Ρίξτε γύρω σας μια ματιά. Υπάρχει κούραση, αυτό είναι αλήθεια. Κούραση αδιέξοδη, αποπροσανατόλιστη, σχεδόν τυφλή. Δεν αντέχουμε άλλο τις διαρκείς αναζωπυρώσεις της πανδημίας, δεν έχουμε διάθεση να παρακολουθούμε καθημερινά τα υγειονομικά μέτρα που πάνε κι έρχονται, ως αποτέλεσμα μιας κατάρας που κοντεύει να τρελάνει κυβερνήσεις και επιστήμονες. Πόσο μάλλον τον απλό κοσμάκη.
Μαζί με όλο τον πλανήτη ζούμε μέσα σ’ ένα vertigo. Όλο και μετατίθεται προς τα πίσω η απελευθέρωση μας. Εμβόλια, χάπια και θεραπείες σφυρίζουν γύρω μας, όλοι μας θα θέλαμε να μια ασφαλέστερη και λιγότερη βεβαρυμμένη καθημερινότητα. Οδηγίες, καταγγελίες και μουρμούρες τουρλού-τουρλού συγκλονίζουν τη ζωή μας, πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό ακόμα και για τον ψυχραιμότερο των ανθρώπων. Πόσο μάλλον για τον ανυπόμονο Έλληνα.
Τα βάζουμε με όποιον βρούμε μπροστά μας. Με όποιον στέκεται από πάνω μας, με όποιον βλέπουμε να βγαίνει στην τηλεόραση και να μας μιλά. Λογικό. Ξέρουμε πως κι άλλος να ήταν στη θέση του τα ίδια θα συνέβαιναν, ενδεχομένως και χειρότερα, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να ρίχνουμε το ανάθεμα σ’ αυτούς που βρέθηκαν στο τιμόνι. Αν ήταν άλλοι θα τα βάζαμε μαζί τους, τώρα την πληρώνουν οι σημερινοί. Έτσι είναι η ζωή.
Ο καθένας μας έχει εύκολη μια συνταγή για τον μικροχώρο του. Ο τουριστάνθρωπος για τον τουρισμό, ο μαγαζάτορας για το μαγαζί του, ο πελάτης για τη διασκέδαση του, ο γιατρός για τη ΜΕΘ του, ο έμπορος για το εμπόρευμα του. Αξιόπιστη συνολική συνταγή για όλα μαζί δεν έχει κανείς, αλλά η κούραση δεν επιτρέπει τις ευρυγώνιες ματιές. Καθένας κι απάνω του, οι υπόλοιποι ας πάνε να κουρεύονται. Είπαμε, είμαστε κουρασμένοι.
Βέβαια, κουράζεται κανείς να προσέχει όταν περνά απέναντι τον δρόμο, μήπως τον κόψει κανένα αυτοκίνητο; Κουράζεται να προσέχει το μαχαίρι την ώρα που κόβει ψωμί, μήπως του πάρει κανένα δάκτυλο; Μια ζωή τα προσέχουμε αυτά, δεν καταδυναστεύεται δηλαδή η ζωή μας απ’ αυτές τις διαρκείς προσοχές; «Άλλα αυτά» θα πείτε. Ναι. Άλλα αυτά, άλλα εκείνα, άλλα και τα παραπέρα, εμείς νιώθουμε βαριά κούραση μόνο από την πανδημία.
Κι έπειτα πώς να δώσεις πολιτική χροιά στο πέρασμα ενός σταυροδρομιού, πώς να ρίξεις πολιτική ευθύνη στο κόψιμο του χεριού σου; Ενώ σ’ αυτό που μας συμβαίνει, η ευθύνη είναι εύκολη και προφανής. Θα θέλαμε να γίνει κάτι άλλο, δεν ξέρουμε τι, δεν ξέρουμε ποιος θα μπορούσε να το κάνει, αλλά αυτοί που μας κυβερνούν και δεν το κάνουν τέλεια, φταίνε δίχως αμφιβολία. Κουράστηκα να βλέπω φέρετρα να περνούν από μπροστά μου, κουράστηκα και να προσέχω να μην βρεθώ μέσα σ’ αυτά. Θα ‘θελα ο Μητσοτάκης να με διακτινίσει σ’ έναν άλλον κόσμο, δίχως φέρετρα και προσοχές. Δεν το κάνει; Φταίει.
