To «μίνι δράμα» που παίχτηκε πρόσφατα μεταξύ της Amazon και μια ομάδας εργαζομένων της σε αποθήκη που εδρεύει στην πόλη Bessemer στην Πολιτεία της Αλαμπάμα όταν επιχείρησαν να ιδρύσουν σωματείο εργαζόμενων, άνοιξε ένα νέο κύκλο συζητήσεων για το μέλλον της Εργασίας, τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων αλλά και τη συγκέντρωση υπέρμετρης ισχύος σε κάποιες από αυτές.
Στο Bessemer συγκρούστηκε η αμερικανική αριστερά και η ρητορική της με την Amazon με την πρώτη να υφίσταται συντριπτική ήττα. Κι ας μην δει κανείς στη φράση αυτή έστω και ίχνος ικανοποίησης «επειδή ηττήθηκε κάποιος ιδεολογικός αντίπαλος», πολλώ μάλλον δε όταν οι κλασικοί φιλελεύθεροι δεν έχουν σαφείς θέσεις για το θέμα και απουσιάζουν από τη σχετική συζήτηση απλώς όσα προηγήθηκαν αλλά και όσα θα ακολουθήσουν, περιγράφονται έτσι
Στην ψηφοφορία μεταξύ των εργαζομένων για το αν θα προχωρήσουν στην ίδρυση σωματείου το 71% ψήφισε κατά. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικά υψηλό ποσοστό που δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε ισχυρισμούς για πιέσεις από την εργοδοσία όταν μάλιστα πάνω από την κάλπη στην αποθήκη στο Bessemer είχε «πέσει» ολόκληρο το Δημοκρατικό Κόμμα, με παρεμβάσεις του ίδιου του προέδρου Μπάιντεν και τον Μπέρνι Σάντερς να επισκέπτεται την αποθήκη πριν την ψηφοφορία ενώ τα πανίσχυρα αμερικανικά liberal media κάλυπταν καθημερινά και εκτενώς το θέμα. Ναι, η Amazon είχε προσπαθήσει να αναβάλλει ή και να εμποδίσει τη διαδικασία με προσφυγές σε διάφορα αμερικανικά δικαστήρια, ομοσπονδιακά και τοπικά αλλά δεν τα είχε καταφέρει οπότε η ψηφοφορία διεξήχθη κανονικά.
Το σημείωμα αυτό δεν αφορά τις αιτίες του αποτελέσματος αλλά μόνο ενημερωτικά ανθολογούμε τις σημαντικότερες:
Φαίνεται ότι στους εργαζόμενους επικράτησε το επιχείρημα της Amazon ότι δηλαδή αμείβονται με $15 ανά ώρα όταν ο ομοσπονδιακός κατώτατος μισθός ανέρχεται μόλις στα $7.25. Η Amazon πληρώνει τα διπλάσια και ήδη πριν από τη διαδικασία κάποιοι εργαζόμενοι δήλωναν ότι δεν έβλεπαν πως το συνδικάτο θα βελτίωνε τις συνθήκες εργασίας τους.
Άλλοι πάλι επικρίνουν την επικοινωνιακή στρατηγική των Δημοκρατικών. Σύμφωνα με αυτούς, η εμπλοκή Μπάιντεν και Σάντερς λειτούργησε αρνητικά όταν μάλιστα η Πολιτεία της Αλαμπάμα θεωρείται και είναι «κάστρο» του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Σταθερά, οι αριστεροί αρθρογράφοι και σχολιαστές δίνουν κάθε πιθανή ερμηνεία στο εκλογικό αποτέλεσμα αρνούμενοι να αναγνωρίσουν ότι μπορεί απλώς να πρόκειται για την ατομική βούληση των εργαζόμενων… Όταν τα αποτελέσματα των εκλογών δεν αρέσουν στην αριστερά δεν είναι δυνατόν να είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησης των ατόμων, γνωστά αυτά.
Στις ΗΠΑ τώρα συζητούν αν ένας μισθός των $15 πρέπει να θεωρείται ικανοποιητικός. «Σε ετήσια βάση $31.000 είναι λιγότερο από το μισό του μεσου εισοδήματος στις ΗΠΑ. Μπορεί η μεσαία τάξη να ανασυγκροτηθεί με τέτοιους μισθούς;», αναρωτιέται αρθρογράφος των New York Times.
Αυτή είναι και η ουσία της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας συζήτησης.
Στην Ελλάδα πάλι συζητάμε για να ανάγκη ανασυγκρότησης της μεσαίας τάξης αλλά χωρίς οι περισσότεροι να είμαστε σίγουροι για ποιο πράγμα μιλάμε (πιστεύουμε ότι το υπό έκδοση βιβλίο του Αναπλ.Καθηγητή Κοινωνιολογίας Παναγή Παναγιωτόπουλου από το «Επίκεντρο», με αυτό το θέμα θα διευκολύνει τη συζήτηση). Σε αυτή την ασαφή συζήτηση, με μεταφυσικούς όρους πουθενά δεν γίνεται λόγος για την Εργασία, για τις δουλειές μου θέλουμε να εξασφαλίζουν στους Έλληνες το εισόδημα που θα τους κατατάξει στην πολυπόθητη (για εμάς είναι τίτλος τιμής) μεσαία τάξη.
Αντιθέτως. Μόλις ο Υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης… τόλμησε να δηλώσει τις προθέσεις της κυβέρνησης να διευθετήσει το χρόνο της εργασίας είδαμε όλους τους θιάσους της συντήρησης επί σκηνής, όλους όσους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, να λένε τα γνωστά παραμύθια. Ο καθ.Γιάννης Ληξουριώτης τα εξήγησε πολύ ωραία με άρθρο του προ ημερών εδώ, στο Liberal πως όχι μόνο δεν παραβιάζεται κάποιο δικαίωμα αλλά το συμφέρον των εργαζομένων επιβάλλει τις μεταρρυθμίσεις.
Αλλά εμείς δεν θα κατηγορήσουμε ούτε τους Έλληνες ούτε τους επαγγελματίες συνδικαλιστές για τις αντιδράσεις τους. Γιατί αρμόδιο να ορίζει την ατζέντα της συζήτησης είναι το πολιτικό σύστημα και βέβαια και ο Τύπος, όταν διαπιστώνει ότι το πολιτικό σύστημα περί άλλων τυρβάζει.
H πόλη Bessemer της Αλαμπάμα πήρε το όνομά της προς τιμήν του Βρετανού Henry Bessemer που με τις εφευρέσεις του έφερε την επανάσταση στην παραγωγή του χάλυβα. Όταν ένας επιχειρηματίας από την Αλαμπάμα ίδρυσε την πόλη το 1887 της έδωσε του όνομα του Henry Bessemer με την ελπίδα να γίνει από τα μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής χάλυβα. Τα κατάφερε. Η παγκοσμιοποίηση διέλυσε τις βιομηχανικές μονάδες παραγωγής χάλυβα στις ΗΠΑ, μετακομίζοντας αλλού την παραγωγή. Η διάλυση της βιομηχανίας οδήγησε στην παρακμή της εργατικής μεσαίας τάξης που τώρα θεωρεί τον εαυτό της τυχερό αν πληρώνεται με $15 την ώρα. Όμως αυτά είναι προβλήματα στη Δύση.
Στην Ελλάδα τα συνδικάτα αγωνιούν να διατηρήσουν κάποια δικαιώματα όσων έχουν ήδη εργασία, δικαιώματα που στην πραγματικότητα κανείς δεν απειλεί ενώ οι νέοι καλούνται να ονειρευτούν ως ιδανικό μέλλον το ότι θα γίνουν σερβιτόροι τουριστών και ψηφιακών νομάδων. Αυτές είναι οι πολλές και καλές δουλειές για τις οποίες ακούγαμε προεκλογικά; Αυτό είναι το ελληνικό όνειρο; Γιατί δεν τα συζητάμε αυτά; Ας το σκεφτούμε.
