Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Γράφαμε χθες για το ωραίο νέο καφενείο στο οποίο σύντομα θα μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να βρει από κάπου να πιαστεί στη νέα εποχή που ξημερώνει. Γιατί, παρά τα ξέφτια των ημεδαπών αφηγημάτων που τόσο τα αγαπάμε καθώς είναι νόστιμα σαν το μαλλί της γριάς, πράγματι ξημερώνει μια νέα εποχή, και θα είναι φτιαγμένη από καινούργια υλικά. Όχι από αυτά που έφεραν στην εξουσία τους τυχοδιώκτες του Τσίπρα με πρώτο-πρώτο τον αρχηγό τους, κοροϊδεύοντας με κάθε τους λέξη, με κάθε τους εξαγγελία, με κάθε τους υπόσχεση, και εν πλήρη γνώσει τους ότι κορόιδευαν, εύπιστες μάζες πολιτών που ήθελαν απεγνωσμένα —διόλου παράξενο— να πέσουν θύματα απάτης. Μα που δεν το θέλουν πια, γιατί το δοκίμασαν και δεν τους άρεσε: δεν έφερε κέρδη, αλλά προσωπικές ζημίες, ζημίες δηλαδή στην τσέπη τους, και ένα πλήθος από παράπλευρες απώλειες στην κοινωνία. (Και στην περηφάνια και στην ιστορία και στο μέλλον του έθνους: αλλά αυτά δεν μετρούν πολύ στις αποφάσεις που παίρνει κανείς όταν υπολογίζει το συμφέρον του, πράγμα ίσως όχι ακριβώς σοφό, αλλά «κατανοήσιμο»).
Μην το κοροϊδεύουμε αυτό: ο κόσμος ΘΕΛΕΙ να εξαπατηθεί από τους λαϊκιστές πολιτικούς κατά τον ίδιο τρόπο που θέλει να εξαπατηθεί από έναν ταχυδακτυλουργό ή επιλέγοντας να παρακολουθήσει μία θεατρική παράσταση ή όταν διαβάζει, τα βράδια, ένα μυθιστόρημα. Και το θέλει σκεπτόμενος ορθολογικά. Δεν είναι ηλίθιος. Το περίφημο: «Και το 10% να κάνει από όσα υπόσχεται, πάλι καλά θα είμαστε», δεν είναι ανοησία. Ειδικά δε αν το 100% των υποσχέσεων είναι ο πλούτος στο σπίτι μας, η ευτυχία στις πόλεις και στους αγρούς, η άγρια χαρά των πολλών, η εκδίκηση απέναντι στους κακούς, το βγάλσιμο της γλώσσας στους ισχυρούς, και η παγκόσμια ειρήνη — αυτά τα τζάμπα λόγια δηλαδή που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να έρθει στα πράγματα. (Δεν αναφέρομαι εδώ στον άλλο τροχό του κάρου που έφερε τη γενόσημη αυτή εκδοχή της Αριστεράς στην εξουσία: τη βία. Γιατί είναι ξεχωριστό θέμα. Αλλά, κι ας κάνουμε από δειλία πως το ξεχνάμε, είναι ακόμη πιο μεγάλο και πιο πρόστυχο ακόμη και από τα ψέματα).
Και θα είναι απαραίτητα τα καινούργια υλικά που λέγαμε, γιατί δεν θα έχει πια να κάνει, η νέα αυτή εποχή που ξημερώνει, με τη διαχείριση του πλούτου μας. (Μεταπολιτευτικά και μέχρι πρότινος, η Ελλάδα ήταν μία από τις πιο πλούσιες χώρες της ιστορίας της ανθρωπότητας: το ξεχνάμε και αυτό? όπως ξεχνάμε και ότι σήμερα, κρίση-ξεκρίση, το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων είναι περίπου διπλάσιο του παγκόσμιου μέσου όρου, κάπου 185%). Η νέα εποχή δεν θα έχει να κάνει με τις προκλήσεις που απέρρεαν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη, σαρωτική μεν πρόσκαιρη δε, νίκη της Δύσης, αλλά με μία τεκτονική αλλαγή που θα αφορά όλο τον κόσμο, που θα φέρει στο προσκήνιο νέες, πελώριες και, κυρίως, διψασμένες οικονομικές υπερδυνάμεις, και που θα μας βρει στο μέσον μιας διαρκούς και ανελέητης, ανοιχτής και διόλου «ψυχρής» μάχης για επικυριαρχία σε όλο τον πλανήτη, με κράτη όπως η Κίνα και η Ρωσία —μεταξύ άλλων— να τα θέλουν κυριολεκτικά (και να μπορούν να τα αποκτήσουν) όλα.
Και το ξέρουν πια όλοι, ακόμη και οι πλέον πείσμονες, ακόμη και οι πιο καλά χρηματιζόμενοι, ότι αυτή η νέα εποχή θα βγάλει από τη μέση χωρίς πόνο και δάκρυα όποιον δεν παίξει αυτό το παιχνίδι με όλα του τα όπλα. Θα τον σκουπίσει. Θα τον φελαχοποιήσει. Τα φαφλατάδικα λόγια και οι κούφιες υποσχέσεις, τα αισχρά ψέματα και ο στόμφος αλά Μουσολίνι και Κώστα Πρέκα (αυτό βγάζει ο καημένος ο Τσίπρας όταν πάει να μιμηθεί τον Ανδρέα), όλος αυτός ο δονκιχωτισμός από την ανάποδη, θα είναι (είναι ήδη, βασικά) ένα αστείο: ένα χωρατό. Αλλά όχι από αυτά που βγάζουν γέλιο.
Η νέα εποχή θα είναι —ναι: είναι ήδη— μια εποχή-πρόκληση για όλη την Ευρώπη. Η Αμερική δεν είναι και δεν θα είναι πια με το μέρος μας όσο θα θέλαμε ή όσο προσδοκούσαμε: έχει ήδη μεταφερθεί αλλού ηθικά, αισθητικά, πολιτικά, οικονομικά. Πέντε μεγαλουπόλεις, μία κινηματογραφική βιομηχανία και δέκα εκδοτικοί οίκοι δεν αρκούν πια… Η Ρωσία, που ξοδεύει τα ρούβλια με τα τσουβάλια για να φυτεύει προέδρους και φασίστες αρχηγούς κομμάτων και συμμοριών στις ΗΠΑ και στη γειτονιά μας, ή υποκινώντας εθνικιστικές «εξεγέρσεις» και διαμαρτυρίες, δεν τα ξοδεύει από βίτσιο: τα επενδύει… Η Αγγλία ίσως να είναι χαμένη υπόθεση μετά από μερικούς μήνες — κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει το (πάντως υπέρογκο) κόστος από την απώλειά της… Και η Ευρώπη, η χώρα μας, θα πρέπει να συσπειρωθεί και να γιγαντώσει εσωτερικά όσο ποτέ μέχρι σήμερα αν θέλει (και το θέλει!) να μείνει πρωταγωνίστρια, δυνατή και αγέρωχη.
Με την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή, όπως ήταν πάντα.
Σε αυτή τη νέα εποχή οι μούτες μπροστά στις κάμερες και οι τριτοκοσμικές εμφανίσεις ημιαναλφάβητων πολιτικών με στολή γκαρσονιού σε επαρχιώτικο αρραβώνα, όχι απλώς δεν χωρούν, αλλά είναι απέναντί μας. Όπλα στα χέρια των αντιπάλων.
