Της Μαρίας Χούκλη
«Κάτι νέο και μεγάλο έχει ανάγκη η χώρα», λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στον Θανάση Μαυρίδη.
Κάτι που μπορεί να δημιουργηθεί μόνο στον χώρο του κέντρου, όπως διευκρινίζει.
Εξ αριστερών της της Δεξιάς μέχρι τις δεξιές παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ, αν καταλαβαίνω καλά τι εννοεί ο γνωστός πολιτικός και επιχειρούσα να το ορισοθετήσω πάνω στην ευθεία του ιδεολογικού υποδεκάμετρου.
Είναι όμως εφικτό; Απο ποιους και με ποιους;
Δεν ξέρω ποια κόμματα θα συνέπρατταν, δεν ξέρω ποια πρόσωπα θα συνέβαλλαν στην προσπάθεια, αλλά ξέρω ότι είναι πολλοί οι πολίτες που συμμερίζονται την άποψη του Αλέκου Παπαδόπουλου. Είναι όλοι εκείνοι που δεν αντέχουν πλέον τον λαϊκισμό, τα μεγάλα λόγια και τις ανύπαρκτες πράξεις, τις κούφιες αντιπαλότητες, τη μετατροπή της χώρας σε χέρσο χωράφι όπου σε λίγο δεν θα φυτρώνει τίποτα. Θέλουν τομές και όχι εμβαλωματικές λύσεις. Όσοι πιστεύουν ότι κάθε στιγμή είναι το σημείον μηδέν μιας καινούργιας αρχής. Εδώ και τώρα κόψιμο του ομφάλιου λώρου με το κακό παρελθόν μας και όχι μικροδιευθετήσεις που ουσιαστικα το διατηρούν, αν δεν το αναπαράγουν. Όσοι ζητούν δραστικές αλλαγές σε ο,τι εμποδίζει τις υγιείς οικονομικές μονάδες να παράξουν θέσεις εργασίες και πλούτο. Τώρα που τελειώσαμε με την ολέθρια διάκριση «μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί», πρέπει να ακουστεί η φωνή εκείνων που ζητούν αξιοκρατία, δικαιοσύνη, σοβαρότητα, σχέδιο και αποφασιστικότητα για υλοποίηση του.
Προσοχή. Να επιδιωχθεί το μεγαλύτερο δυνατό όφελος για το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών. Ναι στις ανατροπές, αλλά με μετριοπάθεια, αυτό είναι το αίτημα των καιρών. Όχι μόνον ανατροπές χωρίς να προμετράται το ανθρώπινο κόστος, ούτε ισοπεδωτική προστασία όλων χωρίς διαβάθμιση και διευκόλυνση εκείνων που παράγουν το εισόδημα για να γίνει κοινωνικό μέρισμα. Η πολιτική βούληση υπάρχει, θα αντιτείνει κάποιος. Ακούμε πολλούς απο διάφορους κομματικούς χώρους να μιλούν για «μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος». Τι γίνεται στην πράξη μετράει. Έχουμε φθάσει σε μια στιγμή που το νέο φοράει τη λεοντή του παλιού και το παλιό επιχειρεί να υποδυθεί το νέο για να συνεχίσει να υπάρχει. Έτσι δεν χτίζεται εμπιστοσύνη με τον κόσμο που μπορεί θα χρειαστεί να σηκώσει το βάρος των απαιτούμενων θυσιών ώστε να βγεί η χώρα απο τη νεκροφάνεια, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Πρέπει πρώτα τα κόμματα να βάλλουν το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων, να αλλάξουν δομές και πρόσωπα, να δουν το δάσος και οχι το δένδρο, να τολμήσουν να εξηγήσουν στην κοινωνία τι χρειάζεται να γίνει, να ξεχάσουν τις ηγεμονικές φιλοδοξίες τους και να δουλέψουν για την ανάταξη της χώρας. Τότε μπορεί και η ελληνική κοινωνία να αποφασίσει οτι μπορεί να σωθεί. Όμως, δεν υπάρχει χρόνος. Το αύριο πέρασε. Ας προλάβουμε τουλάχιστον τη μεθεπόμενη μέρα.
