Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Είναι κάτι που η αριστερή σοφία, πρωτοπόρος και ευρηματική, το είχε συλλάβει εδώ και χρόνια πολλά: «Στόχος δεν πρέπει να είναι η ευημερία των αριθμών, στόχος πρέπει να είναι η ευτυχία των ανθρώπων. Που δεν είναι νούμερα. Αλλά αυτοτελείς οντότητες με ανάγκες συναισθηματικές, ηθικές και ψυχολογικές».
Ως εκ τούτου ο ευτυχισμένος αριστερός είναι ένας άνθρωπος που στηρίζει την ευτυχία του σε θεμέλια γρανιτώδη. Και όχι ευμετάβλητα, όπως οι στατιστικές και οι αριθμοί.
Ειδικότερα…
Είναι ευτυχισμένος, διότι δεν έχει απαλλοτριώσει την ψυχή του στην ψυχοπαθολογία της κερδοσκοπίας, την οποία αρνείται με αποτέλεσμα να αρκείται στη διαχρονική σίτισή του από το δημόσιο ταμείο…
Είναι ευτυχισμένος, διότι δεν έχει διαβρωθεί από την ηθική σήψη του καπιταλισμού, αλλά απολαμβάνει της βεβαιότητας του ηθικοπλεονεκτούντος αυτοπροσδιορισμού του πολιτικού του χώρου…
Είναι ευτυχισμένος, διότι δεν εμπλέκεται στην ψυχοφθόρο λογική του ανταγωνισμού, αλλά απολαμβάνει της ασφάλειας της –όχι ιδιαίτερα κοπιώδους- περίθαλψής του από δομές, θεσμούς και μηχανισμούς, (ευλόγως) χρηματοδοτούμενους από τους προσβεβλημένους από την ασθένεια της κερδοσκοπίας…
Είναι ευτυχισμένος –αυτό ισχύει ίσως όχι απόλυτα διεθνώς, αλλά στον ανώτατο δυνατό βαθμό παρ' ημίν-, διότι έχει απαλλαγεί από τον διαβρωτικό σπόρο της αμφιβολίας, την οποία τροφοδοτούν, μέσα από τη αντιπαράθεση και τις διχογνωμίες τους, γνωμοδιαμορφωτικοί μηχανισμοί ιδιωτικοί, μη απολύτως μονοφωνικοί και μη υπαγόμενοι σε ενιαίο κέντρο ελέγχου.
Ο ίδιος, αντίθετα, απολαμβάνει της συνεκτικής, συμπαγούς και αδιαμφισβήτητης αλήθειας που παράγει η δημόσια τηλεόραση, η οποία έχει το επιπρόσθετο πλεονέκτημα να υπηρετείται και η ίδια από ευτυχισμένους ανθρώπους (στην καλύτερη περίπτωση υποαπασχολούμενους, σε κάθε ενδεχόμενο άριστα αμειβόμενους, της αμοιβής κανονικά καταβαλλόμενης βέβαια και σε όσους έχουν ολοσχερώς παροπλισθεί εργασιακά, εφόσον, κατά τις αριστερές αξίες, αμοιβή δικαιολογεί και μόνη η διαθεσιμότητα προς υποαπασχόληση, με πλήρη –όπως όλοι σχεδόν οι αριστεροί- εργασιακή ασφάλεια, και ελεύθερους να υπηρετούν τα ευγενή πολιτικά ιδανικά τους από τη δημόσια συχνότητα μέχρι τη στιγμή που θα επιβραβευθούν για τη σχετική συνέπεια τους με δημόσιο αξίωμα στο κράτος της Αριστεράς ή με σημαντικό ρόλο στο κόμμα της Αριστεράς).
Τέλος…
Ο αριστερός άνθρωπος είναι ευτυχισμένος, διότι, χάρη προφανώς στην ψυχοανακουφιστική ιδεολογία του, έχει κατορθώσει να βλέπει τη ζωή αισιόδοξα, θετικά, αβασάνιστα, γενναιόδωρα, καταφέρνοντας να λησμονεί –ίσως επειδή έχει τη βεβαιότητα της μελλοντικής επέλευσης του επίγειου παράδεισου- και ό,τι δυσάρεστο ή οδυνηρό έτυχε να του συμβεί στην προσωπική του ζωή.
Οτιδήποτε. Ακόμη και αν αυτό είναι ο θάνατός της μητέρας του. Ιδιαίτερα αν συμβεί η θανούσα –ο θάνατος είναι η μόνη πηγή θλίψης που δεν μπόρεσε να εξαλείψει το αριστερό κοσμοθεώρημα, μπορεί όμως να την αντιμετωπίσει- να ήταν δικαιούχος κάποιας συμπαθητικής σύνταξης . Και εν προκειμένω ασφαλώς και δεν αναφέρομαι στη σύνταξη της γλώσσας, με την οποία οι αριστεροί δεν έχουν πάντα τις καλύτερες δυνατές σχέσεις.
Συνελόντι ειπείν, λοιπόν, που έλεγαν και σε άλλες εποχές.
Ο αριστερός άνθρωπος είναι ευτυχισμένος, διότι είναι αριστερός…
ΥΓ. Τη στιγμή που έγραφα την τελευταία φράση του κειμένου, δεν ξέρω γιατί μου ήρθε στο νου η φράση από το «Τότε που Ζούσαμε» του Ασημάκη Πανσέληνου: «Απολύτως ευτυχισμένοι είναι μόνον οι απολύτως κουτοί. Υπάρχει ένα ποσοστό δυστυχίας εξανθρωπιστικό».
