Του Γιάννη Παντελάκη
Στην χώρα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (που σημαίνει ότι μπορεί να είναι και ελλιπή), βρίσκονται εγκλωβισμένοι 44.532 πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι κάτι παραπάνω από φανερό, ότι αδυνατούμε να διαχειριστούμε το πρόβλημα, οι ντροπιαστικές εικόνες της Ειδομένης αποτελούν τον πιο αδιάψευστο μάρτυρα. Αυτό, αποτελεί την μικρή εικόνα. Υπάρχει και η μεγαλύτερη που καταγράφεται σε δημοσίευμα της Hurriyet. Σε όλη την Τουρκία έχουν καταγραφεί επίσημα (και εκεί ισχύει η εκτίμηση των ελλιπών στοιχείων) 2.587.000 Σύροι και άλλοι πρόσφυγες. Όλοι αυτοί, θέλουν να περάσουν μέσω Ελλάδας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι το μοναδικό πράγμα που τους ενδιαφέρει.
Εύκολα μπορεί να σκεφτεί κάποιος, ότι η είσοδος προσφύγων και μεταναστών δεν μπορεί εύκολα να περιοριστεί. Όταν μάλιστα υπολογίζεται πως μόνο τους τελευταίους μήνες, τα έσοδα των δουλεμπόρων της Τουρκίας από την διακίνηση των απελπισμένων υπολογίζονται σε 8 δις. ευρώ ! Η μαφία, είναι πανίσχυρη, ακόμα και αν ήθελε η Τουρκία να διαχειριστεί το πρόβλημα, δεν θα ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματική. Που δεν θέλει, χρησιμοποιεί το ζήτημα για να προωθεί τις επιδιώξεις της. Όπως γράφει η ίδια εφημερίδα, οι πρόσφυγες δεν πιστεύουν ειδήσεις που λένε ότι τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας είναι κλειστά. Προτιμούν-και η απελπισία είναι πολύτιμος σύμβουλος σ αυτό- ν ακούνε τους δουλέμπορους που τους λένε ότι τo όνειρό τους μπορεί να υλοποιηθεί με μερικές χιλιάδες ευρώ.
Στην μεγάλη εικόνα, να προσθέσουμε την στάση πολλών χωρών της Ε.Ε. που κλείνουν επίσης τα σύνορά τους, την υιοθέτηση από τις περισσότερες χώρες της λογικής ότι οι πρόσφυγες πρέπει να παραμείνουν στην χώρα υποδοχής, στην Ελλάδα δηλαδή και την ανάδειξη της αδυναμίας της Ένωσης να λειτουργήσει μ έναν συλλογικό τρόπο για διάφορους λόγους και μεμονωμένα συμφέρονται. Αυτή την μεγάλη εικόνα, μπορεί να διαχειριστεί η Ελληνική κυβέρνηση ; Αυτή την εικόνα μπορεί να διαχειριστεί οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση με τα χαρακτηριστικά που λειτουργούν αυτές σχεδόν διαχρονικά ;
Όποιος απαντήσει καταφατικά, δεν θα λέει την αλήθεια. Το πρόβλημα, υπερβαίνει οποιεσδήποτε πολιτικές δυνάμεις με τα χαρακτηριστικά που έχουν οι δικές μας. Υπερβαίνει τις δυνατότητες, αλλά και ικανότητες που έχουμε. Είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά ποιος θα το παραδεχτεί αυτό ; Τα κόμματα που στηρίζουν την ύπαρξή τους στους συμψηφισμούς και τις πλαστές αντιπαραθέσεις; Η μήπως τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που βαδίζουν πίσω από τυφλές κομματικές γραμμές και λειτουργούν με όρους εμφυλίου ;
Λίγες εβδομάδες πριν, οι πολιτικοί αρχηγοί συγκεντρώθηκαν γύρω από το οβάλ τραπέζι της προεδρίας της Δημοκρατίας για να συζητήσουν το πρόβλημα. Η κοινή ανακοίνωσή μετά από πολύωρες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, ήταν ένα ευχολόγιο. Και ως τέτοιο όμως, δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει κάποια πρακτική σημασία. Ο πρωθυπουργός πήγε στις Βρυξέλλες, συν-αποφάσισε κείμενα ένα μέρος των οποίων απέκρυψε, ενώ η αντιπολίτευση την επόμενη ημέρα της σύσκεψης συμπεριφέρθηκε σαν να μην είχε γίνει ποτέ αυτή. Και έτσι, με τον ίδιο αδιέξοδο τρόπο, συνεχίζεται η διαχείριση ενός τεράστιου προβλήματος (της μικρής εικόνας του) με έναν απόλυτα ελλειμματικό τρόπο.
Η Ειδομένη, τα κέντρα που στήνονται πρόχειρα για να τους στεγάσουν (ενώ είχαμε δεσμευτεί ότι μέχρι το τέλος του περασμένου χρόνου θα είχαμε ετοιμάσει τις υποδομές για αξιοπρεπή στέγαση και διαβίωση 50.000 ανθρώπων), οι περίεργοι και αμφίβολοι συσχετισμοί του προσφυγικού με το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και οι ανταλλαγές κατηγοριών περί έλλειψης ανθρωπισμού από την μια πολιτική έκφραση προς την άλλη, δείχνουν πως στις λάσπες αυτού του τόπου στα Βόρεια της χώρας, δεν υποφέρουν μόνο οι πρόσφυγες, αλλά και όλη η επάρκεια της χώρας. Δεν μας αρέσει να το ακούμε, αλλά αυτοί είμαστε…
