Του Γιάννη Παντελάκη
Υπάρχει η περίπτωση ο πρωθυπουργός ν'' αυτοτρολάρεται; Αν συνέβαινε αυτό, σημαίνει πως έχει χιούμορ, θα ήταν καλό δείγμα ο αυτοσαρκασμός. Φοβάμαι πως δεν ισχύει, ο κ. Τσίπρας δεν έχει τέτοια αίσθηση χιούμορ. Αντίθετα, θέλει να πιστεύουμε ότι εννοεί όσα λέει και όσα γράφει. Ακόμα και αν αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα ή την ερμηνεία των γεγονότων του πρόσφατου παρελθόντος στα οποία ήταν πρωταγωνιστής. Επιμένει να διαστρέφει την αλήθεια και να την προσαρμόζει σ'' ένα αφήγημα που τον εξυπηρετεί και να ελπίζει προφανώς πως υπάρχουν ακόμα κάποιοι που μπορούν να τον πιστέψουν.
Αν διάβαζε κάποιος ένα άρθρο που έγραψε χθες (στην Αυγή), με τίτλο «Ανοίγει ο δρόμος μιας μεγάλης πολιτικής αλλαγής», θα έπρεπε να κοιτάξει δυο και τρεις φορές την ημερομηνία για να πειστεί ότι αυτή είναι η χθεσινή. Το άρθρο θα ταίριαζε σε μια εποχή σαν τον Ιανουάριο του 2015 ή και παλαιότερα. Τότε, που έδινε υποσχέσεις για μνημόνια που θα έσκιζε, για συμβάσεις που θα καταργούσε, για νόμους που θα ακύρωνε, για 13ες συντάξεις που θα έδινε και για προγράμματα Θεσσαλονίκης που θα υλοποιούσε. Το άρθρο έμοιαζε να είχε μείνει παγωμένο κάπου για έναν ολόκληρο χρόνο και να εμφανίστηκε χθες. Χρειάζεται πολλές διορθώσεις για να ισχύει σήμερα. Ας παραθέσουμε μερικές ενδεικτικές.
Έγραψε στο άρθρο, πως «ο λαός μας απέδειξε ότι ξέρει να αγωνίζεται με το κεφάλι ψηλά. Έδωσε μια ιστορική μάχη για ζωή, αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη». Προφανώς, αναφέρεται στο «όχι» του δημοψηφίσματος. Έπρεπε να προσθέσει ότι «αυτήν τη διάθεση του λαού την έκανε ο ίδιος όχημα για διατήρηση στην εξουσία ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα αυτής της μάχης μ'' έναν εντελώς αντίστροφο τρόπο».
Έγραψε στο άρθρο ότι «η Αριστερά αναδείχτηκε σε ηγετική πολιτική δύναμη κερδίζοντας την εμπιστοσύνη ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων». Έπρεπε να γράψει πως «με αριστερό πρόσημο κέρδισε την εμπιστοσύνη ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων τα οποία έκανε ο,τι ήταν δυνατόν για να τα απογοητεύσει, είτε συνεργαζόμενος μ'' ένα ακροδεξιό μόρφωμα, είτε υλοποιώντας πολιτικές (όχι μόνο μνημονιακές) που δεν είχαν σχέση με την Αριστερά, την οποία οδήγησε σε απαξίωση».
Έγραψε στο άρθρο ότι «οι εποχές που οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν πρόθυμες να υλοποιήσουν οποιοδήποτε μέτρο χαρακτηρίζοντας το μάλιστα ευεργετικό και δίκαιο, ανεξάρτητα από την κοινωνική καταστροφή που προκαλούσε, είναι πια παρελθόν». Έπρεπε να γράψει πως «η εποχή αυτή συνεχίζεται και μάλιστα με την πρόθυμη υλοποίηση από τη σημερινή κυβέρνηση μέτρων, τα οποία είχαν αφήσει σε εκκρεμότητα οι προηγούμενοι».
Γράφει πολλά ακόμα ο Τσίπρας, τα οποία ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Αναφέρεται στο «πολιτικό κατεστημένο», αποσιωπώντας πως έχει μετατρέψει το κόμμα του σ'' έναν συνεχιστή του. Γράφει για «διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής», όταν γνωρίζει πως η πολιτική του έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Υπάρχουν δυο ερμηνείες γι'' αυτήν την πολιτική στάση του πρωθυπουργού. Είτε αυτή που περιγράφεται στην αρχή του σημειώματος, ότι δηλαδή θεωρεί ότι οι αφελείς είναι θεαματικά πολλοί σ'' αυτήν τη χώρα. Είτε πως έχει άγνοια της πραγματικότητας, κάτι που συμβαίνει συχνά όταν κάποιος από ισχυρή θέση εξουσίας αποκόπτεται από αυτό που συμβαίνει. Η δεύτερη εκδοχή είναι η επιεικέστερη…
