Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μιλώντας σε εκπομπή του Alpha και απαντώντας σε σχετικό ερώτημα η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τασία Χριστοδουλοπούλου είπε επί λέξει: «Με την έννοια που το λέμε ότι δεν θα μπορούσε ο καθένας να αποσπαστεί στη Βουλή, ώστε στη συνέχεια να μεταταχτεί, υπάρχει ένα ζήτημα ότι αξιοποιήθηκαν γνωριμίες, διασυνδέσεις κ.τ.λ. Δεν το συζητάμε αυτό και ούτε θέλω να πω ότι ήταν γνωστά τα προσόντα της και η Βουλή βγήκε και φώναζε «έλα εδώ»... τα προσόντα (σ.σ. της κόρης της) τα έχουν και άλλοι άνθρωποι, αυτή εργαζόταν»...
Τι ειλικρίνεια! Μα πόσο αυθεντικός άνθρωπος η κα Τασία. Αφού σου λέει και οι άλλοι το κάνανε κάποτε, ας το κάνουμε κι εμείς.
Τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν αισθάνονται καθόλου άνετα. Καθημερινά, πληθαίνουν οι βουλευτές που βλέπουν τις εξελίξεις να ξεπερνούν τις δυνατότητές τους. Φαίνεται να μην μπορούν πια να κατανοήσουν τον όγκο των μεταβολών και την επικινδυνότητα της κατάστασης.
Είναι προφανές ότι ακόμα βολεύονται στην καρέκλα αλλά οι μέρες περνούν γρήγορα και αγχωτικά .
Ο πιο τραγικός όμως, είναι ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος θα συρθεί σε μία πόλωση και έναν διχασμό άνευ προηγουμένου μέχρι τις εκλογές. Και χωρίς βεβαίως, να διορίσει τις κόρες του.. Παρόλο που υποστηρίζει ένα κόμμα που τον "γοητεύει" με τον παραπλανητικό αμοραλισμό του και μολονότι φοβάται πως θα χαθεί κάθε προστασία του πελατειακού δικτύου στο οποίο ανήκει.
Και όλα αυτά επειδή προτίμησε και επιμένει να προτιμάει την ψευδαίσθηση του κρατισμού παρά το στοιχειώδες ρίσκο μιας ελεύθερης κοινωνίας.
Οδηγός σ΄αυτή την ανεξέλεγκτη πορεία θα είναι μοιραία ο πρωθυπουργός. Μόνιμος εξαρχής «γητευτής» των ταπεινών ενστίκτων τόσων πολλών ανθρώπων που νομίζουν ακόμα ότι «η γη είναι επίπεδη» και «ότι θα ζήσουν αιώνια» προστατευμένοι κάτω από την εύνοια της ανομίας τους
Eίναι όμως, η βαριά μοίρα των μέσων ανθρώπων να επωμίζονται τα βάρη που δεν τους αναλογούν. Να φέρουν πάνω τους, τη σαγήνη της ευκολίας και να γίνονται ανάρπαστοι για τον τυχοδιωκτισμό της εξουσίας.
Αλλά «δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε». Ο Αλέξης Τσίπρας είπε το ναι, γιατί δεν άκουσε «των παλιών τις υποθήκες». Δεν τις ήξερε. Δεν είχε ιδέα πως είναι. Νόμισε ότι όλα γίνονται περίπου σαν να μην γίνονται..! Γιατί δεν φαντάστηκε ποτέ του ότι θα μπορούσε να βρεθεί στην διαδικασία να γίνουν. Εκλέχτηκε στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι για να κυβερνήσει τη χώρα αλλά για να συνεχίσει επάξια το έργο της Αριστεράς των αρνητών. Όχι κάποιων δημιουργών.
Μήπως όμως, είμαστε κι εμείς μια κοινωνία αρνητών και γι΄αυτό εκλέγουμε αυτούς τους ηγέτες; Μήπως δεν είναι μόνο το ζήτημα της Αριστεράς αλλά ένα φαινόμενο συμπλεγματικής τάσης απέναντι στο εκτόπισμα της δράσης και της δημιουργίας;
Δεν μπορώ να υπολογίσω το ποσοστό των Ελλήνων που επιθυμούν να «συμπαθούν» και να οικτίρουν τους ηγέτες τους- θα είναι μεγάλο- και όχι να τους θαυμάζουν. Καταλαβαίνω όμως, πολύ καλά, την αγωνία ενός άλλου ποσοστού που δεν ανέχεται πια τον διασυρμό της δικής τους συνείδησης από καρικατούρες «παλιών φαντασμάτων» που επωμίστηκαν ρόλους ανάξιους των δυνατοτήτων τους.
Η χώρα έχει ανάγκη από ανάταση και αυτό δεν είναι μόνο θέμα προσώπων. Είναι ζήτημα πλειοψηφούσας απαίτησης και συλλογικής ετοιμότητας. Μπορεί να είναι εύκολο το «πιο χαμηλά» αλλά σε λίγο, θα είναι θέμα επιβίωσης το «λίγο ψηλότερα».
