Του Γιάννη Παντελάκη
Σκέφτομαι εκείνον τον ΣΥΡΙΖαίο. Αυτόν, που προχθές πήρε μερικές ανάσες απ' όλα αυτά που βιώνει περίπου δεκατέσσερεις μήνες τώρα. Από τότε που ο αρχηγός τους επισημοποίησε την κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, είναι γνωστό πως το έδαφος είχε καλλιεργηθεί καιρό πριν. Όταν πίστεψε (ο ΣΥΡΙΖαίος) ότι υπάρχει ενδεχόμενο να χαλάσει αυτή η συνεργασία με τον Καμμένο λόγω των δηλώσεων του Μουζάλα.
Τον έβλεπα παθιασμένο να γράφει αναρτήσεις στο διαδίκτυο, τον άκουγα να σχολιάζει, τον παρατηρούσα να οργίζεται με τον κυβερνητικό εταίρο και να μην διστάζει να στηρίζει τον υπουργό μετανάστευσης, στην αντιπαράθεσή του με τον Καμμένο. Ίσως για πρώτη φορά στους δεκατέσσερεις αυτούς μήνες, έβγαλε από μέσα του τον χαρακτηρισμό ακροδεξιός για τον κυβερνητικό εταίρο. Οι «αναγκαίες συνθήκες», δεν του το επέτρεπαν ως τότε.
Τον φαντάζομαι και σήμερα, συμμετέχω στην δυσκολία του να δεχτεί το νέο «χτύπημα», την κοινή συνεδρίαση των προεδρείων των κοινοβουλευτικών ομάδων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Μια συνεδρίαση με προσχηματική αφορμή και περιεχόμενο-την προετοιμασία υποτίθεται της προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης για τις εξελίξεις στη Δικαιοσύνη. Ποια προετοιμασία; Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων και κανένας βουλευτής δεν πρόκειται να πάρει μέρος. Δεν υπάρχει λόγος για καμμιά προετοιμασία. Προφανώς η κίνηση υπαγορεύτηκε από τον Καμμένο για να στείλει το μήνυμα ότι παίρνουν στα σοβαρά το κόμμα του, επίσης προφανές πως γίνεται για ν αμβλυνθούν οι εντυπώσεις από την υποτιθέμενη ρήξη του με τον πρωθυπουργό λόγω Μουζάλα.
Αναρωτιέμαι τι σκέψεις θα πέρασαν από το μυαλό του, όταν άκουσε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, Κ. Ζαχαριάδης) να δηλώνουν πως «αυτά που μας ενώνουν με τους ΑΝΕΛ, είναι απείρως περισσότερα από αυτά τα λίγα που μας χωρίζουν και για τα οποία θα βρούμε λύση»! Οργή, πίκρα, θυμός, απογοήτευση; Τι να σκέφτηκε άραγε εκείνος ο ψηφοφόρος, όχι αυτός που τους ψήφισε για μια θέση μετακλητού ή ένα οποιοδήποτε ρουσφετάκι, όχι ο λαϊκιστής (συνήθως εκ μεταγραφής) που δεν τον χωρίζουν πολλά και από τους «Καμμένους». Αλλά, εκείνος που τους πίστεψε με ανιδιοτέλεια για δεύτερη φορά. Εκείνος που είναι συνειδητοποιημένος, έχει ιδεολογικές αναφορές και είναι βέβαιος πως όσα διατυπώνει στον προγραμματικό του λόγο (και όχι στην ασκούμενη πολιτική) ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στην άλλη άκρη των ακροδεξιών θέσεων των ΑΝΕΛ. Και ακούει τώρα, πως αυτά που τους ενώνουν, είναι απείρως περισσότερα από εκείνα που τους χωρίζουν!
Δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση του, κανένας δεν θα το ήθελε. Μια θέση μάλιστα που όλα δείχνουν, πως θα γίνει πιο δύσκολη τις επόμενες ημέρες. Όταν Τσίπρας και Καμμένος με διάφορα φτηνά επικοινωνιακά τεχνάσματα και ελιγμούς θα επιβεβαιώσουν πως πράγματι αυτό που τους ενώνει, είναι μεγαλύτερο από αυτό που τους χωρίζει. Η εξουσία και η νομή της. Έχουν άλλωστε να οργανώσουν και τα εθνικολαϊκίστικα πανηγύρια στις 25 του μήνα, θα σπάσουν την συνεργασία τους τώρα;
