Του Κώστα Σκανδαλίδη
Η πρωτοφανής στα πολιτικά χρονικά συνέντευξη του Υπ. Άμυνας για το τι πρόκειται να κάνει σε σχέση με τη συμφωνία για το Μακεδονικό είναι μια σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μια Κυβέρνηση που επί βδομάδες θριαμβολογεί για την εθνική της επιτυχία. Που οι συγκυβερνήτες της αγκαλιασμένοι γιορτάζουν την «ανάσταση» των Ελλήνων μετά την απόφαση του Eurogroup και ορκίζονται μακροχρόνια συμπόρευση. Που ο Υπουργός των Εξωτερικών της επαίρεται ότι θα λύσει σε διάρκεια λίγων εβδομάδων όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις της χώρας στην περιοχή προεξάρχοντος του «αλβανικού».
Ακούει τον κ. Καμένο να λέει ότι η Συμφωνία είναι άθλια, ότι βλάπτει τα εθνικά συμφέροντα, ότι σε ότι τον αφορά δεν θα αφήσει να περάσει από τη Βουλή χωρίς τις 180 ψήφους, ότι αλλιώς θα γίνει είτε δημοψήφισμα , είτε εκλογές, ότι δεν μπορεί το ΝΑΤΟ να εντάξει τα Σκόπια τα οποία ο ίδιος θα προσκαλέσει, ότι ....
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα ευνομούμενη στον πλανήτη, ο Πρωθυπουργός είτε θα απέπεμπε αυθωρεί και παραχρήμα τον Υπουργό είτε θα δήλωνε αδυναμία να κυβερνήσει και θα κατέφευγε σε εκλογές.
Και αφού «κατάπιαν την κάμηλον» τώρα «διυλίζουν τον κώνωπα» της διαφοροποίησης του κ. Σταύρου Θεοδωράκη και της αποχώρησης του από το Κίνημα Αλλαγής. Για να αποφανθεί ο κ. Τσίπρας ότι το Κίνημα Αλλαγής δεν είναι ένα ενιαίο κόμμα, ενώ η δική του Κυβέρνηση είναι μια και αδιαίρετη. Η εξέλιξη αυτή δείχνει την πραγματική διάσταση των γεγονότων των ημερών και επαναφέρει στο προσκήνιο το πραγματικό δράμα που ζει η χώρα. Μια ανύπαρκτη και επικίνδυνη κυβέρνηση που χειρίζεται για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης κρίσιμες εθνικές υποθέσεις. Μια κυβέρνηση που για το καλό του τόπου έπρεπε ήδη να έχει φύγει από το τιμόνι. Για να δικαιωθεί η θέση του Κινήματος Αλλαγής να απαιτήσει εκλογές πριν τις οριστικές, διευθετήσεις, θέση με την οποία ο Σ. Θεοδωράκης διαφώνησε επίσης.
Σε ότι αφορά το χώρο της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης η στάση του επικεφαλής του Ποταμιού δεν εξέπληξε κανένα. Είναι εμφανές ότι επρόκειτο για προειλημμένη απόφαση. Ο Σ. Θεοδωράκης δεν πίστεψε από την αρχή στο εγχείρημα και ήρθε η στιγμή να βρει την αφορμή για να διαλέξει το δικό του δρόμο. Είναι δικαίωμα του αναφαίρετο. Και δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία όσοι του καταλογίζουν παρασκηνιακές συμφωνίες με τον ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα άλλα που βλέπουν αυτές τις μέρες το φως της δημοσιότητας.
Δεν είναι όμως δικαίωμα του να προσβάλλει ως οπισθοδρομική τη λαϊκή βάση της παράταξης και να χαρακτηρίζει ως «αναπασοκοποιηση» τους 212.000 συνιδρυτές του νέου φορέα. Και ασφαλώς δεν μπορεί να αυτοαναγορεύεται σε τιμητή του προοδευτισμού. Απαιτείται ένας ελάχιστος σεβασμός στον κόσμο που συνέρρευσε αυθόρμητα, στην άψογη διαδικασία του συνεδρίου στην αξιολόγηση της ψήφου των πολιτών, στις ομόφωνες αποφάσεις του Συνεδρίου. Αυτό θα ήταν πράγματι μια προοδευτική επανάσταση απέναντι στις προσωπικές στρατηγικές που κυριαρχούν κατά καιρούς στο χώρο αυτής της μεγάλης παράταξης. Μια παράταξη που μπορεί αυτές τις μέρες να υπέστη μια αμυχή στην εικόνα της, όμως, στην πραγματικότητα παρόμοιες πρακτικές ενδυναμώνουν την ενότητα στη βάση της.
