Πρώτη αναδείχτηκε πάλι η ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές και μάλιστα με διαφορά. Κι ύστερα κοιτάς τις δημοσκοπήσεις και βλέπεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συγκέντρωσε με το ζόρι ένα κόμμα κάτι τοις εκατό στις φοιτητικές εκλογές, βρίσκει απήχηση στους νέους. Εδώ κάτι δεν πάει καλά! Και δεν είναι ότι πείθει τους νέους ο ΣΥΡΙΖΑ. Απλά δεν τους πείθουν οι δυνάμεις της “κοινής λογικής”.
Κι αυτό με την ΔΑΠ και τις πρωτιές της στις φοιτητικές εκλογές συμβαίνει από τότε που ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος γύριζε από Πανεπιστήμιο σε Πανεπιστήμιο και αναζητούσε τα επόμενα στελέχη του κεντροδεξιού χώρου. Κι είναι αλήθεια ότι η κεντροδεξιά έχει από τότε να αναδείξει νέα στελέχη. Ένα το κρατούμενο! Όπως και είναι γεγονός ότι από τότε μέχρι σήμερα η ΔΑΠ κυριαρχεί εκλογικά στα Πανεπιστήμια. Δύο τα κρατούμενα.
Κυριαρχεί στα Πανεπιστήμια, αλλά όχι στην κοινωνία. Μήπως η πρωτοπορία της κεντροδεξιάς στα Πανεπιστήμια είναι εικονική πραγματικότητα; Ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Το πρόβλημα θα πρέπει κανείς να το εντοπίσει στην ίδια την κοινωνία και στο γεγονός ότι δεν δίνει πραγματικές ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους, με αποτέλεσμα αυτοί να απογοητεύονται και να στρέφονται σε εύκολες – λαϊκίστικες θέσεις. Όταν κυριαρχεί η απογοήτευση και το μόνο που προσφέρεται είναι επιδόματα, φυσικό είναι να βλέπει κανείς την αχτίδα φωτός ως έναν εκτυφλωτικό ήλιο.
Φταίνε οι νέοι που βλέπουν τα επιδόματα του Τσίπρα (του οποιουδήποτε λαϊκιστή ηγέτη) ως μάννα εξ ουρανού; Φταίνε αυτοί που δεν ξέρουν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος; Μα, τότε τι δουλειά έκανε η ΔΑΠ ΝΔΦΚ; Δεν τους έμαθε ότι η ζωή τους μπορεί να βελτιωθεί μόνο μέσα από την ελεύθερη οικονομία; Μέσα από την ανάπτυξη, τις νέες θέσεις εργασίας και τις ίσες ευκαιρίες για όλους; Τι δουλειά, δηλαδή, έκανε αυτή ΔΑΠ; Εκτός κι αν όλο το θέμα σε όλα αυτά τα χρόνια ήταν οι σημειώσεις για τις εξετάσεις.
Υπάρχει πρόβλημα κι αυτό είναι αυταπόδεικτο. Οι νέοι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι ο κινητήριος μοχλός για την Ελλάδα των μεταρρυθμίσεων, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Κι όμως! Η αφετηρία είναι καλή, όπως αποδεικνύουν οι φοιτητικές εκλογές.
Ο χώρος της Κεντροδεξιάς έχει εγκαταλείψει την ιδεολογική μάχη εδώ και πολλά χρόνια. Ελάχιστοι θα θυμούνται ότι στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά βιβλία φιλελεύθερων στοχαστών έπειτα από πρωτοβουλία του συντηρητικού πολιτικού Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο Αβέρωφ δεν ήταν φιλελεύθερος, αλλά ήταν ένας πολιτικός που είχε καταλάβει την αξία της μάχης στο πεδίο των ιδεών. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο αναδείχτηκαν αρκετά στελέχη στον χώρο. Στελέχη που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εξακολουθούν να βρίσκονται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Από ένα σημείο και έπειτα η κεντροδεξιά έπαψε να επενδύει στην μάχη των ιδεών. Κι όπως όλη η Ελλάδα πόνταρε στην μάχη της ξαπλώστρας στη Ψαρού. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν πονάει.
Οι νέοι ψηφίζουν ΔΑΠ, αλλά δεν ξέρουν στην πλειοψηφία τους τι ακριβώς σημαίνει αυτή η επιλογή. Αν ήξεραν θα ήσαν αυτοί που θα ζητούσαν να αλλάξουν τα πάντα στην καθημερινότητά μας. Επειδή αυτή η καθημερινότητα αφορά περισσότερο αυτούς που έχουν την ζωή μπροστά τους και λιγότερο εμάς που έχουμε διανύσει ένα μεγάλο μέρος της.
Σε κάθε περίπτωση δεν φταίει για όλα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το σύμπτωμα και όχι η γενεσιουργός αιτία. Βρήκαν και τα έκαναν. Εκμεταλλεύτηκαν τις περιστάσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Οι κοινωνίες πάνε μπροστά επειδή οι ηγέτες τους αποφασίζουν να σηκώσουν τα μανίκια. Αυτή η χώρα βρέθηκε στο κενό επειδή έπαψε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να έχει ηγέτες. Πρέπει να ξαναβρεί τον δρόμο της. Και θα το καταλάβουμε αυτό, όταν οι νέοι άνθρωποι αρχίσουν να εμπνέονται. Να βρίσκουν τον δρόμο για να βελτιώσουν την καθημερινή τους ζωή.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
