον Πομπήιο, ο Μιθριδάτης αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει χρησιμοποιώντας δηλητήριο αλλά απέτυχε. Και τελικά κατέφυγε σε έναν μισθοφόρο του, που τον διέταξε να τον σφάξει με το σπαθί του…
