Εδώ και δεκαετίες και ειδικά τις τελευταίες με τη διάδοση του διαδικτύου σε κάθε σπίτι είναι απίθανο όσοι επιστρέφουν από ταξίδι σε κάποια χώρα της Ευρώπης να δηλώσουν εντυπωσιασμένοι από κάτι που δεν υπάρχει ή δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα.
Πλην μιας θλιβερής και αποκαρδιωτικής εξαίρεσης: η σχέση των Ελλήνων, του Κράτους και των πολιτών του, με τον δημόσιο χώρο δεν θυμίζει σε τίποτα δημοκρατική χώρα της Δύσης.
Χρησιμοποιούμε τη λέξη «δημοκρατία» ως προσδιορισμό της λέξης «χώρα» γιατί ο δημόσιος χώρος σχετίζεται ευθέως και αποκλειστικά με τις αντιλήψεις περί δημοκρατίας σε κάθε χώρα.
Τραπεζοκαθίσματα παντού, ακόμα και γύρω από μνημεία (για παράδειγμα στην Αγία Ειρήνη στο Κέντρο της Αθήνας), άναρχο παρκάρισμα, οδήγηση στα πεζοδρόμια από αυτοκίνητα, μηχανάκια, ηλεκτρικά πατίνια και ποδήλατα και βέβαια σκουπίδια παντού: στις πόλεις, στα προάστια, στους δήμους και τις κοινότητες της περιφέρειας, σκουπίδια στις παραλίες και στους αγροτικούς δρόμους, σκουπίδια που έχουμε πετάξει με αδιαφορία όλοι μας, περιμένοντας να τα μαζέψει, ποιος αλήθεια; Αυτή είναι η κατάσταση των δημόσιων χώρων στην Ελλάδα και είναι αυτή που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο που δηλώνει και την κακή ποιότητα της δημοκρατίας.
Έχουμε γράψει πολλά άρθρα για θέματα που σχετίζονται με το δημόσιο χώρο και ειδικά για τα τραπεζοκαθίσματα. Ενώ κανείς δεν διαφωνεί με την περιγραφή του προβλήματος η κατάσταση αντί να βελτιώνεται, χειροτερεύει. Η κυβέρνηση επέκτεινε τη διάρκεια των ευεργετικών για τα... τραπεζοκαθίσματα μέτρων με πρόσχημα την πανδημία για να κάνει το χατήρι στους επιχειρηματίες της εστίασης στη συγκυρία της εκτόξευσης των τιμών της ενέργειας. Κι αυτά βέβαια τα παραδέχονται αξιωματούχοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και της κυβέρνησης σε ιδιωτικές συζητήσεις με τον όρο της διατήρησης της ανωνυμίας τους. Γιατί επωνύμως όλοι τους υπόσχονται ότι θα λάβουν μέτρα.
Δεν υπάρχουν κατάλληλα μέτρα για να βελτιωθεί η κατάσταση στο δημόσιο χώρο. Όταν η Ελληνική Αστυνομία είναι επιφορτισμένη να διεκπεραιώνει κάθε απιθανότητα (κάπου διαβάσαμε ότι μέσα σε όλα, η ΕΛΑΣ θα πρέπει να προσέχει και τους πανεπιστημιακού αστυνομικούς!) είναι αδύνατον να περιφρουρεί μεγάλες πόλεις αποτελεσματικά.
Απαιτούνται άλλες προσεγγίσεις: διαβούλευση με όλους τους εμπλεκόμενους και κοινωνικές συμμαχίες.
Οι Δήμαρχοι των μεγάλων πόλεων είναι τα καταλληλότερα πρόσωπα να λάβουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Αυτοί πρέπει να μιλήσουν με εμπορικούς συλλόγους, επιχειρήσεις εστίασης, ενώσεις ντελιβεράδων, συλλόγους, συμβούλια γειτονιάς όπου υπάρχουν.
Ο δημόσιος χώρος είναι μια άσκηση δημοκρατίας. Οι όροι χρήσης του και η ποιότητα ζωής σε αυτόν μπορεί να περιφρουρηθούν μόνο με τα ίδια τα εργαλεία της δημοκρατίας: με διαβούλευση και κοινωνικές συμμαχίες.
