Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Τις τελευταίες ημέρες διαβάσαμε αρκετά και πραγματικά ενδιαφέροντα για το πανεπιστημιακό άσυλο και συγκεκριμένα για τα θεωρητικά προβλήματα που δημιουργεί η προτεινόμενη από την κυβέρνηση ρύθμιση η οποία αίρει την αυτοτέλεια των ΑΕΙ.
Οι πανεπιστημιακές αρχές είναι οι μόνες υπεύθυνες για τη ρύθμιση των του οίκου τους και για την ασφάλεια καθηγητών, φοιτητών αλλά και των υποδομών των ιδρυμάτων και σίγουρα είναι οι μόνες αρμόδιες να αποφασίσουν αν χρειάζονται τη συνδρομή της αστυνομίας, αυτό υποστηρίζουν αρκετοί και μάλιστα πειστικά.
Μάλιστα στη σελίδα του καθ.Φιλοσοφίας του Δικαίου στη Νομική της Αθήνας Φίλιππου Βασιλόγιαννη που με μια σειρά δημοσιεύσεων ανέδειξε την άποψη των συνταγματολόγων που βλέπουν πρόβλημα στην προτεινόμενη από την κυβέρνηση διάταξη, διαβάσαμε κι ένα δημοσίευμα του 1897 και συγκεκριμένα από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της 16ης Ιανουαρίου 1897 της εφημερίδας “Ακρόπολις” το οποίο καταγράφει την οργή των φοιτητών της εποχής για την είσοδο της αστυνομίας σ'ενα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο για να επιβάλλει την τάξη με αφορμή ένα ζήτημα που είχε δημιουργηθεί.
Κι εδώ εμείς τουλάχιστον βάζουμε την τελεία.
Πολύ ενδιαφέροντα και συγκινητικά όλα αυτά και αισθανόμαστε μεγάλη χαρά που καταλάβαμε επακριβώς τις ενστάσεις όσων έχουν ανέβει στα κεραμίδια κατά της πρότασης της κυβέρνησης για το άσυλο. Μόνο που στη δημόσια σφαίρα κανείς δεν έχει υπερασπιστεί το πανεπιστημιακό άσυλο ως αναπόσπαστο κομμάτι της αυτοτέλειας των πανεπιστημίων. Και γιατί άραγε; Γιατί σ'αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να προτείνει τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να έχουν τη δική τους αστυνομία να επιβάλλουν την τάξη, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό και γιατί το θέμα δεν ήταν ποτέ το πώς τα πανεπιστήμια θα είναι ασφαλή. Αυτό που ήθελαν και θέλουν όλοι να παραμείνει ασφαλές και στο απυρόβλητο είναι η αριστερή ιδεοληψία. Αυτό είναι το ζητούμενο. Ο πρωταρχικός ρόλος των πανεπιστημίων του λαού να μην είναι ο εκπαιδευτικός και επιστημονικός αλλά να παραμείνουν το ιερό πεδίο όπου η αριστερή ιδεοληψία θα αναπαράγεται τελετουργικά και με όχημα την πολιτική βία.
Έτσι λοιπόν ως φιλελεύθεροι άνθρωποι και δη καλόπιστοι, πρόθυμοι να αποδεχτούμε το θεωρητικό επιχείρημα αισθανόμαστε ένα μικρό τσίμπημα στην καρδιά για το συνταγματικό προβληματάκι που έχει ανακύψει αλλά αφενός αυτά έχει η ζωή και ευτυχώς που τα έχει για να βρίσκονται σε διαρκή συζήτηση οι συνταγματολόγοι και οι θεράποντες της φιλοσοφίας του δικαίου.
Στη συζήτηση για το άσυλο βλέπουμε κι ένα ζητηματάκι, πολιτικό εδώ, για την άλλη πλευρά, την κυβέρνηση και όσους έχουν συσπειρωθεί γύρω της. Για την κυβέρνηση, πλέον, της ΝΔ αλλά και για κάθε συντηρητική κυβέρνηση είναι πολύ βολικό κάποια από τα θέματα να εξαντλούνται στο “νόμος και τάξη”.
Δεν κάνει κάτι επαναστατικό η Υπουργός Παιδείας με το να επαναφέρει τη διάταξη του νόμου Διαμαντοπούλου. Μην υπερβάλλουμε. Είναι στοιχειώδες.
Άλλη επαναστατική πράξη αναμέναμε από την κυρία Κεραμέως, αλλά τελικά δεν την είδαμε. Περίμενα να ακυρώσει τα νέα τμήματα και τις “συγχωνεύσεις Γαβρόγλου” αλλά αυτά τα κατάπιε αμάσητα εκδίδοντας μια ανακοίνωση γεμάτη καλλιεπείς γενικότητες με έμφαση στο πόσο λίγο φταίει εκείνη που δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Τώρα λοιπόν που η κ. Κεραμέως τελείωσε με τα συμβολικά αναμένουμε τις αληθινές μεταρρυθμίσεις την Παιδεία και δη στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Με το “νόμος και τάξη” ικανοποιήθηκαν αρκετοί (κι εμείς σίγουρα) αλλά όσοι αρνούμαστε πεισματικά να καταναλώσουμε το σανό των συμβόλων, τώρα περιμένουμε τις αληθινές μεταρρυθμίσεις.
