Εδώ και πολλά χρόνια ακούω για το πρόβλημα υπογεννητικότητας της πατρίδας μας, που θεωρείται από όσους το προβάλλουν ως στρατηγικό. Μάλιστα η μόνιμη επωδός είναι πως ενώ εμείς θα συρρικνωνόμαστε πληθυσμιακά, η Τουρκία θα αυξάνεται. Λες και θα πολεμήσουμε κατά παράταξη σε μια τεράστια πεδιάδα 5.000.000 Τούρκοι στρατιώτες με 100.000 Έλληνες.
Το Ισραήλ ήταν περικυκλωμένο από 15πλάσιους εχθρούς που επεδίωκαν την εξαφάνιση του από τον χάρτη κι όμως αντεπεξήλθε νικηφόρα σε τρεις πολεμικές αναμετρήσεις. Γιατί;
Γιατί η ηγεσία του και ο λαός είχαν πλήρη επίγνωση των ιστορικών δεδομένων και του προορισμού του κράτους να επιβιώσει μέσα από τις κάθε λογής αντιξοότητες. Αυτά σε καιρούς πολέμων. Αλλά η χώρα των μόλις εννιά εκατομμυρίων διακρίνεται σε όλους τους τομείς και στους καιρούς της ειρήνης. Γιατί;
Γιατί οι ελίτ αυτού του κράτους επικέντρωσαν την προσοχή τους στο ουσιαστικό πρόβλημα της κοινωνίας τους που δεν ήταν και είναι η αύξηση του πληθυσμού της, αλλά η ανάπτυξη με επενδύσεις σε κεφάλαια και ανθρώπους. Δηλαδή, οι Ισραηλινοί, αυτό το μικρό κράτος, κάνει το παν όχι απλώς να σταματήσει την φυγή των φωτισμένων νέων ανθρώπων από την πατρίδα τους, αλλά και την προσέλκυση εγκεφάλων από άλλες χώρες. Ένα κράτος διακρίνεται όχι λόγω των δεκάδων εκατομμυρίων που κατοικούν σε αυτό, αλλά κυρίως λόγω της αυτοπεποίθησης και σιγουριάς που αποπνέουν οι ελίτ του. Λόγω των ρυθμών ανάπτυξης και της παγκόσμιας ακτινοβολίας του που βεβαίως ουδεμία σχέση έχουν με το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα. Η Νιγηρία σε είκοσι χρόνια λένε πως θα έχει περίπου 350 εκατομμύρια κατοίκους! Και λοιπόν;
Συνεπώς, αντί να λέμε ανοησίες της μορφής «να ελληνοποιήσουμε εκατομμύρια μετανάστες», ας κοιτάξουμε πώς θα κάνουμε την Ελλάδα ανταγωνιστική, με σύγχρονες δομές για να επαναπατρίσουμε τα 400.000 περίπου νέα παιδιά, όλα μορφωμένα, που έχουν εκπατριστεί γιατί προτιμούν να κερδίζουν την ζωή τους στο εξωτερικό.
Ειλικρινά, απορώ με την αφέλεια πολλών που δεν αντιλαμβάνονται πως σήμερα οι κοινωνίες δεν αναπτύσσονται με την μαζικοποίηση τους, αλλά με την παραγωγή και την εκμετάλλευση των δεξιοτήτων των ελίτ. Τι να τους κάνουμε π.χ. 3.000.000 ελληνοποιημένους φτωχούς μετανάστες, σε μια κοινωνία και οικονομία με δομικό πρόβλημα ανεργίας; Μήπως θα πολεμήσουν εναντίον της Τουρκίας; Ή μήπως θα μας προσφέρουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους, που είναι σχεδόν ανύπαρκτες;
Σήμερα το δομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η υπογεννητικότητα, αλλά η συνεχιζόμενη φυγή μορφωμένων, νέων ανθρώπων, που κρίνουν ότι το οικονομικο-κοινωνικό περιβάλλον στην Ελλάδα δεν είναι φιλικό γι' αυτούς. Δεν ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες και στις απαιτήσεις τους και φεύγουν και δεν επιστρέφουν.
Αντί λοιπόν να αναλωνόμαστε σε καυγάδες για γονιμότητα και υπογονιμότητα, ας σκεφτούμε πώς θα κάνουμε την πατρίδα μας χώρα-πρότυπο για να σταματήσουμε την μετανάστευση των μορφωμένων Ελλήνων και τον σταδιακό επαναπατρισμό αυτών που έφυγαν. Όλα τα υπόλοιπα είναι, κατά την γνώμη μου, καυγάδες για επιβεβαίωση ρόλων.
