Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο κ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία διατηρούν ισχυρό προβάδισμα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, παρά την τεράστια κοινωνική και οικονομική κρίση που όλοι βιώνουμε. Ας μη γελιόμαστε όμως, η χώρα έχει άμεση ανάγκη από μία σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση που να δρα εντός του πλαισίου της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σκοπό να παίξει τον ρόλο της σοβαρής, θεσμικής αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει “βασανίσει” πολλούς ειδικούς, είτε αυτοί προέρχονται από την αριστερά, τη δεξιά ή τον φιλελεύθερο χώρο. Δυστυχώς, η στάση του τις τελευταίες μέρες δίνει ιδιαίτερα αποθαρρυντικά μηνύματα σε όσους πίστεψαν ότι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κοινοβουλευτικής θητείας θα ολοκληρωθεί η μεταμόρφωσή του από το ριζοσπαστικό κόμμα του 3% σε θεσμική φωνή που μπορεί να εκφράσει το χώρο που αγγίζει το κέντρο και φτάνει ως την αριστερά. Τρία πρόσφατα περιστατικά αναδεικνύουν ότι ο δρόμος που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να διανύσει προς αυτή την κατεύθυνση είναι μεγάλος και ανηφορικός.
Πρώτα, και πιο πρόσφατα, η απόφαση της νεολαίας του κόμματος να συμμετάσχει σε εκδήλωση συμπαράστασης στον Δημήτρη Κουφοντίνα στην οποία επιχειρήθηκε μία αδιανόητη προσπάθεια ξεπλύματος της τρομοκρατίας μέσω των πανό και των συνθημάτων που ακούστηκαν. Όπως έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα και ο διευθυντής ερευνών του ΚΕΦίΜ Αριστείδης Χατζής, με τον οποίο διαφωνούμε έντονα επί της αρχής στο ζήτημα της στάσης που πρέπει να κρατήσει η πολιτεία έναντι του Κουφοντίνα, “η θλιβερή εικόνα όσων διαδήλωσαν χθες για τον ΔΚ. Διότι διαδήλωσαν πίσω από ένα πανό που παρουσίαζε ως ήρωα έναν κατά συρροή δολοφόνο. Προφανώς ένα μεγάλο μέρος όσων βρέθηκαν εκεί θεωρεί τον δολοφόνο ήρωα. Δεν μου φαίνεται περίεργο, ήρωες θεωρούν και τους χρυσαυγίτες κάποιοι. Τους κατατάσσω στην ίδια κατηγορία. Όσες/οι βρέθηκαν εκεί, είδαν το πανό και δέχθηκαν να το ακολουθήσουν, δυστυχώς το υιοθέτησαν κιόλας. Είναι κι αυτοί τόσο ανόητοι όσο και οι προηγούμενοι – για προφανείς λόγους.”
Το δεύτερο περιστατικό είναι η συνειδητή επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να πολιτικοποιήσει, ή μάλλον να κομματικοποιήσει το ελληνικό MeToo. Από τις κατηγορίες για κάλυψη των πολιτικών του αντιπάλων σε κυκλώματα παιδεραστίας μέχρι τα εμετικά υπονοούμενα για τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που έκαναν προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται σαφές ότι η αντιπολιτευτική γραμμή που ακολουθεί η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει κανένα απολύτως όριο. Είναι μία στάση πολιτικού καιροσκοπισμού που δεν αρμόζει σε ένα πολιτικό σύστημα που σέβεται και εκτιμά τους θεσμούς που το αποτελούν.
Τέλος, είχαμε και τις δηλώσεις του κ. Δρίτσα που έστω και άθελά του (δεν υπάρχει λόγος να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι ο ίδιος δήλωσε πως το νόημα των λεγομένων του παραποιήθηκε) μας έδωσε μία καλή αίσθηση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ την τρομοκρατία. Η ιδέα ότι «η κυβέρνηση δρα εκδικητικά και παράνομα επειδή τα περισσότερα θύματα της 17 Νοέμβρη και του Δημήτρη Κουφοντίνα ανήκαν στη δεξιά παράταξη», όπως δήλωσε ο κ. Δρίτσας, είναι ενδεικτική μίας κοσμοαντίληψης στην οποία το ζητούμενο δεν είναι η προστασία της ζωής και της ελευθερίας των πολιτών αλλά η νομή της εξουσίας.
Μέχρι ο ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί πλήρως και έμπρακτα ότι τα θύματα της τρομοκρατίας ανήκαν και στη δική του παράταξη, ο στόχος της θεσμικής μεταμόρφωσής του θα παραμένει άσκηση επί χάρτου και ευσεβής πόθος.
