Χάζευα από το πρωί της Πέμπτης στα κανάλια όλους τους βουλευτές, τους υπουργούς και τους παράγοντες του Σύριζα που αποτόλμησαν να υποστούν τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το ρεζιλίκι Καμένου στην Αμερική. Είχαν πολλή πλάκα. Έπαιρναν φόρα να τον σκυλοβρίσουν και την τελευταία στιγμή φρέναραν απότομα, λέγοντας κάτι light και φλώρικα δήθεν-εναντίον του, που μόνο γέλια έφερναν στους τηλεθεατές.
Εμ, έτσι γίνεται σε τούτη τη ζωή. Όποιος κατουράει στην θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι. Κι όποιος συνεργάζεται με τον Πάνο το βρίσκει στο Μακεδονικό. Όταν αγκαλιάζονταν ο Αλέξης κι ο Παπάς με τον Καμένο πάνω στην εξέδρα της νίκης των εκλογών με τα πλήθη να αλαλάζουν από κάτω, όταν έκτοτε έχουν δημοσίως εξομολογηθεί τον έρωτα τους πενήντα φορές, μετά δυσκολεύεται ο κάθε Συριζαίος –όσο έξαλλος κι αν είναι με τα καμώματα του Πάνου- να σηκώσει την παλάμη και να του στείλει μια μεγαλοπρεπή μούντζα.
Όχι λόγω συστολής. Δυσκολεύονται διότι ξέρουν πως αν το κάνει ο διάολος και παρεξηγηθεί ο Πάνος, μπορεί να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να την κάνει από τον συνεταιρισμό. Και τότε θα τα μαζέψουν αυτομάτως και οι Συριζαίοι και θα πάνε να ψάχνουν καρέκλα στην Κουμουνδούρου που δεν θα τους χωράει. Έχουν πολλά να χάσουν για μια ενδοοικογενειακή παρεξήγηση τεσσάρων αμερικανικών βάσεων και ενός Σκοπιανού, μην τρελαθούμε. Από την άλλη, μόλις ξανακούνε αυτά που είπε ο Πάνος στην Αμερική, τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, καθότι άνθρωποι είναι κι αυτοί και δη original αριστεροί.
Το αποτέλεσμα αυτού του εσωτερικού διπολισμού που κατατρύχει την ύπαρξη τους -από τη μια το συμφέρον κι από την άλλη η ιδεολογία- τους οδηγεί σε αστείες αντιδράσεις πολιτικού νευρόσπαστου. Φορτώνουν μέσα τους εναντίον του Πάνου όση ώρα ακούνε την ερώτηση του δημοσιογράφου, ετοιμάζονται να του τα ρίξουν χοντρά, αλλά μόλις παίρνουν τον λόγο, οι λέξεις φρακάρουν στα χείλη τους και βγαίνουν ως ψελλίσματα. «Άσε μην είμαι εγώ αυτός που θα ρίξει την κυβέρνηση» σκέφτονται και πατάνε φρένο.
Διότι το πρόβλημα το έχουν οι Συριζαίοι, όχι ο Πάνος. Ο Πάνος είναι και απρόβλεπτος και πιο τυχοδιώκτης από τους συνεταίρους του και πιο κακομαθημένος. Όταν έβγαζε τα σποτάκια με το σπασμένο αριστερό χεράκι του Αλέξη κι οι Συριζαίοι αντί να τον προγκίξουν του κάνανε χαρούλες, θα 'πρεπε να ξέρουν ότι ο Πάνος θα έδενε κόμπο αυτή την ανοχή και δεν την θα την διαπραγματευόταν εφεξής. Εξάλλου, όλο αυτό το τσίρκο που παρακολουθήσαμε από την Ουάσιγκτον, δείχνει έναν Πάνο πανίσχυρο κι έναν Αλέξη ανίσχυρο. Οπότε το θέμα το έχει ο Αλέξης, όχι ο Πάνος. Αυτός θα γυρίσει πίσω, θα στρογγυλοκάτσει στην καρέκλα του στο Πεντάγωνο και θα παριστάνει ότι δεν έγινε τίποτα. Ο Αλέξης είναι που κάτι πρέπει να κάνει.
Τέλος πάντων, επειδή πολιτική άκρη δεν μπορώ να βγάλω απ' όλο αυτό, αφήνομαι τουλάχιστον να διασκευάζω με τις αντιδράσεις τους. Μου θυμίζουν εκείνο το kinky ανέκδοτο που ο εξαγριωμένος φορτηγατζής ορμάει εναντίον του λεπτεπίλεπτου αφεντικού του κι ενώ ετοιμάζεται να τον αρπάξει απ' το πέτο και να του φωνάξει «θα σε σκίσω ρε παλιο@@@@», αναλογίζεται τις συνέπειες και φτάνοντας μπροστά του καταλήγει να του πει «είστε ένας κίναιδος, κύριε». Μεγάλη πλάκα.
