Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Θα περίμενε κανείς ότι έντεκα χρόνια μετά την εκλογική επιτυχία της Χρυσής Αυγής και το πλήθος των αναλύσεων που έχουν δημοσιευθεί για την αντιμετώπιση του ακροδεξιού εξτρεμισμού, μετά από το πλήθος των δημόσιων συζητήσεων που έχουν διοργανωθεί, μετά τον όγκο της «φιλολογίας» που παρήγαγε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η παραπομπή σε δίκη των κορυφαίων στελεχών της οργάνωσης, θα είχαμε καταλάβει κάποια πράγματα.
Θα είχαμε καταλάβει πάνω απ'όλα ότι η Χρυσή Αυγή κατάφερε να μασκαρέψει την καθαρά εγκληματική της δράση σε πολιτική, όταν συντάχθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ κι ένα κομμάτι της ΝΔ στις δυνάμεις του αντιμνημονίου και στρατολόγησε πολύ κόσμο στις πλατείες της αγανάκτισης.
Τρεις είναι οι βασικές αιτίες που επιτρέπουν σήμερα στη Χρυσή Αυγή να διατηρεί υψηλά ποσοστά:
1. Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας τον Σεπτέμβριο του 2013 για να αποφασίσει η Ελληνική Αστυνομία να καταστείλει μια εγκληματική δραστηριότητα που είχε ξεκινήσει με ένταση από το 2009. Αν είχε γίνει φανερή σε όλους η πραγματική φύση της οργάνωσης αυτής από το 2009, τότε θα της ήταν δύσκολο να ενδυθεί την πολιτική προβιά του αντιμνημονίου.
2. Η αιφνιδιαστική μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακή δύναμη κυριολεκτικά εν μία νυκτί και παρά τη συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, χωρίς να δοθεί στη συνέχεια καμία πολιτική εξήγηση και χωρίς να γίνει η δημόσια και καθαρή παραδοχή ότι η αντιμνημονιακή ρητορική και δράση (από τις πλατείες της αγανάκτησης μέχρι τον “ακτιβισμό” στις Σκουριές και την Κερατέα και το κίνημα “Δεν πληρώνω” ) ήταν ένα σφάλμα άφησε το χώρο στη Χρυσή Αυγή να εκφράσει όλες τις αντισυστημικές δυνάμεις που έμειναν μετέωρες.
3. Η αδυναμία της πολιτείας να ολοκληρώσει τη δίκη και η μετατροπή της από την κυβέρνηση σε θέαμα.
Κι έχουν δίκιο όσοι επιμένουν ότι το 9% των Ελλήνων δεν είναι Νεοναζί. Φυσικά και δεν είναι. Στη Χρυσή Αυγή αναζητούν την πολιτική έκφραση του αντισυστημισμού που κανείς δεν φρόντισε να αποδομήσει στην ελληνική κοινωνία, πρωτίστως αυτοί που τον εργαλειοποίησαν για να καταλάβουν την εξουσία.
Έτσι λοιπόν είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι οι απαγορεύσεις αποδομούν τον αντισυστημισμό. Αντιθέτως, τον ενισχύουν.
Η απαγόρευση από το facebook διανομής περιεχομένου από τα σάιτ και τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής είναι ασπιρίνη για τον προχωρημένο καρκίνο. Ο αντισυστημισμός που κρατάει τα ποσοστά της υψηλά συντηρείται αποτελεσματικότητα από πλήθος γκρουπ, σελίδων, χρηστών.
Ο χρυσαυγιτισμός έχει πλέον μια βαθύτερη και ευρύτερη υπόσταση από το νεοναζιστικό-ρατσιστικό λόγο που παρήγαγε η οργάνωση στα πρώτα της βήματα. Έχει εμπλουτιστεί με αντισυστημικές θέσεις στην οικονομία, την εργασία, την κοινωνική πολιτική ενώ το Μακεδονικό έδωσε στη Χρυσή Αυγή μια ακόμα ευκαιρία να διεκδικήσει κεντρική θέση στο πολιτικό σκηνικό με κάποιο πολιτικό πρόσχημα.
Οι απαγορεύσεις δεν θα περιορίσουν την απήχηση της Χρυσής Αυγής. Θα την ενισχύσουν. Κι αν οι κυβερνώντες αδιαφορούν (αν δεν επιχαίρουν κιόλας) ο δημοκρατικός, προοδευτικός κόσμος δεν γίνεται να μην το βλέπει και ανακουφισμένος να εναποθέτει την ευθύνη για την αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού σε μια ιδιωτική εταιρεία.
