Το εμβολιαστικό πρόγραμμα αποτελεί αναμφισβήτητα μία μεγάλη επιτυχία. Σκεφτείτε απλά ότι δεν διακινήθηκαν εμβόλια στην μαύρη αγορά ή στο Σχιστό. Δεν βρέθηκε ένας πολίτης που να πήγε στο ραντεβού του και να ανακαλύψει ότι κάποιος άλλος πήρε την θέση του. Ενώ όταν πήγε στο ραντεβού τον περίμενε και το εμβόλιο. Τρία στα τρία! Δεν είναι και λίγο πράγμα σε μία χώρα που ο δημόσιος τομέας δεν φημίζεται για την αποτελεσματικότητά του.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το εμβολιαστικό πρόγραμμα απέσπασε θετικά σχόλια από πολιτικούς παράγοντες άλλων χωρών. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι το μέγεθος της επιτυχίας είναι ανάλογο, αν όχι μεγαλύτερο, από εκείνο της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Κι εκεί δεν μας το είχαν και αποδείξαμε ότι μπορούσαμε. Η διαφορά με το υπερθέαμα των Ολυμπιακών είναι ότι στην περίπτωση του εμβολιαστικού προγράμματος η πιθανή αποτυχία θα σήμαινε την απόλυτη καταστροφή για την Οικονομία και την κοινωνία.
Σε κάθε περίπτωση η επιτυχία του προγράμματος αποδεικνύει ότι όταν υπάρχει μία ισχυρή πολιτική εξουσία που έχει θέληση να πετύχει, τελικά πετυχαίνει. Ακόμη και σε περιπτώσεις που απαιτείται υψηλό επίπεδο οργάνωσης! Και είναι ένα πραγματικό θαύμα. Σαν να βλέπει κανείς έναν ζητιάνο που ζητάει την βοήθεια των περαστικών επειδή έχει αδυναμία να περπατήσει, να σηκώνεται και να τρέχει σαν να αγωνίζεται στον τελικό των 100 μέτρων των Ολυμπιακών Αγώνων. Άρα; Δεν είναι ότι το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί. Είναι ότι δεν θέλει. Προσποιείται ότι δεν μπορεί. Διότι όταν υπάρχει λόγος κερδίζει το χρυσό μετάλλιο. Όπως συνέβη με το εμβολιαστικό πρόγραμμα.
Είναι το πιο δύσκολο project που έχει να αντιμετωπίσει η οποιαδήποτε κυβέρνηση. Το πως θα καταφέρει να βρει το σωστό φάρμακο για τον δημόσιο τομέα. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα σκέπτεται επί του θέματος ως ένα σημείο. Όταν μπαίνουν στην μέση οι δεύτερες σκέψεις περί πιθανού πολιτικού κόστους, τότε οι αρχικές καλές προθέσεις πάνε περίπατο.
Στο εμβολιαστικό πρόγραμμα, όπως και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το «φάρμακο» ήταν το φιλότιμο. Ο κίνδυνος να χαθούν ζωές ή να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι έκαναν τον δημόσιο τομέα να κάνει θαύματα. Αλλά δεν γίνεται να επικαλούμαστε συνεχώς το φιλότιμο. Το κέρδος πάντως είναι ότι ο δημόσιος τομέας απέδειξε ότι μπορεί.
Η παροχή κινήτρων και η αξιολόγηση των εργαζομένων σε συνδυασμό με την απρόσκοπτη λειτουργία του δημοσίου, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά, είναι, κατά πάσα πιθανότητα, το κλειδί. Ο τρόπος για να πάρει μπροστά η μηχανή. Να μην παρεμβαίνουν τα κόμματα στην λειτουργία του δημοσίου, να υπάρχει συνέχεια στη διοίκησή του και να γνωρίζουν οι καλοί υπάλληλοι ότι οι προσπάθειές τους θα αναγνωριστούν.
Δύσκολα πράγματα σε μία χώρα που ακόμη κι αν κάποιος δημόσιος υπάλληλος αποδειχτεί εγκληματίας θα πρέπει να παραιτηθεί από μόνος του για να φύγει από το δημόσιο. Σε μία χώρα που καταργήσαμε τους γενικούς διευθυντές για να κάνουν κουμάντο οι συνδικαλιστές. Σε μία χώρα που για να κάνει ο υπουργός την δουλειά του πρέπει να προσλάβει εξωτερικούς συνεργάτες. Σε μία χώρα που έχει τις δυνατότητες να κοιτάξει το μέλλον κατάματα, αλλά έχει επιλέξει την οδό της αυτοχειρίας…
Θανάσης Μαυρίδης
