Του Αλέξανδρου Σκούρα
Με ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε χθες στη Βουλή τη συζήτηση για το άσυλο και ιδιαίτερα τις τοποθετήσεις του τ. Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα. «Η εμμονή σας εκκινεί αφενός από την εγγενή αποστροφή σας απέναντι στο δημόσιο και την μεροληψία σας υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Και αφετέρου από την αποστροφή σας σε ό,τι διαχρονικά συμβολίζει σε επίπεδο πολιτικό και ιδεολογικό το δημόσιο πανεπιστήμιο στη χώρα μας» δήλωσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόμενος προς τον πρωθυπουργό και είναι πλήρως αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο εναντιώνεται στην κατάργηση του ασύλου.
Η αναφορά του τ. Πρωθυπουργού στον πολιτικό συμβολισμό του δημόσιου πανεπιστημίου μου θύμισε τα λόγια του ηθοποιού Γιώργου Αγγελόπουλου στο ντοκιμαντέρ “Επτά Μεταπολιτευτικοί Μύθοι” (αν δεν το έχετε δει το παραθέτω στο τέλος της στήλης - αξίζει πραγματικά διότι παραμένει επίκαιρο): “Η γενιά του πολυτεχνείου έκανε τους αγώνες της και αυτό που μπορούμε να πούμε ότι πέτυχε το να δώσει ένα ορόσημο ούτως ώστε να ξέρουμε ότι από τις 17/11/1973 ξεκίνησε ένας αγώνας για να χτιστεί η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία που ζούμε σήμερα. Και αυτό ασφαλώς πρέπει να το αναγνωρίσει κανένας, δηλαδή θα είμαστε και τρελοί να απορρίψουμε συλλήβδην τη γενιά του Πολυτεχνείου γιατί είναι μια γενιά που αγωνίστηκε ενάντια σε ένα καθεστώς πραγματικά βίαιο και πραγματικά στερούσε κοινωνικές ελευθερίες… Το ζήτημα ποιο είναι; ότι δημιούργησε μια υποχρέωση σε κάθε νεολαία έκτοτε να επιβεβαιώνει το δικό της Πολυτεχνείο. Εμείς δηλαδή σαν γενιά, αναβιώνοντας το 90-91 το θεσμό των σχολικών καταλήψεων, στην ουσία επιβεβαιώσαμε και διαιωνίσαμε τον εξεγερτικό μύθο των ελληνικών νεολαιών. Η ελληνική νεολαία είναι υποχρεωμένη να επαναστατεί απέναντι σε κάτι.” Έχω την αίσθηση ότι ο κ. Τσίπρας και ο κ. Αγγελόπουλος μιλούν για το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το πρόβλημα που προέκυψε όμως από τη διατήρηση του εξεγερτικού μύθου, όπως αυτός κατέστη εφικτός από το πανεπιστημιακό άσυλο, είναι ότι στην τελική ανάλυση λειτούργησε αντίθετα από ότι περίμεναν εκείνοι που το απαίτησαν και το διατήρησαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, τέκνο της ελευθερίας του λόγου, είναι εξίσου απαραίτητη στην κοινωνία, τα μέσα ενημέρωσης, το Facebook, όσο και στα πανεπιστήμια. Σε αντίθεση με το 1973, οι Έλληνες σήμερα έχουν συνταγματικά κατοχυρωμένη την ελευθερία αυτή και την ασκούν καθημερινά. Στην πραγματικότητα, το άσυλο αντί να προστατεύει τις ελευθερίες των φοιτητών και των πανεπιστημιακών από ένα καταπιεστικό κράτος, κατέληξε να “προστατεύει” τα πανεπιστήμια από τη συνταγματική τάξη. Μέσα στα πανεπιστήμια, κανείς δεν είναι ελεύθερος να πει τη γνώμη του διότι γνωρίζει ότι αν οι “λάθος” άνθρωποι εκνευριστούν με τα λεγόμενα ή τα γραπτά του, όχι μόνο μπορούν να τον εκδικηθούν αλλά και κατά πάσα πιθανότητα μπορούν να το πράξουν ατιμώρητοι. Στη φιλελεύθερη δημοκρατία τις ελευθερίες μας τις εγγυάται ο νόμος και τις προστατεύει το κράτος. Ο αποκλεισμός των δύο από τα πανεπιστήμια πολύ απλά δημιούργησε συνθήκες τρόμου και τραμπουκισμού σε οποιονδήποτε είχε διαφορετική άποψη από την πιο ακραία ομάδα τραμπούκων.
Η ισχύς και η εφαρμογή των νόμων εντός της ελληνικής επικράτειας δεν είναι βάσανο αλλά το σημαντικότερο κεκτημένο όσων έδωσαν στο παρελθόν αγώνες κατά της απολυταρχίας. Μπορεί η αριστερά να αισθάνεται ότι βάλλεται από την κατάργηση του ασύλου αλλά αυτό δεν αφορά τον φόβο της απαγόρευσης των ακραίων ιδεών που μεγάλο κομμάτι της φέρει και προπαγανδίζει στα πανεπιστήμια. Στον πυρήνα του θέματος, αφορά το γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι τραμπούκοι στα πανεπιστήμια είναι αριστεροί και η κατάργηση του ασύλου, δηλαδή η εφαρμογή των νόμων του κράτους, θα επιφέρει ένα καίριο πλήγμα στον “εξεγερτικό μύθο” της ελληνικής νεολαίας που ανέφερε ο κ. Αγγελόπουλος. Γνώμη μας είναι ότι παρά τη γοητεία που ασκούν σε ορισμένους συμπολίτες μας οι επαναστάτες χωρίς αιτία, πλέον οι ίδιοι έδωσαν λόγους και επιχειρήματα για την επανάσταση του αυτονόητου. Νομοκρατία και πάλι νομοκρατία.
Δείτε το ντοκιμαντέρ Επτά Μεταπολιτευτικοί Μύθοι (2015) σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαρμάρα:
