Το 'χω ξαναγράψει, αλλά ακούγοντας τις χθεσινές ανακοινώσεις - απαιτήσεις του Τσίπρα, δεν αντέχω να μην το υπενθυμίσω. Φαντάρος ων (προ αμνημονεύτων), ένας ολίγον ρυπαρός και ασφαλώς θρασύς συνάδελφος, παράτησε πάνω στο ξέστρωτο κρεβάτι μου την καραβάνα από την οποία είχε μόλις γευματίσει. Γέμισαν τα σεντόνια μου με κοκκινιστά λάδια, χοντρά μακαρόνια και τυριά που ξεχείλιζαν από την μισοφαγωμένη καραβάνα. Κι όταν εξανέστην και του ζήτησα να πάρει τα αποφάγια του από κει που ξαπλώνω, το έκανε με μια απαξιωτική γκριμάτσα και λέγοντας μου «εντάξει ρε γύφτο».
Το θυμάμαι σαν τώρα, διότι σε τούτη τη ζωή υπάρχουν φορές που το θράσος των ανθρώπων ενοχλεί πολύ περισσότερο κι από τα σκουπίδια τους μέσα στο σαλόνι σου ή κι από τα χυμένα αποφάγια τους πάνω στα σεντόνια σου. Αλλά τι τα θέτε; Αυτοί οι τύποι που όταν βρέθηκαν σε θέση ευθύνης τα έκαναν μαντάρα, που όταν δοκιμάστηκαν απέτυχαν οικτρά, είναι πάντα οι πρώτοι που μόλις αλλάξουν θέση σηκώνουν το δάκτυλο και ανερυθρίαστα να παριστάνουν τους τιμητές.
Ο άνθρωπος που ως πρωθυπουργός έκανε το αδιανόητο, να δώσει στους συνταξιούχους προσβλητικό δωράκι ένα πεντακοσάρικο μια μόλις βδομάδα πριν τις εκλογές, κατηγορεί ευθέως την κυβέρνηση ότι προτίθεται να αλλοιώσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Και γι' αυτό δεν του αρκούν οι συνταγματικές προβλέψεις για κάθε προεκλογική περίοδο, ζητά έναν δικό του ουρανό με τ’ άστρα. Υπηρεσιακό υπουργό εσωτερικών τριών ή και παραπάνω μηνών (ο Παπαγγελόπουλος θα του έκανε;), επιτροπεία στα μέσα ενημέρωσης (ο Παππάς ως επικεφαλής θα ήταν εντάξει;) και άλλα κουφά και αδιανόητα όπως ο ορισμός από τον Ιούνιο της ημερομηνίας των…πρόωρων και αιφνιδιαστικών εκλογώντου φθινόπωρου.
Συχνά-πυκνά και παρά τη μακρά συγκατοίκησή μας με το θράσος του Αλέξη, αναρωτιέμαι πούθε εκμαιεύει όλη αυτή την πολιτική αναίδεια, που στο καλό έχει αποθηκεύσει τόση αναισχυντία ώστε να αναβλύζει κάθε φορά σαν βρυσομάνα του βουνού. Καταλήγω ότι πρόκειται για έναν σπάνιο συνδυασμό ιδεολογικής ταυτότητας και χαρακτήρα του ανδρός. Ο Αλέξης ποτέ δεν πίστεψε ότι έχασε την εξουσία του 2019. Είναι βέβαιος ότι κυβερνά ακόμα και ομιλεί ως εξουσιαστής που δίνει εντολές. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Κι αφού άρχισα με ιστοριούλα απ’ το φανταριλίκι μου, θα τελειώσω με άλλη ιστοριούλα από τα εντελώς μικράτα μου. Στο δημοτικό σχολείο, είχα γειτονάκι έναν μέτριο έως και κακό μαθητή. «Με πόσο θα προβιβαστείς;» τον ρωτούσε ο πατέρας του κι εκείνος απαντούσε θρασύτατα «με δέκα». Ο συφοριασμένος γονιός του, γνωρίζοντας τις επιδόσεις του γιου του και θέλοντας να τον τονώσει με κάποιο κίνητρο, του έδωσε την ακόλουθη υπόσχεση. «Αν μου φέρεις δεκάρι στο ενδεικτικό, θα σου δώσω ένα εικοσάρικο (δραχμές τότε). Αν φέρεις εννιάρι θα σου δώσω δεκαπέντε, οκτάρι δέκα δραχμές, αν φέρεις επτάρι θα πάρεις ένα τάληρο, εξάρι ένα δίφραγκο και πεντάρι μια δραχμή».
Και τον θυμάμαι σαν τώρα να γυρίζουμε παρέα από το σχολείο με τα ενδεικτικά μας στο χέρι, τον πατέρα του να τον περιμένει στην αυλή και τον συμμαθητή μου (που θα 'παιρνε δεκάρι) να του φωνάζει από μακριά με τόνο βαθιά απειλητικό. «Δώσε μου τώρα την δραχμή που μου υποσχέθηκες, γιατί αν μου την κλέψεις, στο λέω, θα γίνει της κακομοίρας». Αλέξηδες…
