Του Παναγιώτη Λαφαζάνη
Πρώτη φορά, μάλλον, βλέπουμε να ''καταριέται'' μαζικά ο κόσμος μια κυβέρνηση που έχει νωπή λαϊκή εντολή, η οποία μόλις ξεπερνάει τον ένα μήνα. Η κυβέρνηση Τσίπρα μοιάζει σε λίγες βδομάδες να έχει εξαντλήσει το πολιτικό κεφάλαιο που της έδωσε ο λαός στις 20 Σεπτέμβρη.
Από πολλές απόψεις αυτή η ''σιωπηρή'' ψήφος εξπρές της 20ης Σεπτέμβρη προς τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει μετατραπεί σε αντίθεση, εχθρότητα και για πολλούς/ες σε μίσος για την υφαρπαγή και την κοροϊδία.
Συνολικότερα, μια συναινετική πολιτική μνημονιακή τάξη πραγμάτων προξενεί τη βαθιά λαϊκή απέχθεια και αποστροφή. Σωριάζεται ξανά με γδούπο, συμπαρασύροντας τώρα στο γκρέμισμα της και το νέο μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, που απηλλάγη από τα αριστερά ''βαρίδια'', τα οποία προέτασσαν τις παλιές προγραμματικές δεσμεύσεις του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ψήφισαν από κοινού το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο. Πριν λίγες μέρες ψήφισαν όλοι μαζί, μαζί και η Ένωση Κεντρώων, και το νόμο για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, με τον οποίο το δημόσιο, δηλαδή ο πενόμενος ελληνικό λαός, καταχρεώθηκε για να κάνει ένα νέο δώρο πολλών δις. Ευρώ στο τραπεζικό κεφάλαιο και στη ''μαύρη'' τρύπα των τραπεζών.
Πρώτη φορά ένα τραπεζικό σύστημα, όχι μόνο δεν συνεισφέρει στο παραμικρό στην οικονομία αλλά και έχει καταστεί μια θανατηφόρα θηλιά στο λαιμό της.
Αυτή η σκληρή μνημονιακή συναίνεση, η οποία ματαίως προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι υπάρχουν διαφορές στο εσωτερικό της, σπρώχνει τη χώρα βαθύτερα στην απελπισία, χωρίς κανένα φως στον ορίζοντα.
Γενική «καπιταλιστική δήμευση»
Το κυριότερο είναι ότι ένας ολόκληρος λαός κυριολεκτικά παραμιλάει: η παλιά μεσαία τάξη φτωχοποιείται, ενώ τα κατώτερα στρώματα στην κυριολεξία εξαθλιώνονται και η νεολαία καταστρέφεται.
Οι ''σωτήρες'' αυτής της χώρα διακηρύσσουν πως όλα τούτα, τα οποία απορρέουν από τα μνημονιακά προγράμματα, είναι τάχα αναγκαία διότι διαφορετικά η χώρα εξωθείτο εκτός της ζώνης του ευρώ, στην ''κόλαση'' του εθνικού νομίσματος! Βεβαίως, αυτό που δεν λένε οι ''διασώστες'' είναι ότι όλα όσα τρομοκρατικά και ψεύτικα καταλογίζουν στο εθνικό νόμισμα, συμβαίνουν και με το παραπάνω σήμερα με τα μνημόνια και την παραμονή στο ευρώ. Σήμερα όλοι βλέπουν ότι έχει ''δημευτεί'' στην ουσία η ακίνητη περιουσία των πολιτών, αφού η αξία της έχει απαξιωθεί, δεν μπορεί να πωληθεί και ταυτόχρονα κανείς δεν την αγοράζει, ενώ επ' αυτής πέφτουν βροχή τα χαράτσια, τη στιγμή που δεν αποδίδει καμιά πρόσοδο. Την ίδια ώρα έχουν ''δημευτεί'' και τα ρευστά περιουσιακά στοιχεία των πολιτών, αφού οι καταθέσεις τους έχουν ''φυλακιστεί'' στις τράπεζες με άγνωστο μέλλον, τη στιγμή που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αφανίζονται, λεηλατούνται τα εισοδήματα, η δημοκρατία έχει καταλυθεί και οι πολίτες έχουν καταντήσει ''ανδράποδα'' μια ευρωζωνικής αποικίας.
Υπάρχει εναλλακτική λύση
Δεν αξίζει σε αυτή τη χώρα μια τέτοια τύχη. Η καταστροφή που βλέπουμε να εξελίσσεται γύρω μας δεν είναι καθόλου μονόδρομος.
Η Ελλάδα διαθέτει δημοκρατική εναλλακτική λύση. Το πρώτο πράγμα που επειγόντως χρειαζόμεθα είναι να ακυρωθεί άμεσα το μνημονιακό πρόγραμμα και πρώτα απ' όλα η σκληρή λιτότητα, η φορολεηλασία των μικρομεσαίων στρωμάτων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των στρατηγικών επιχειρήσεων. Όσο συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος λεηλασίας μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων και επιβολής νέων φόρων ή αύξησης παλαιών, η οικονομία και η κοινωνία θα συνεχίσουν να στραγγαλίζονται χωρίς έλεος. Το δεύτερο που χρειάζεται είναι να σταματήσουμε να πνίγουμε την οικονομία χρηματοδοτώντας τη ''μαύρη'' τρύπα του ιδιωτικού τραπεζικού κεφαλαίου, το οποίο έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο βάρος για την εξέλιξη του τόπου. Η άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών γίνεται εθνική ανάγκη προκειμένου οι τράπεζες να παίξουν, με μια άλλη κυβέρνηση ανασυγκρότησης, ένα νέο αποκλειστικά αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό ρόλο και να χρηματοδοτήσουν με ευνοϊκούς όρους την οικονομία.
Η ανάγκη ρευστότητας με ευνοϊκούς όρους, ας μην ξεχνάμε ότι είναι το κεντρικό πρόβλημα της οικονομίας μας.
Η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη, με δυο λόγια παραγωγή νέου πλούτου. Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την ύφεση χωρίς ένα διπλάσιο, τουλάχιστον και αναπροσανατολισμένο παραγωγικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και χωρίς μια γενναία χρηματοδότηση με ευνοϊκούς όρους της οικονομίας, πρώτα απ' όλα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όλα τα άλλα συνιστούν μυθεύματα και χονδροειδή προπαγάνδα.
Αν η εθνικοποίηση των τραπεζών συνιστά τον ένα πυλώνα για την τόνωση της ρευστότητας, ο άλλος είναι η διαγραφή του δημοσίου χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του και μια τολμηρή διαγραφή και ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών, κυρίως των πιο αδύνατων νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Χωρίς αυτές τις τομές θα πρέπει να ξεχάσουμε τη δυνατότητα οποιασδήποτε επανεκκίνησης της οικονομίας. Απλώς θα ματαιοπονούμε.
Δημόσιος διάλογος για το εθνικό νόμισμα
Θα ήμουν ο ευτυχέστερος των ανθρώπων αν ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα διεξόδου και ανασυγκρότησης, σημεία του οποίου εξέθεσα συνοπτικά, θα μπορούσε να εφαρμοσθεί με την Ελλάδα εντός ευρωζώνης. Φοβούμαι, όμως, πως δεν μπορεί.
Το ευρώ δεν είναι καθόλου ενιαίο. Υπάρχουν τόσα ευρώ, όσες οι χώρες της ευρωζώνης, αφού τα επιτόκια σε κάθε χώρα είναι εντελώς άνισα. Στην ουσία μέσα στην ευρωζώνη κάθε χώρα έχει το δικό της ''εθνικό νόμισμα'', το οποίο βαφτίζουν από κοινού ευρώ, χωρίς όμως να έχουν οι πιο αδύνατες χώρες και τα πλεονεκτήματα του πραγματικού εθνικού νομίσματος. Το πλεονέκτημα δηλαδή να έχουν τη δική τους Εθνική Κεντρική Τράπεζα και να διαμορφώνουν τη δική τους νομισματική, συναλλαγματική και επιτοκιακή πολιτική, μαζί με τη δυνατότητα εκτύπωσης χρήματος.
Ταυτόχρονα, το ευρώ δεν αποτελεί μόνο ένα κατ' όνομα ''ενιαίο νόμισμα'' αλλά πρώτα απ' όλα ένα νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα με πυρήνα την λιτότητα.
Αυτά τα οριζόντια προγράμματα λιτότητας και δημοσιονομικής συμπίεσης, γερμανικής έμπνευσης, καταδικάζουν την ευρωζώνη σε αιώνια στασιμότητα, τις πιο αδύνατες χώρες σε αργή ασφυξία και την Ελλάδα σε βέβαιο ''θάνατο''.
Χρειάζεται άμεσα να ανοίξει στη χώρα μας η συζήτηση, χωρίς αφορισμούς, τρομοκρατία και αναθέματα, για την εισαγωγή εθνικού νομίσματος, συνδεδεμένου με ένα πρόγραμμα από- αποικιοποίησης, παραγωγικής ανασυγκρότησης και δημοκρατίας στη χώρα. Είναι, ίσως, ητελευταία μας ευκαιρία.
