Του Γιάννη Παντελάκη
Ο Καμμένος με δηλώσεις του κάλεσε τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ να διευκολύνουν την απόφαση εξόδου της Ελλάδας από τα μνημόνια πριν από την Πρωτομαγιά! Ο Καμμένος είναι υπουργός Άμυνας και κάνει αυτές τις δηλώσεις σε διεθνές ακροατήριο. Υπάρχει ανάγκη να υπενθυμίσουμε ότι το μνημόνιο –που συνυπέγραψε ο Καμμένος– έχει τριετή διάρκεια και λήγει στις 30 Ιουνίου του 2018; Πρέπει σ'' αυτήν τη χώρα να υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα; Βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Νομίζω πως οι απαντήσεις βρίσκονται στον συνδυασμό πολλών απαντήσεων. Ένας πολιτικός αισθάνεται πως μπορεί να λέει ο,τι θέλει, όπου θέλει και να μην νοιώθει καμμία ανάγκη να το δικαιολογεί. Όσο ακραίο ή ανυπόστατο είναι αυτό. Ο πολιτικός αυτός (και δεν είναι μικρός ο αριθμός τους) πιστεύει πως υπάρχει πρόθυμο ακροατήριο για να δεχτεί τις δηλώσεις του. Η εμπειρία έχει δείξει πως η εκτίμηση αυτή είναι βάσιμη. Για διάφορους λόγους, ένα μέρος της κοινωνίας είναι έτοιμο να υιοθετήσει οτιδήποτε. Άλλωστε, το περασμένο καλοκαίρι, ο ίδιος υπουργός (Καμμένος) έλεγε πως το μνημόνιο που συνυπέγραψε δεν είναι μνημόνιο, αλλά συμφωνία για να βγούμε από τα μνημόνια! Και αρκετοί τον πίστεψαν. Και τον ψήφισαν.
Στις περιπτώσεις αυτές, το ζήτημα δεν αφορά την αξιοπιστία ή όχι ενός πολιτικού. Αφορά σε κάτι περισσότερο. Στη διάθεση πολλών ανθρώπων ν'' ακούν οτιδήποτε και να το αποδέχονται ως κάτι που μπορεί να συμβεί. Και μάλιστα, πολύ πιθανό να συμβεί. Όπως στην προκειμένη περίπτωση. Δεν σκέφτονται ή δεν ρωτούν για το πότε λήγει το μνημόνιο, τους αρκεί η δήλωση Καμμένου ότι μπορεί να λήξει πριν την Πρωτομαγιά. Άρα, είναι θέμα μερικών εβδομάδων.
Την Κυριακή, οι οθόνες μας γέμισαν μ'' εκείνο το βίντεο όπου πρωταγωνιστούσε η Άννα Βαγενά στο Κιλελέρ. Αφού αποδοκιμάστηκε από μερικούς αγρότες (δημόσια συμπεριφορά που κατά κανόνα καλλιέργησε το νέο κόμμα της), μετά άρχισε να γιουχάρει και η ίδια τον περιφερειάρχη της περιοχής. Ο οποίος είναι πολιτικός της αντίπαλος. Η βουλευτής ήταν η πρωταγωνίστρια ενός θεάματος για το οποίο κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να νοιώθει άσχημα. Αν μη τι άλλο, επειδή η συγκεκριμένη εκπροσωπεί ένα κόμμα και κάποιους ανθρώπους. Κι όμως, το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς εδώ. Η κ. Βαγενά, όπως και ο κ. Καμμένος, ο κ. Μιχελογιαννάκης, ο κ. Γιακουμάτος , ο κ. Λεβέντης ή ένα σωρό άλλοι δεν έχουν πέσει από τον ουρανό. Εκλέγονται και επανεκλέγονται από ένα αριθμητικά σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας. Άρα, μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που αισθάνονται άσχημα μ'' ένα τέτοιο θέαμα, αλλά υπάρχουν και άλλοι που το επικροτούν.
Είναι ο περίφημος «σοφός λαός», αυτός που, σε τελική ανάλυση, υιοθετεί και επιβραβεύει ανάλογες συμπεριφορές. Αυτός που ακούει τον Καμμένο να λέει ότι τέλη Απριλίου βγαίνουμε από τα μνημόνια, αυτός που παρατηρεί τη Βαγενά και λέει «καλά τους κάνει». Ο «σοφός λαός», τον οποίο αποφεύγουν να αποδοκιμάσουν τα πολιτικά κόμματα (αφού αποτελείται από εν δυνάμει ψηφοφόρους), ο «σοφός λαός», τον οποίο προβάλλουν –άρα έμμεσα επιβάλλουν– πολλά ΜΜΕ (αφού αποτελεί εν δυνάμει πελάτη τους). Ο «σοφός λαός», που όσο δεν αποδοκιμάζεται νοιώθει επιβεβαίωση.
