Του Αλέξανδρου Σκούρα
Το δυσκολότερο πράγμα στη μετά-ΣΥΡΙΖΑ εποχή είναι να αποφύγει κανείς τον πολιτικό οπαδισμό. Στο βωμό του να απαλλαχθεί η χώρα από την κακή διακυβέρνηση των κ. Τσίπρα - Καμμένου, όλοι χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα για κάθε πιθανό θέμα που απασχόλησε και απασχολεί την κοινή γνώμη. Μπαχαλάκηδες εναντίον νοικοκυραίων, εθνοπροδότες και μακεδονομάχοι, τσιπροκαμμένοι εναντίον “με τον Κυριάκο” και πάει λέγοντας.
Σε ένα τέτοιο κλίμα είναι δύσκολο να είναι κανείς φιλελεύθερος διότι οι φιλελεύθεροι δύσκολα μπαίνουν σε τέτοια προβλέψιμα κουτιά. Μάλιστα, ένα καλό τέτοιο παράδειγμα είναι τα επεισόδια στα Εξάρχεια που συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάποια πράγματα πριν προχωρήσουμε στα δυσάρεστα.
Είναι αλήθεια ότι κατά την τετραετία που πέρασε, η αστυνομία (ενδεχομένως εκτελώντας πολιτικές οδηγίες) δεν υπερασπίστηκε τις περιουσίες και την ατομική ελευθερία των πολιτών έναντι των “μπαχαλάκηδων”. Η εικόνα ανθρώπων να σπάνε τζαμαρίες, να πετούν μολότοφ, να καίνε αυτοκίνητα και μαγαζιά δεν είναι ανεκτή σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τέτοια πράγματα και η ατιμωρησία όσων λειτουργούν κατ' αυτόν τον τρόπο δίνει την εντύπωση μπανανίας. Η απάντηση της πολιτείας στο μπάχαλο πρέπει να είναι ακαριαία και καταλυτική προς υπεράσπιση των πολιτών των οποίων τα δικαιώματα θίγονται.
Επίσης αλήθεια είναι ότι η αστυνομία δεν είναι τέλεια. Ακόμα και αν είχε τέλειο εξοπλισμό, πολιτική κάλυψη, τέλεια εκπαίδευση και το καλύτερο δυνατό ανθρώπινο δυναμικό, κάποια στιγμή θα είχαμε φαινόμενα αλόγιστης βίας ή παράβασης καθήκοντος από κάποιον αστυνομικό.
Το ζητούμενο, που δικαιολογεί τον κόπο του να ασχοληθεί κανείς με το ζήτημα, είναι να υπάρχει ένα σαφές πλαίσιο, τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από πλευράς αστυνομικών, από το οποίο όσοι ξεφεύγουν να τιμωρούνται παραδειγματικά. Να το πω πιο απλά και ξεκάθαρα: Όταν ένας μπαχαλάκιας πάει στα Εξάρχεια και τα σπάει δεν διαπράττει χειρότερο αδίκημα από τον αστυνομικό που τον πλακώνει στο ξύλο και τον κλωτσάει ενώ είναι πεσμένος κάτω, αφού τον έχει ακινητοποιήσει και ο μπαχαλάκιας δεν αντιστέκεται.
Αντίθετα, ένας φιλελεύθερος που δεν αισθάνεται την ανάγκη να υπερασπιστεί το ένα κόμμα ή το άλλο, αμέσως θα διαπιστώσει ότι όταν η αστυνομία φέρεται παραβατικά το πρόβλημα αναβαθμίζεται σε θεσμικό. Αν οι αστυνομικοί πιστέψουν ότι μπορούν να φέρονται σε πολίτες του ελληνικού κράτους, που προστατεύονται από το Σύνταγμα, με όποιον τρόπο θέλουν, τότε ανοίγουμε την πόρτα σε σκοτεινού τύπου εποχές και πολιτεύματα. Αντίθετα, ο ηλίθιος μπαχαλάκιας που πετάει μολότοφ, είναι μεν επικίνδυνος αλλά τουλάχιστον δεν του έχουμε εμπιστευτεί το μονοπώλιο της βίας σαν κοινωνία. Πληρώνουμε αστυνομικούς για να τον συλλάβουν, δικαστικούς για να τον δικάσουν, και, αν βρεθεί ένοχος, φυλακές για να τον συμμορφώσουν.
Με αυτή τη λογική, κάθε υποστηρικτής της φιλελεύθερης δημοκρατίας θα πρέπει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση όταν ακούγονται καταγγελίες αστυνομικής βίας κατά πολιτών πολύ περισσότερο από όταν βλέπει φαινόμενα “μπαχαλακισμού”.
