Του Γιάννη Παντελάκη
Από την Κική και την Κοκό ποιον να πιστέψω, θ'' αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, ο ανύποπτος σχετικά με τη διαμάχη Τσίπρα - Ψυχάρη. Ποιος λέει αλήθειες, ποιος όχι; Η απάντηση είναι μια: τις πραγματικές αλήθειες για την υπόθεση –αν δεν υπάρξουν αποκαλύψεις με συγκεκριμένα και αδιαμφισβήτητα στοιχεία– τις γνωρίζουν μόνο οι δυο πλευρές. Τα υπόλοιπα, όσα έχουν έρθει στη δημοσιότητα ως τώρα, δεν μας δείχνουν τίποτα περισσότερο από τη διάθεση και των δυο πλευρών να αποκομίσουν οφέλη από τις μεταξύ τους σχέσεις.
Αν ο Τσίπρας και γενικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσαν αθόρυβα την πεπατημένη, αυτόν δηλαδή τον δρόμο που ακολούθησαν όλες οι εξουσίες επιχειρώντας απλά να διαπλακούν με τα ΜΜΕ, δεν θα γινόμαστε σήμερα μάρτυρες αυτής της διαμάχης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι διαφορετικό. Διατηρώντας την ίδια ακριβώς στόχευση (προσέγγιση και έλεγχο των ΜΜΕ), επέλεξε να χρησιμοποιήσει έναν διαφορετικό δρόμο. Να χρησιμοποιήσει τα ΜΜΕ και την (αδιαμφισβήτητη για αρκετά από αυτά) διαπλοκή τους με πολιτικά - οικονομικά συμφέροντα ως πολιτικό επιχείρημα για την ανέλιξή του στην εξουσία. Όμως, όταν επιχειρείς κάτι τέτοιο (το οποίο μοιάζει ιδανικό), πρέπει να διατηρήσεις σεβαστές αποστάσεις από αυτά. Και ιδιαίτερα από εκείνα τα οποία έχεις στοχοποιήσει ως τα κυρίαρχα Μέσα διαπλοκής.
Έκανε κάτι τέτοιο ο Τσίπρας; Απέφυγε τις όποιες προσεγγίσεις μαζί τους; Η ομολογημένη από τον ίδιο απάντηση είναι πως όχι. Παραδέχτηκε τις συναντήσεις με τον Ψυχάρη, ενώ ενδιάμεσα είδαν το φως της δημοσιότητας επαφές και με άλλους εκπροσώπους ισχυρών ΜΜΕ, όπως τον Γ. Μπόμπολα. Όταν ο πρωθυπουργός κλήθηκε να σχολιάσει τις συναντήσεις του με τον Ψυχάρη, απάντησε πως «μπορεί να χρειαστεί να συναντήσει και τον διάολο, αλλά δεν θα πουλήσει την ψυχή του». Η απολύτως λάθος απάντηση. Δεν χρειάστηκε να συναντήσει οποιονδήποτε, δεν υπήρξε καμμία τέτοια ανάγκη. Ένας πρωθυπουργός που αποδέχεται τέτοιες συναντήσεις κάνει εκ των πραγμάτων ένα λάθος. Συναντιέται με τον εκπρόσωπο μιας διαπλοκής που καταγγέλλει. Αλλά ακόμα και αν υπήρχε τέτοια ανάγκη (συνάντησης), οι συναντήσεις ή ανακοινώνονται δημόσια μαζί με το αντικείμενό τους ή πραγματοποιούνται δημόσια. Όπως είχε συμβεί άλλωστε εκείνη την εποχή. Ο κ. Τσίπρας είχε επισκεφτεί όλα τα ισχυρά ΜΜΕ.
Οι ισχυρισμοί Ψυχάρη κάτω από τον τίτλο «Τι μου ζήτησε ο Τσίπρας» και βάσει των οποίων του ζήτησε αλλαγές στις εφημερίδες του και στο MEGA με προώθηση προσώπων φιλικών στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ισχυρισμοί. Αλήθεια ή ψέματα, το γνωρίζουν οι ίδιοι. Εμείς αυτό που γνωρίζουμε ως παρατηρητές είναι πως τα Μέσα που ελέγχει ο Ψυχάρης τον τελευταίο χρόνο έχουν δείξει διαφορετικές προσεγγίσεις σε ο,τι αφορά στην κριτική τους για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Από εχθρικές ως ιδιαίτερα φιλικές. Τι οδηγεί ένα Μέσο σε μια τέτοια συμπεριφορά και αν αυτό συνδέεται με παρασκηνιακές κινήσεις είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε με ασφάλεια. Υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.
Και μέσα σε υποθέσεις θα εξακολουθούμε να κινούμαστε, αν ενδιάμεσα δεν έρθουν στο φως της δημοσιότητας συγκεκριμένα στοιχεία που να μας δείχνουν κάτι περισσότερο από κινήσεις εντυπώσεων. Και ας είμαστε επιφυλακτικοί στις κρίσεις μας. Ιδιαίτερα οι δημοσιογράφοι που κάτι περισσότερο υποψιαζόμαστε για τον διόλου αγγελικά αυτόν πλασμένο κόσμο των ΜΜΕ και της πολιτικής…
* Από την οπερέτα «Κική-Κοκό» που ανέβηκε το 1928 από τον θίασο Σαμαρτζή-Οικονόμου. Το ομώνυμο τραγούδι σε μουσική Vincent Scotto (ελληνικοί στίχοι Β. Σιδέρης) έγινε γνωστό σε ολόκληρη την Ευρώπη από την Τζοζεφίν Μπαίηκερ.
