Του Δημήτρη Καμπουράκη
«Με τα λεφτά ενός F-16 θα φτιάχναμε δέκα σχολεία, με τα λεφτά μιας φρεγάτας τέσσερα νοσοκομεία. Ένα άρμα μάχης κοστίζει όσο τρεις παιδικούς σταθμούς και μια οβίδα όσο εκατό τετράδια και διακόσια στυλό». Τα θυμάται κανείς αυτά να δημοσιεύονται στην Αυγή και τον Ριζοσπάστη; Για δεκαετίες η αριστερά καταψήφιζε τα κονδύλια για την άμυνα, διαδήλωνε ακατάπαυστα για την «παγκόσμια ειρήνη» κι έβαζε τους αιρετούς της να περικυκλώνουν τους δήμους τους με αστείες ταμπέλες που έγραφαν «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη».
Από το 1974 πορεύτηκαν έτσι, διακονώντας τέτοιες ιδέες και διαμορφώνοντας την πολιτική σκέψη δυο γενεών πάνω σ' αυτές τις βαθυστόχαστες αναλύσεις. Η λαϊκή εκφορά των επιχειρημάτων τους, συμπυκνωνόταν στο άσμα «τι τα θέλουν τα ντουφέκια, τι τα θέλουν τα σπαθιά, να τα κάνουν εργαλεία να δουλεύει η εργατιά». Και το μεν ΚΚΕ συνεχίζει τουλάχιστον να λέει τα ίδια, θεωρώντας ότι οι εξοπλισμοί δεν προσανατολίζονται στην εθνική άμυνα αλλά στην ενδυνάμωση του ΝΑΤΟ. Λογικά λοιπόν είναι αντίθετο σε αγορές όπλων, αφού πιστεύει ότι υποβοηθούν την εγκληματική οργάνωση του ΝΑΤΟ που είναι χωροφύλακας των Αμερικανών στην περιοχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως; Όπως όλες οι υπόλοιπες αναλύσεις του (για την οικονομία, τους θεσμούς, την Ευρώπη κ.λ.π) πήγαν κατά διόλου μόλις τράκαραν με την πραγματικότητα, έτσι και οι θεωρίες του για την εθνική άμυνα και τα εξοπλιστικά κονιορτοποιήθηκαν μόλις ανέλαβε την εξουσία και βρήκε απέναντι του τον Ερντογάν.
Το τρομερό μ' αυτούς τους τύπους είναι ότι αλλάζουν προβιά ανενδοίαστα και μέσα σε δευτερόλεπτα. Εκεί που είναι ειρηνιστές και αντιΝΑΤΟϊκοί, γίνονται αστραπιαία πολεμοχαρείς και πατριδομέντορες. Εκεί που ήταν εναντίον κάθε προμήθειας οπλικών συστημάτων στηρίζοντας την άποψη τους πάνω σ' ένα πελώριο θεωρητικό οικοδόμημα, μπαίνουν ξαφνικά στα Υπουργικά τους Συμβούλια και αρχίζουν αβέρτα να αγοράζουν πυραύλους και οβίδες, να αναβαθμίζουν αεροπλάνα και να νοικιάζουν φρεγάτες. Το κάνουν σκορπώντας δισεκατομμύρια, διότι κάθε εσπευσμένη εξοπλιστική προμήθεια έχει υπερπολλαπλάσιο κόστος από τις προγραμματισμένες. Και το κάνουν δίχως να νοιώσουν στοιχειωδώς την ανάγκη να εξηγήσουν (όχι σε μας, σιγά τώρα) αλλά -έστω- στον ίδιο τους τον εαυτό, τι λάθος υπήρχε στις θεωρίες με τις οποίες μας φλόμωναν τόσα χρόνια.
Να μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι εναντίον του εξοπλισμού της χώρας. Όμως εγώ, αυτά τα έλεγα από παλιά. Αυτοί πως το κάνουν τόσο εύκολα σήμερα, όταν το είχαν κατακεραυνώσει χιλιάδες φορές; Κάθε σοβαρός οργανισμός, από κόμμα μέχρι φιλανθρωπικό σωματείο, όταν αλλάζει θέση και στάση (πηγαίνοντας μάλιστα στο ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που πίστευε) νιώθει την ανάγκη να κάνει την αυτοκριτική του, να αναρωτηθεί που είχε κάνει λάθος και να αναθεωρήσει τα εργαλεία με τα οποία ερμήνευε την πραγματικότητα. Ειδικά η αριστερά έχει αναλώσει τόνους από μελάνι σε τέτοιου είδους διαδικασίες, όταν άλλαζαν οι συνθήκες ή όταν η πραγματικότητα διέψευδε πανηγυρικά τις αναλύσεις πάνω στις οποίες στήριζε την πολιτική της. Η μόνη αριστερά στην υφήλιο που δεν έχει κανένα πρόβλημα ν' αλλάξει εν μία νυκτί θέσεις και πρακτικές δίχως την παραμικρή εξήγηση, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τον ορισμό του αμοραλισμού, για την αποθέωση του τυχοδιωκτισμού. Και γι'' αυτό το λόγο -να μου το θυμάστε- μόλις ξαναβρεθούν στην αντιπολίτευση, θα επανέλθουν αυτομάτως στη θέση τους εναντίον των εξοπλισμών. Και με υψωμένο το δάκτυλο. Εδώ θα είμαστε σε λίγους μήνες…
