Του Αλέξανδρου Σκούρα
Η κυβέρνηση έχει όντως ξεκινήσει δυναμικά το έργο της με μία πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα και ταχύτητα. Μέσα σε ενάμιση μήνα ήρθαν οι πρώτες μειώσεις φόρων, αυτές του ΕΝΦΙΑ, περικοπές σπατάλης στα τηλεοπτικά συμβόλαια της ΕΡΤ, και πολύ ενθαρρυντικά μηνύματα στη δημόσια διοίκηση.
Όμως, όπως είναι γνωστό, οι φιλελεύθεροι είμαστε κοινό που δύσκολα ικανοποιείται. Μπορεί να μην περιμένουμε από μία κυβέρνηση που στην εκλογική της βάση αντλεί επιρροή από συντηρητικούς και δεξιούς ψηφοφόρους θαύματα προοδευτισμού, όπως τον γκέι γάμο ή τον διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους, όμως αξίζει να δούμε ποια κομμάτια από την ατζέντα των ατομικών δικαιωμάτων θα μπορούσαν να εκπληρωθούν.
Πρώτα, είναι το ζήτημα της προστασίας της ζωής και της ιδιοκτησίας. Προστασία αυτών των ιερών δικαιωμάτων δεν σημαίνει μόνο επαναφορά της τάξης στο άβατο των Εξαρχείων. Σημαίνει ότι οι νόμοι τηρούνται για όλους και η αστυνομία, τα δικαστήρια και οι εισαγγελικές αρχές ακολουθούν κατά γράμμα τους νόμους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, τα κράτη είναι αυτά που έχουν ασκήσει την πιο ωμή και αδικαιολόγητη βία. Μία κεντροδεξιά κυβέρνηση οφείλει από τη μία πλευρά να μην δείχνει αδιάφορη σε θέματα που αφορούν την τάξη όμως αυτό που την διαχωρίζει από την ακροδεξιά είναι ότι η τάξη επιβάλλεται σύμφωνα με τους γραπτούς και άγραφους κανόνες της κοινωνίας. Φαινόμενα όπως η άσκηση αδικαιολόγητης βίας, κατάχρησης εξουσίας, τραμπουκισμών ή διακρίσεων από τα όργανα της τάξης δεν είναι μόνο άδικα, είναι τυραννικά.
Η αναγνώριση και ο σεβασμός των μειονοτήτων και των δικαιωμάτων τους. Σε απλά λόγια, κάθε κάτοικος της Ελλάδας έχει δικαίωμα να θρησκεύεται και να πιστεύει στον Θεό που έχει επιλέξει, να δηλώνει περήφανα την εθνική του ή τη φυλετική του καταγωγή. Έχει όμως και την υποχρέωση να συμμορφώνεται με τους νόμους και το Σύνταγμα. Η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες της Δύσης, ίσως η μοναδική, που εφαρμόζει έστω και περιορισμένα το νόμο της Σαρίας. Ο θρησκευτικός αυτός νόμος παραβιάζει τις Ευρωπαϊκές συνθήκες και επιβάλλει καθήκοντα και υποχρεώσεις σε ανθρώπους που δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση. Μπορεί το θέμα να είναι αρκετά περίπλοκο, με τον ρόλο που παίζουν διεθνείς συμβάσεις προ 100ετίας, όμως οι υποστηρικτές των ατομικών δικαιωμάτων θα χρωστούσαν την ευγνωμοσύνη τους στην κυβέρνηση που θα κατάφερνε να βρει τη λύση ώστε να πάψει αυτή η πληγή στο πολιτικό και δικαστικό μας σύστημα.
Τέλος, όπως είπαμε δεν περιμένουμε από τη Νέα Δημοκρατία να εκπληρώσει τις προοδευτικές μας προσδοκίες, όμως υπάρχουν δύο ζητήματα που η κυβέρνηση θα πρέπει τουλάχιστον να μην οπισθοχωρήσει. Το πρώτο αφορά το σύμφωνο συμβίωσης. Μπορεί η κυβέρνηση Τσίπρα να απέτυχε να ικανοποιήσει το δίκαιο, κατά τη γνώμη του γράφοντος, αίτημα για απελευθέρωση του πολιτικού γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, όμως μας άφησε τουλάχιστον το σύμφωνο συμβίωσης. Καμία οπισθοδρόμηση σε αυτόν τον τομέα δεν πρέπει να γίνει ανεκτή. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το θέμα της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών. Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν έδειξε το απαιτούμενο θάρρος ώστε να αποποινικοποιήσει την ψυχαγωγική χρήση της κάνναβης αλλά μόνο τη βιομηχανική και τη φαρμακευτική, επομένως κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο για μία κυβέρνηση της κεντροδεξιάς. Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί όμως να βελτιώσει το ρυθμιστικό περιβάλλον ώστε να αποκτήσουν ευκολότερη πρόσβαση στις ευεργετικές ιατρικές συνέπειες της κάνναβης όλοι οι ασθενείς που τη χρειάζονται.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση δεν οπισθοχωρήσει σε αυτά που είναι μεν φιλελεύθερα αλλά η βάση της διαφωνεί και προσέξει πως θα αυξήσει τις ελευθερίες μας χωρίς καταχρήσεις στα υπόλοιπα, ο απολογισμός της θα είναι θετικός.
