Του Σάκη Μουμτζή
Στη κυβέρνηση αναφέρομαι αυτή την φορά. Προχθές ψήφισε τον νόμο που προστατεύει τις ακαδημαϊκές ελευθερίες από την δράση των τραμπούκων.
Γιατί τραμπούκοι είναι αυτοί που εισβάλλουν σε αίθουσες και διακόπτουν την διδασκαλία, τραμπούκοι είναι αυτοί που διαλύουν τις συνεδριάσεις των πρυτανικών συμβουλίων, τραμπούκοι είναι οι ελάχιστοι που θέλουν να επιβάλλουν την άποψη τους στους πολλούς.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έπραξε ως όφειλε. Στο πρόγραμμα της ξεκαθάριζε πως θα πατάξει την ανομία στους πανεπιστημιακούς χώρους και έξω από αυτούς. Έλαβε δε το 40% των ψήφων.
Έτσι, η ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου ήταν ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας υπό διττή μορφή.
Πρώτον, να φανεί συνεπής σε αυτά που υποσχέθηκε στους πολίτες και δεύτερον, να αποκαταστήσει, επί τέλους, το κύρος της κρατικής εξουσίας. Η πλειοψηφία των πολιτών, η σιωπηλή πλειοψηφία, δεν θέλει να υπάρχουν άβατα και ασήμαντες μειοψηφίες να δρουν ανεξέλεγκτα, με μόνον όπλο τους την βία.
Η κυβέρνηση θα έχει απέναντι της την Αριστερά συνολικά. Εδώ και 40 χρόνια ελέγχει, με τις γνωστές μεθόδους της, τα Πανεπιστήμια και τα εργατικά σωματεία. Είναι οι κοινωνικοί χώροι στους οποίους ασκεί την εξουσία της, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Διαλυμένα πανεπιστήμια, επιχειρήσεις που εγκατέλειψαν την Ελλάδα.
Είναι προφανές πως δεν θα παραδοθεί αμαχητί στην εφαρμογή του νέου νόμου για το πανεπιστημιακό άσυλο. Δεν θα επιτρέψει να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της.
Γιατί η εφαρμογή του νέου νόμου θα αλλάξει τους συσχετισμούς σε όλα τα επίπεδα των ΑΕΙ. Και τα πειθαρχικά συμβούλια θα λειτουργήσουν και η αστυνομία θα δρα όπως δρα στην υπόλοιπη Ελλάδα, προληπτικά και κατασταλτικά και οι συγκοινωνούντες, με τα πανεπιστήμια, χώροι ανομίας θα εκκαθαριστούν.
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία για να πραγματοποιηθούν, αυτομάτως, με την ψήφιση ενός νόμου. Πάντα οι τομές προκαλούν αντιδράσεις. Και όσο πιο ριζοσπαστικές είναι οι τομές τόσο πιο έντονες είναι οι αντιδράσεις.
Ας ετοιμάζεται η κυβέρνηση για ένα θερμό φθινόπωρο.
Ελπίζω να το έχει αντιληφθεί και να προχωρήσει στον σχεδιασμό της αντιμετώπισης αυτών των αντιδράσεων. Ας μελετήσει προσεκτικά πώς «τσάκισε» η Μ.Θάτσερ την απεργία των ανθρακωρύχων και πώς «γονάτισε» ο Ρ.Ρήγκαν το πανίσχυρο συνδικάτο των ελεγκτών της εναέριας κυκλοφορίας.
Κάθε τέτοια μεγάλη νίκη έχει υψηλό συμβολισμό και συμβάλλει στην διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος. Φανερώνει ποιος είναι το «αφεντικό στην πόλη». Εννοείται, πως αν οι δύο ηγέτες υπέκυπταν στις απαιτήσεις των συνδικαλιστών, εντελώς διαφορετική θα ήταν η παραπέρα πορεία τους.
Ένας ηττημένος ηγέτης, είναι ένας ανυπόληπτος ηγέτης.
Η αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων έχει δύο διαστάσεις.
1. Την κατασταλτική. Θα πρέπει η Πολιτεία να είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει τον νόμο. Καμιά υποχώρηση, κανένας συμβιβασμός. Οι παραβάτες να γνωρίζουν πως θα τιμωρηθούν πειθαρχικά και ποινικά.
2. Αυτό όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται η κυβέρνηση να έχει με μέρος της την κοινωνία. Να έχει με το μέρος της τους γονείς, που τα παιδιά τους θέλουν να σπουδάσουν και όχι να γίνουν λαϊκοί αγωνιστές, να έχει με το μέρος της την πανεπιστημιακή κοινότητα των διδασκόντων, που έχει υποστεί τα πάνδεινα από την δράση των τραμπούκων επί 40 χρόνια.
Μα πάνω απ όλα η κυβέρνηση οφείλει να έχει εμπιστοσύνη στις ιδέες της και στην ικανότητα της να τις εφαρμόσει με κάθε νόμιμο τρόπο.
Ελπίζω να έχει αντιληφθεί ο πρωθυπουργός πως η μάχη για το πανεπιστημιακό άσυλο μόλις τώρα αρχίζει και απαγορεύεται αυτός να είναι ο ηττημένος.
