Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Θα είναι πραγματική ήττα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα και αναφερόμαστε τώρα στους προ-κρίσης πρωταγωνιστές της πολιτικής, γνωστά στελέχη και πρώην υπουργούς και των δύο κομμάτων εξουσίας, αν αποδειχθεί ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος επιβίωσης στο βαρύ κλίμα της πλήρους απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών που δημιουργήθηκε- ήταν η σιωπή. Το θυμηθήκαμε πάλι μόλις πληροφορηθήκαμε ότι ο πρώην Υπουργός κ. Θεόδωρος Πάγκαλος αντί να αφήσει να ξεχαστεί μια από τις ατυχέστερες ατάκες ολόκληρης της Μεταπολίτευσης, το περίφημο “Μαζί τα φάγαμε”, την έκανε εκ νέου τίτλο βιβλίου και φιλοδοξεί να παρεμβαίνει με αφορμή αυτό στο δημόσιο διάλογο.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας αιφνιδιάστηκε εξίσου με τους πολίτες το 2010. Για πρώτη φορά οι πολίτες κάλεσαν τους πολιτικούς να απολογηθούν στα αλήθεια για ό,τι συνέβη και μ' ένα τρόπο πέραν της τελετουργικής ανάληψης της πολιτικής ευθύνης, όπως γινόταν μέχρι τότε. Για πρώτη φορά οι πολιτικοί είδαν τα πελατειακά δίκτυα που έχτιζαν με επιμέλεια επί δεκαετίες στις “πλατείες της αγανάκτησης” να κραδαίνουν εναντίον τους κρεμάλες. Δικαίως; Αδίκως; Πραγματικά αδιάφορο όταν μιλάς για εξοργισμένο όχλο και μάλιστα υποκινούμενο από καλά οργανωμένα συστήματα εξουσίας. Οι έμπειροι πολιτικοί θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι κανείς δεν δικαιώνεται σε ενεστώτα χρόνο.
Γιατί αν όσοι αγανάκτησαν για να διαλύσουν στις εκλογές του 2012 το γνωστό πολιτικό χάρτη με το ισχυρότερο όπλο, την κάλπη φέρθηκαν ως “κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας”, έτσι, ως κακομαθημένα παιδιά, φέρθηκαν και οι πολιτικοί. Κι αντί να βγουν μπροστά και με παρρησία να εξηγήσουν τι συνέβη επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν την εν πολλοίς άδικη οργή με συνθήματα, δηλαδή εντελώς απολιτικά.
Το πόσο λάθος αντέδρασε το σύστημα τότε αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σήμερα, οκτώ χρόνια μετά κι αφού έχει μεσολαβήσει η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της ελληνικής ιστορίας, σήμερα που ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης βγαίνει και μιλάει ανερυθρίαστα για το ενδεχόμενο πολιτειακής εκτροπής τον Ιούλιο του 2015, το “μαζί τα φάγαμε” είναι που συνεχίζει να προκαλεί τις σφοδρότερες αντιδράσεις.
Όλα αυτά τα χρόνια, εμείς τουλάχιστον, ζούσαμε με την ελπίδα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετά το 2012 θα αναγκάζονταν να αποσυρθούν. Αυτό που ακολούθησε, η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, τους διέσωσε από την πλήρη απαξίωση. Είναι η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα αφήνει χώρο στον Θεόδωρο Πάγκαλο να εκδίδει βιβλίο με τίτλο μια από τις μεγαλύτερες ανεπεξέργαστες και ανιστόρητες μπαρούφες που ακούστηκαν ποτέ και να μπορεί να βρει σοβαρούς ανθρώπους να το παρουσιάσουν.
Εξαιτίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το παλαιό πολιτικό σύστημα που έπρεπε να αποστρατευτεί τιμητικά και όχι απαξιωμένο, επιβίωσε. Και σήμερα εμφανίζει όλα τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του επιβιώσαντος: είναι πιο θρασύ, πιο ξετσίπωτο, πιο ανθεκτικό: σαν ιός που μεταλλάχθηκε σε ισχυρότερο και πιο επιβλαβή. Και το χειρότερο είναι ότι επιζητά την προσοχή μας υστερικά με την αξίωση να δικαιωθεί ενώ κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να συμβεί ποτέ και το γνωρίζει.
Το πολιτικό σύστημα προ του 2010 απέτυχε να εξηγήσει τι συνέβη. Τι πήγε λάθος, τι έγινε σωστά. Απέτυχε να εξηγήσει τα λάθη και να υπερασπιστεί τις επιτυχίες του που ήταν πολλές και σημαντικές. Ας μαζέψει τα βιβλία του από τους πάγκους των βιβλιοπωλείων, ας αποσυρθεί από τα πάνελ, ας κλείσει τους λογαριασμούς του στα social media κι ας ιδιωτεύσει. Η σιωπή μπορεί και να λειτουργεί ως τιμητική αποστράτευση.
