Του Δημήτρη Καμπουράκη
Και ο Γιώργος Βουλγαράκης υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων. Αυτό είναι. Όποιος δεν έχει τι να κάνει σε τούτη τη ζωή, ρίχνει μια υποψηφιότητα σ' έναν δήμο και καθαρίζει. Λίγο να τον θυμάται ο κόσμος απ' τα παλιά, ένα ελάχιστο δίκτυο ανθρώπων να έχει διατηρήσει, λίγα λεφτουδάκια να μπορεί να διαθέσει, κουτσοφτάνει ένα 2% και να τον πάλι στο προσκήνιο.
Ο καθένας δικαιούται ασφαλώς να είναι υποψήφιος και μεταξύ μας, αφού ο νόμος του το επιτρέπει γιατί να μην το κάνει; Εγώ δεν αναφέρομαι στα σχέδια των προσώπων, αλλά στην νομοθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της απλής αναλογικής που θα μετατρέψει τους δήμους σε καζάνι αλληλοσυγκρουόμενων προσωπικών φιλοδοξιών και υπόγειων συναλλαγών. Όσοι ξέρουν πέντε πράγματα για την λειτουργία των δήμων και των περιφερειών, μιλούν από τώρα για ένα αυτοδιοικητικό Βατερλό της χώρας την επόμενη τετραετία. Αποκλείεται να δουλέψει τίποτα.
Για φανταστείτε την περίπτωση ενός υποψηφίου δημάρχου που παίρνει 45% την πρώτη Κυριακή, με τους δύο επόμενους να είναι στο 35% και στο 20%. Την επόμενη Κυριακή συμμαχούν οι δευτερότριτοι και τελικά εκλέγεται δήμαρχος αυτός που είχε πάρει 35%. Θα είναι δήμαρχος βέβαια, αλλά πως θα κυβερνήσει αφού ο ηττημένος θα έχει το 45% των δημοτικών συμβούλων, με τον δήμαρχο να έχει μόνο το 35%; Εδώ σε θέλω.
Παρατραβηγμένο, θα πείτε. Μην το λέτε, ξέρετε πόσοι έρχονται δεύτεροι την πρώτη Κυριακή και τελικά κερδίζουν τους δήμους; Και εν πάσει περιπτώσει, τι ποσοστό δημάρχων και περιφερειαρχών εκλέγεται από την πρώτη Κυριακή ώστε να έχουν πάνω από το 50% των συμβούλων και να μπορούν να κυβερνήσουν εφαρμόζοντας το πρόγραμμα τους;
Πέραν αυτού, το μεγάλο πανηγύρι γίνεται στα χαμηλά ποσοστά. Ο κάθε πικραμένος που έχει μεγάλη παρέα ή μεγάλη πελατεία στον δήμο (ή εκπροσωπεί έναν κύκλο συμφερόντων), αμολάει μια υποψηφιότητα με την (βάσιμη) ελπίδα να πάρει ένα ποσοστό κοντά στο 2% και να εκλεγεί. Διότι δεν υπάρχει εκλογικό σκαλοπάτι στον νόμο, άρα στους περισσότερους δήμους της χώρας αρκεί ένα 2% για να εκλεγεί κάποιος δημοτικός σύμβουλος. Μετά, με την πολυδιάσπαση των δημοτικών ομάδων, ο δρόμος είναι ανοικτός για τον κάθε μοναχικό καβαλάρη.
Και τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μονάχος του σ' έναν ολόκληρο δήμο, θα αναρωτηθείτε. Με τον κάθε ταλαίπωρο δήμαρχο ανήμπορο να περάσει προϋπολογισμό ή βασικές αποφάσεις διοίκησης του δήμου του; Τα πάντα μπορεί να κάνει. Μια καλή θεσούλα σε ανταλλαγή της κρίσιμης ψήφου του στο δημοτικό συμβούλιο, την έχει στο τσεπάκι. Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα το ονομάσει «κουλτούρα συνεργασιών», στην πραγματικότητα όμως θα είναι η θεσμοθέτηση της συναλλαγής. Μη σας πω δηλαδή ότι αυτοί που έχουν υψηλό κύρος, πολλούς ψήφους αλλά κυρίως φιλότιμο, θα παραμεριστούν από κείνους που βγήκαν οριακά κι από τους αδίστακτους τυχοδιώχτες.
Τελικά οι Συριζαίοι έχουν μια βαθιά πατριωτική στάση απέναντι στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αφού δεν μπορούν να την καταλάβουν και να την ελέγξουν, προτιμούν αν την ανατινάξουν παρά να την αφήσουν να πέσει στα χέρια του εχθρού.
