Μακάβριο ίσως το σημερινό μου θέμα, πλην τα δυσάρεστα σε τούτη τη ζωή ποτέ δεν έρχονται προγραμματισμένα. Ξυπνάς ένα πρωί και κει που αναρωτιέσαι ποια δουλειά σου θα κάνεις πρώτη και ποια δεύτερη, έρχεται το άσχημο μαντάτο και σου κάνει μαντάρα τη μέρα. Μην σου πω τη βδομάδα. Εκείνο το ρημαδιασμένο πρωινό παίρνεις εκτάκτως άδεια από τη δουλειά σου και χτυπάς την πόρτα του αντιδημάρχου: «έναν τάφο θέλω.» Σε κοιτάζει αυτός λυπημένα και σου απαντά: «σε πέντε μέρες και να δούμε».
Μένεις άναυδος. Πέντε μέρες; Μια βδομάδα εκκρεμότητα στο σπίτι και στις ψυχές μας, με τον άνθρωπο σου στο ψυγείο; Πέθανε την Κυριακή και θα τελειώσει η τελετή την επόμενη Παρασκευή και αν; Δεν το αντέχεις. Και ξέρεις ότι ο άνθρωπος (δεν λέω για κάποιον δήμο ή αντιδήμαρχο συγκεκριμένα) δεν σου κάνει χουνέρι. Ουρά στην πόρτα του οι συφοριασμένοι που ψάχνουν το ίδιο μακάβριο πράγμα. Είδος εν ανεπαρκεία ο τάφος παντού στην χώρα, ειδικά στην Αττική.
Κι ενώ ψάχνεις, στο παραδίπλα κομμάτι του μυαλού σου κάνεις προσθέσεις. Τόσο το ένα, τόσο το άλλο, βάλε στολισμό, βάλε μεταφορά, βάλε φέρετρο, βάλε μάρμαρα, βάλε και βάλε, το θέλεις το τεσσαράκι χιλιάρικα τσίπικα ή το πενταράκι στο πιο γενναιόδωρο. Ο ΕΦΚΑ λιγότερο από χίλια δίνει για έξοδα κηδείας, τα υπόλοιπα απ’ την τσέπη σου. Θα μου πείτε, τι αξία έχουν τα λεφτά μπροστά στον άνθρωπο που φεύγει, αλλά κι αυτά καμιά φορά παίζουν τον ρόλο τους, σωστά; Ειδικά όταν σου λείπουν.
Κι εκεί που βουρλίζεσαι ανάμεσα στην οδυνηρή αναμονή και στο οικονομικό στρίμωγμα, σκάει μύτη η εναλλακτική της αποτέφρωσης. Ξέρω τα επιχειρήματα. Για όποιον έχει θεολογικό ή ιδεολογικό πρόβλημα, η επιλογή αυτή δεν υπάρχει καν. Δικαίωμα του απόλυτο. Αναφέρομαι όμως σε κείνους που δεν έχουν τέτοια θέματα, αλλά απλώς δεν έχουν ιδέα ότι υφίσταται κι αυτή η δυνατότητα. Ε λοιπόν, μιλάμε για κανονική σωτηρία.
Τέρμα η αναζήτηση δημάρχων και τάφων, τέρμα οι αναμονές ημερών, τέρμα τα πανάκριβα μάρμαρα και οι σταυροί στο μνήμα, τέρμα η φρικτή διαδικασία της εκταφής μετά από δυο χρόνια. Όλα τελειώνουν μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες. Το αποτεφρωτήριο στην Ριτσώνα χώρος πολιτισμένος και σεβαστικός, τόσο για τον εκλιπόντα όσο και για τους συγγενείς. Εγώ δεν είχε τύχει να πάω εκεί, τώρα που το είδα ειλικρινά εντυπωσιάστηκα. Και φυσικά, για όσους το επιθυμούν, η εξόδιος ακολουθία με τον παπά γίνεται κανονικότατα, καμία σχέση με αθεΐες και άλλες συκοφαντικές μπούρδες. Το δε τελικό συνολικό κόστος, ακριβώς στην μέση.
Είμαι μια λύση και μάλιστα πολιτισμένη, ανθρώπινη και βαθιά ανακουφιστική. Το γράφω απλώς για να το ξέρουν όσοι ως τώρα δεν το είχαν σκεφτεί καν. Ότι μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί, που έλεγε και ο Κέϋνς.
