Ανταπόκριση Γιάννης Κουζηνός
Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Liberal με τίτλο "Η «δίαιτα του Μαδούρο»: 3 στους 4 Βενεζουελάνους έχασαν τουλάχιστον 9 κιλά το 2016" αφού συνειδητοποίησα ότι όσο τραγικά και να φαίνονται τα στατιστικά της έρευνας που αναφέρονται στο άρθρο, η πραγματικότητα που βιώνουμε εδώ στο Καράκας αλλά και σε όλη την Βενεζουέλα έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια ενός δυστοπικού εφιάλτη. Δεν είναι τα 9 κιλά που έχουν χάσει 3 στους 4 βενεζολάνους σαν νούμερα αρκετά να περιγράψουν την εικόνα που αντικρίζουμε ανοίγοντας καθημερινά την πόρτα του διαμερίσματος μας για να βγούμε στον δρόμο η ακόμα χειρότερα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Οι άνθρωποι που αντικρίζω καθημερινά να λιώνουν, να εξαφανίζονται μέσα στα ρούχα τους, είναι οι γείτονές μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι στην καθημερινότητά μου, είναι η γυναίκα μου, είναι η κόρη μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ο καθένας το παλεύει όπως μπορεί αντιμέτωπος με τις τεράστιες ελλείψεις προϊόντων βασικής διαβίωσης και πραγματικά, αν και βλέπω το αποτέλεσμα του υποσιτισμού στα σώματα και τα μάτια χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς είναι δυνατή η επιβίωση κάτω από αυτές τις συνθήκες των ανθρώπων του βασικού μισθού των 43.000 μπολίβαρ, όταν μια φρατζόλα ψωμί κοστίζει 2000 μπολίβαρ, μισό κιλό κίτρινο τυρί 8000 μπολίβαρ ή ένα κοτόπουλο αν και όταν το βρείς 6000 μπολίβαρ το κιλό. Σαν άνθρωπος πρέπει να πλυθείς. Χρειάζεσαι σαπούνι για το σώμα σου, προϊόντα για να καθαρίσεις τα ρούχα σου και το σπιτικό σου, φάρμακα που κοστίζουν μια περιουσία και το 80% δεν υπάρχει στα ράφια των φαρμακείων.
Πρέπει να πληρώσεις το ρεύμα σου, αν και η κυβέρνηση κάνει τα αδύνατα δυνατά να μειώσει τους λογαριασμούς μας με τις συνεχόμενες και παρατεταμένες διακοπές. Πρέπει να πληρώσεις το νερό που χρησιμοποιείς και δόξα τον Θεό δεν ανήκει σε κάποια πολυεθνική αλλά στο λαό της Βενεζουέλας και η κυβέρνηση με την άριστη διαχείριση της εταιρείας υδροδότησης μάς στέλνει καθημερινά ένα υπέροχο νερό χρώματος καφέ με μυρωδιά αποστάγματος ιδρώτα λεπρού σε αποσύνθεση. Γαστρεντερίτιδα Νο 263 έγραψα στην προσωπική μου σελίδα στο facebook και ενώ βρίσκομαι στην τρίτη ημέρα με τα συμπτώματα να μην δείχνουν να υποχωρούν, σειρά πήρε η κόρη μου που για μια ακόμα φορά αναγκάστηκε να μείνει στο σπίτι όπως και χιλιάδες αλλά παιδιά καθημερινά για τον ίδιο λόγο. Η γαστρεντερίτιδα θερίζει στην Βενεζουέλα με κύριο αίτιο την ποιότητα νερού και σε συνδυασμό με την κακή διατροφή, τον υποσιτισμό, κρατάει κυριολεκτικά στα γόνατα μια ολόκληρη χώρα. Σε ορισμένες περιοχές εδώ στο Καράκας έχουν παροχή νερού μία μέρα, κάθε Δευτέρα, την εβδομάδα. Όλως τυχαίως, και χωρίς καμία επίσημη εξήγηση, οι περιοχές αυτές είναι αυτές που έχουν παρουσιάσει στο παρελθόν και τη μεγαλύτερη αντικυβερνητική δραστηριότητα με πορείες διαμαρτυρίας και επεισόδια.
Όχι. Δεν είναι μόνο τα 9 κιλά που κατά μέσο όρο έχουν χάσει 3 στους 4 Βενεζολάνους μόνο τον τελευταίο χρόνο αλλά και 21 πολύτιμα γραμμάρια ψυχής που έχουμε χάσει όλοι μας, μέρος της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας μας. 17 χρόνια Τσαβισμού έχει καταστρέψει τα σώματα και κυρίως το πνεύμα, την ηθική και τη θέληση για ζωή μιας ολόκληρης χώρας. Είναι λένε οικονομικός πόλεμος από τον ιμπεριαλισμό, από τα ντόπια και τα ξένα συμφέροντα. Μα και πόλεμος να ήταν στα 17 χρόνια ή θα βγεις νικητής ή θα αποδεχτείς την ήττα σου. Οι παράπλευρες απώλειες αυτού του φανταστικού πολέμου, αποτέλεσμα και μόνο της ανικανότητας των "επαναστατών" είναι τόσο μεγάλες που κάθε ηγέτης στρατηγός θα παρέδιδε τα "όπλα" μόνο και μόνο για το καλό των ανθρώπων του. Αυτό όμως προϋποθέτει ηθική και πνευματική ανωτερότητα. Προϋποθέτει την αναγνώριση ότι μάχεσαι για το καλό του λαού σου και όχι για τη διατήρησή σου στην εξουσία με κάθε μέσο.
Δεν θα παραιτηθούν και δεν θα αφήσουν την εξουσία τόσο εύκολα όσο αρχικά μπορούσαμε να φανταστούμε. Και αυτό είναι ένα μήνυμα προς κάθε άνθρωπο που μπορεί να αντιληφθεί τι εννοώ. Εγώ με την οικογένεια μου είμαστε πια μισό βήμα πριν την επιστροφή μας στον πολιτισμό και τη φυγή μας από την Βενεζουέλα πριν γίνουμε και εμείς παράπλευρες απώλειες. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τη ζωή εκατομμυρίων Βενεζολάνων που δεν έχουν καμία απολύτως ελπίδα να ξεφύγουν από το ζόφο. Εκατομμύρια Βενεζολάνων που ξυπνούν τα πρωινά και πέφτουν για ύπνο τις νύχτες με μόνο ψίθυρο στο θολωμένο τους μυαλό το Memento mori - μη ξεχνάς ότι θα πεθάνεις, σαν μόνη τους ελπίδα διαφυγής από τον εφιάλτη που λέγεται ζωή στα χρόνια της επανάστασης.
