Είχα τρεις εισαγγελικές εντολές εκκένωσης, μια δικαστική απόφαση νομής και κατοχής που όριζε να εκκενωθεί το ξενοδοχείο και να μου αποδοθεί, πάρα πολλές μηνύσεις, αλλά η αστυνομία και η προηγούμενη κυβέρνηση αρνούνταν να εφαρμόσουν οτιδήποτε από αυτά. Κάθε φορά που έκανα συναντήσεις με υπουργούς και αρμόδιους εκείνη την εποχή, μου απαντούσαν, «δεν θέλουμε και δεν θα το αδειάσουμε», λέει στο liberal.gr η Αλίκη Παπαχελά. «Ήταν το σχέδιο της τότε κυβέρνησης να επιλύσει το προσφυγικό», προσθέτει.
Είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου City Plaza, προς την οποία το ελληνικό Δημόσιο καλείται να της καταβάλει 312.500 ευρώ, μετά την καταδίκή του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επί τρία χρόνια το ελληνικό κράτος δεν έκανε τίποτα για να της αποδώσει την περιουσία της που τελούσε υπό κατάληψη από πρόσφυγες με την βοήθεια αλληλέγγυων.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Είχατε καταγγείλει παλαιότερα ότι παρ' ότι υπήρχαν εισαγγελικές εντολές και δικαστική απόφαση, εντούτοις η αστυνομία δεν επενέβη ποτέ για να εκκενώσει το κτίριο...
Είναι πολλοί οι υπεύθυνοι για την υπόθεση της κατάληψης του ξενοδοχείου City Plaza. Το θέμα, όπως προκύπτει και από την ιστορική απόφαση του Δικαστηρίου είναι ότι όφειλε το κράτος να προστατεύσει τα δικαιώματά μου και δεν το έκανε ποτέ. Τέτοιο είναι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, δηλαδή το άρθρο 1 της Χάρτας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Δεν με προστάτευσε όμως. Είχαμε τρεις εισαγγελικές εντολές εκκένωσης, μια δικαστική απόφαση νομής και κατοχής που όριζε να εκκενωθεί το ξενοδοχείο και να μου αποδοθεί, πάρα πολλές μηνύσεις, αλλά η αστυνομία και η προηγούμενη κυβέρνηση αρνούνταν να εφαρμόσουν οτιδήποτε από αυτά. Εκεί έχει στηριχθεί και η απόφαση του Δικαστηρίου.
Γιατί κατά την γνώμη σας οι τότε αρχές αρνούνταν να επέμβουν και να σας αποδώσουν την περιουσία σας;
Γιατί προφανώς αυτό ήταν το σχέδιο της τότε κυβέρνησης να λύσει το προσφυγικό. Ετσι είχε επιλέξει να αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση. Σας θυμίζω ότι μετά το δικό μου ξενοδοχείο καταλήφθηκαν ακόμη άλλα 45 κτίρια...
Σε παλαιότερη συνέντευξή σας στον «Φ», είχατε αναφέρει ότι οι καταληψίες είχαν πίσω τους μια μεγάλη γερμανική MKO που τους χρηματοδοτούσε και είχαν εξασφαλίσει την πολιτική κατάληψη από τον ΣΥΡΙΖΑ...
Ναι έτσι ακριβώς είχε συμβεί, όσο για την ΜΚΟ επρόκειτο για την Medico International. Σε όλες τις περιπτώσεις όταν έκανα συναντήσεις με υπουργούς και αρμόδιους εκείνη την εποχή, έπαιρνα την ίδια απάντηση, «δεν θέλουμε και δεν θα το αδειάσουμε». Και προφανώς όλο αυτό συνέβαινε σε συνεννόηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει να χειρισθεί κατ' αυτό τον τρόπο το προσφυγικό.
Τι κρατάτε απ' όλη αυτή την περιπέτεια;
Καταρχήν είναι η μεγάλη ηθική ικανοποίηση μετά και απ' όσα υπέστην. Επίσης σημαντικό είναι ότι η απόφαση εκδόθηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, κάτι το πρωτοφανές για το Δικαστήριο. Διαφορετικό είναι να περιμένεις δέκα χρόνια για να δικαιωθείς και διαφορετικό αυτό να συμβαίνει μετά από δύο χρόνια. Όσο για την αποζημίωση, η οικονομική ζημιά δεν καλύπτεται σε κανένα επίπεδο με τα χρήματα που μου επιδικάστηκαν. Μόνο οι ζημιές που έχει καταγράψει στο ξενοδοχείο ο πιστοποιημένος εμπειρογνώμονας ξεπερνούν το 1,5 εκατ ευρώ. Οι 300.000 ευρώ είναι μάλλον ένα συμβολικό ποσό.
Το συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι έχουμε μια απόφαση που καταδικάζει την ίδια την χώρα, επειδή δεν μπόρεσε να προστατεύσει ένα από τα πιο βασικά δικαιώματα του πολίτη της, αυτό στην ιδιοκτησία. Εχει σημασία το σκεπτικό της απόφασης. Καταδικάζει την Ελλάδα καθώς επί τρία χρόνια παραβίασε το δικαίωμα στην προστασία της ιδιοκτησίας λόγω της κατοχής του ξενοδοχείου των προσφευγόντων από μετανάστες και μια ομάδα ανθρώπων που ενεργούν από αλληλεγγύη μαζί τους. Και η καταδίκη μιας χώρας από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι κάτι πολύ σημαντικό, καθώς δημιουργεί προηγούμενο.
Είτε κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η ΝΔ, δουλειά του κράτους είναι να διαφυλάσσει τους πολίτες και τα συμφέροντά τους. Όταν αυτό δεν γίνεται, παρά συμβαίνει το αντίθετο και τους οδηγούν στην καταστροφή, κάποιος πρέπει να πληρώσει.
Εκτιμώ ότι θα μπορούσαμε να μην είχαμε φτάσει στην καταδίκη. Η χώρα θα μπορούσε να είχε συμβιβαστεί στο πλαίσιο της διαδικασίας του ΕΔΑΔ και να συμφωνήσει μαζί μας σε ένα ποσό αποζημίωσης, το οποίο και είχαμε προτείνει. Αν αυτό είχε συμβεί, η Ελλάδα δεν θα είχε καταδικαστεί. Είχαμε προτείνει κάποιον συμβιβασμό τον Δεκέμβριο του 2019, ωστόσο το Δημόσιο αρνήθηκε και επανέλαβε τις ίδιες προτάσεις με εκείνες του παρελθόντος, δηλαδή ότι η χώρα βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση, ότι εφόσον το ξενοδοχείο άδειαζε, αυτό θα προκαλούσε κοινωνική αναταραχή, κ.ό.κ.
Μετά και την απόφαση του Δικαστηρίου ποια θα είναι τα επόμενα σας βήματα;
Η διαδικασία προβλέπει ότι εντός τριών μηνών από την έκδοση της απόφασης, η κυβέρνηση της Ελλάδας μπορεί να ζητήσει η υπόθεση να οδηγηθεί στην ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αυτό συνεπάγεται μια καθυστέρηση δύο μηνών, και έπειτα θα μεσολαβήσουν τρεις επιπλέον μήνες μέχρι την καταβολή του ποσού. Η καταδίκη πάντως ισχύει έτσι κι αλλιώς. Από εδώ και πέρα θα προχωρήσω σε αγωγές κατά του ελληνικού Δημοσίου για την πλήρη αποζημίωσή μου.
Διαβάστε ακόμα:
