Κάποτε γελούσαμε με τα περίφημα «μπλοκάκια του λογιστή Σημίτη». Συνηθισμένοι σ’ έναν Ανδρέα που κυβερνούσε με οράματα και ατάκες έχοντας εκχωρήσει (την τελευταία περίοδο) την διαχείριση της χώρας στον Λιβάνη και την Δήμητρα, θεωρούσαμε πολύ μίζερη την ύπαρξη ενός πρωθυπουργικού «μπλοκακιού» για κάθε υπουργό, μέσα στο οποίο υπήρχαν οι στόχοι και τα επιτεύγματα του. Κι όμως, το σύστημα δούλευε, διότι οι υπουργοί έτρεμαν το μπλοκάκι που άνοιγε ο Σημίτης σε κάθε τους συνάντηση.
Μετά ήρθε ο Καραμανλής που –μεταξύ μας- βαριόταν και να φυλλομετρήσει κάποιο μπλοκάκι, όλα σάτρα-πάτρα κι όλα στο πόδι. Ο προγραμματισμός και η λογοδοσία των υπουργών έχασαν το νόημα τους, φάνηκε κι απ’ το αποτέλεσμα. Στην συνέχεια, επί Γιώργου ή επί Σαμαρά, τα μπλοκάκια είχαν αντικατασταθεί απ’ τα μνημόνια, εύκολο πράγμα και αγγλόφωνο. Τέλος ήρθε η παρέα του Τσίπρα, οπότε τα μπλοκάκια τα κρατούσε ο Νίκος Παππάς στην κωλότσεπη και για να είναι έγκυρα έπρεπε να μοιάζουν με το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο.
Και τώρα βρεθήκαμε στο «επιτελικό κράτος» του Κυριάκου, που πολλοί το ακούνε και λίγοι το καταλαβαίνουν. Εξ όσων γνωρίζω, τα «επιτελεία» αυτή την δουλειά κάνουν. Σχεδιάζουν, παρακολουθούν την υλοποίηση και στο τέλος αποδίδουν εύσημα ή μομφές. Αλλιώς γιατί υπάρχουν; Έχοντας όμως ελάχιστη εμπιστοσύνη στο ελληνικό κράτος και βλέποντας πόσα θέματα αιχμής σκάνε κάθε μέρα στην διακυβέρνηση, ομολογώ πως είχα τις αμφιβολίες μου για το τι πραγματικά υπάρχει κάτω από την βαρύγδουπη επικεφαλίδα «επιτελικό κράτος».
Μέχρι που χθες διάβασα ένα άρθρο του Άκη Σκέρτσου, υφυπουργού παρά των πρωθυπουργώ, στην Καθημερινή, στο οποίο καλούσε τους πολίτες να μπουν στο www.government.gov.gr και να μελετήσουν τον λεπτομερή προγραμματισμό κάθε υπουργείου για το 2021. Πρόκειται για τις αποφάσεις του τελευταίου υπουργικού συμβουλίου, στις οποίες περιγράφονται με σαφήνεια οι στόχοι, οι μεταρρυθμίσεις, τα έργα, τα νομοθετήματα και οι δείκτες αποτίμησης κάθε υπουργείου. Σα να λέμε τα παλιά πρωθυπουργικά μπλοκάκια, αλλά σε ηλεκτρονική μορφή και με επίσημη βούλα του υπουργικού συμβουλίου.
Θα μου πείτε τώρα, «ωχ καημένε, τι μας νοιάζει εμάς; Υπουργοί είμαστε;» Ναι εντάξει, υπουργοί δεν είμαστε, αλλά να ξέρουμε πως όταν οι υπουργοί, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι αποτυγχάνουν, εμείς την πληρώνουμε. Όταν το κράτος πάει κατά διαόλου, η δική μας τσέπη πονάει και το δικό μας μέλλον υπονομεύεται, όχι των υπουργών. Όταν η νωχέλεια, η ανοργανωσιά ή ο ερασιτεχνισμός αφήνουν τον κρατικό μηχανισμό ξεχαρβαλωμένο, στο δικό μας κεφάλι ξεσπά αργά ή γρήγορα. Κι όταν χάνονται κονδύλια, οι δικές μας θέσεις εργασίας χάνονται.
Εγώ δεν ευλογώ τα γένια κανενός προκαταβολικά. Στο τέλος θα δω το αποτέλεσμα. Μ’ αρέσει όμως η αρχή της προσπάθειας και μ’ αρέσει που μπορώ να μπω στο σχέδιο κυβερνητικής πολιτικής και να δω τι είναι υποχρεωμένος να κάνει ο Άδωνης, ο Χατζηδάκης, ο Δένδιας ή ο Βορίδης. Στο τέλος-τέλος μπορεί να με αφορά και προσωπικά βρε αδερφέ, ο σχεδιασμός να εμπίπτει στα ενδιαφέροντα ή στις επαγγελματικές ενασχολήσεις μου. Αλλά και δίχως αυτές, μ’ αρέσει να βλέπω ότι η χώρα έχει μπούσουλα και ότι η κυβερνητική πολιτική δεν ασκείται μέσω κολλητών ή συμφερόντων, αλλά με θεσμικές αποφάσεις.
Και τέλος πάντων, αφού όλοι μας πρέπει να αξιολογούμαστε, χαίρομαι που θα αξιολογηθούν και οι υπουργοί ανάλογα με την δουλειά τους. Έτσι, για το γαμώτο…
