Στην πολιτική τα πράγματα πολλές φορές είναι ανατριχιαστικά απλά. Ποια είναι τα πραγματικά σενάρια για το μετεκλογικό τοπίο, ώστε να αντιληφθούμε αν αξίζει τον κόπο να τσακωνόμαστε για το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά; Πρώτο σενάριο, αυτοδύναμη νίκη της ΝΔ. Δεύτερο, νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτο, απλή νίκη του Κυριάκου αλλά δίχως δυνατότητα σχηματισμού μονοκομματικής κυβέρνησης. Τέταρτο δεν υπάρχει. Για να τα δούμε ένα-ένα.
Αυτοδύναμη νίκη του Κυριάκου: Το εύκολο σενάριο για όλους πλην του ίδιου του Κυριάκου. Αυτός θα καλέσει κι άλλους (βασικά την Φώφη) να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, καθότι το βάρος της διακυβέρνησης θα 'ναι ασήκωτο, πλην δεν θα πάει κανείς. Υποχρεωτικά θα φτιάξει μονοκομματική κυβέρνηση, με όλους τους άλλους να είναι απ' έξω και να πετροβολούν. Απλά και συνηθισμένα πράγματα. Ας μην βαυκαλίζεται κανείς ότι η Φώφη θα αποφασίσει να μπει σε κυβέρνηση στην οποία ο Κυριάκος θα έχει την απόλυτη δύναμη. Ίσα-ίσα που σ' αυτή την περίπτωση, το Κίνημα Αλλαγής θα βρει τον παλιό καλό αντιδεξιό εαυτό του.
Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ: Πρόκειται για «υποθετικό λόγο δευτέρου είδους, το απραγματοποίητο» που λέγαμε και στα αγγλικά, αλλά ας το δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας. Βγάζω εντελώς έξω την πιθανότητα αυτοδύναμης νίκης του Αλέξη ως άνευ νοήματος και καταπιάνομαι με την πιθανότητα μιας απλής νίκης μετά την οποία θα αναζητήσει κυβερνητικό σύμμαχο. Αν ο Καμένος ή ο Λεβέντης θα είναι στην Βουλή (που αμφιβάλλω δι' αμφοτέρους) θα είναι μεν βολικοί σύμμαχοι του Αλέξη, αλλά αυτός θα στραφεί προς το Κίνημα Αλλαγής. Αυτή τη φορά θα θέλει «προοδευτική» κυβέρνηση.
Απλή νίκη της ΝΔ: Ο Κυριάκος θα επιδιώξει κυβερνητική συμμαχία με την Φώφη. Αν θα υπάρχει κι άλλο μικρό κόμμα στην Βουλή (πλην Καμένου) προφανώς θα αποταθεί και σ' αυτό, αλλά η βασική του επιδίωξη θα είναι να έχει μαζί του τον εκπρόσωπο της σοσιαλδημοκρατίας. Το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή είναι εκτός σεναρίου για προφανείς λόγους. Ο Κυριάκος θα προσφέρει τα πάντα στην Φώφη. Αντιπροεδρία στην ίδια, υπουργεία για τα στελέχη της, υιοθέτηση σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας και ότι άλλο ζητηθεί. Τσάμπα θα 'ναι. Το Κίνημα Αλλαγής θα είναι ο περιζήτητος εταίρος όλων.
Και η Φώφη τι θα κάνει; Πιστεύω ακράδαντα ότι θα το συζητήσει σοβαρά και με τον έναν και με τον άλλον. Φυσικά και στα δυο σενάρια θα προτάξει κατ' αρχήν την ανάγκη για κοινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝ.ΑΛ. και άλλων κομμάτων, αλλά αυτό στην πράξη δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Άρα εν' τέλει, θα μπει στο δίλημμα «πάω ή δεν πάω με τον πρώτο»; Η απάντηση της δεν θα 'ναι ούτε ιδεολογικά μπολιασμένη, ούτε θα 'χει σχέση με πολιτικές αρχές ή κομματικές παραδόσεις. Όλα αυτά θα προσαρμοστούν πάνω σε μια απλή αριθμητική που θα πατά σε συγκεκριμένα δεδομένα. Πρώτον, του ποσοστού που θα 'χει πάρει το Κίνημα Αλλαγής στις εκλογές. Δεύτερον, του ποσοστού που θα πιθανολογεί ότι θα πάρει σε περίπτωση άμεσης επανάληψης της εκλογικής διαδικασίας, μέσα σε συνθήκες ακραίας πόλωσης και με απλή αναλογική.
Μπερδεμένη εξίσωση, εν' πολλοίς άλυτη σήμερα που δεν γνωρίζουμε κανέναν από τους πολλούς αγνώστους-χ που την συγκροτούν. Διότι πέραν των εκλογικών ποσοστών, θα συνεκτιμηθεί η παλιότερη πολιτική εμπειρία της συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, το πιθανό κόστος μιας παρατεταμένης ακυβερνησίας της χώρας, το πόσα κόμματα θα έχουν μπει στην Βουλή και άλλα που σήμερα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Επίσης η προοπτική διατήρησης ή αλλαγής του εκλογικού νόμου, καθώς και η πιθανότητα να ξαναγίνουν εκλογές πολύ γρήγορα με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Είναι τόσα πολλά τα σενάρια που καταλήγουν σχεδόν άπειρα.
Με δυο λόγια, ο Κυριάκος ή ο Αλέξης θα προτείνουν μετεκλογικά κυβερνητικό συνοικέσιο στην Φώφη, όχι λόγω στρατηγικής συγγένειας με το κόμμα της, αλλά εξ' ανάγκης ή διότι θα τους συμφέρει. Και αντιστοίχως, η Φώφη θα απαντήσει σ' αυτό ανάλογα με τα πολιτικά οφέλη ή ζημιές που θα εκτιμήσει τότε ότι θα έχει κάθε κίνηση της. Απλά πράγματα. Συνεπώς, όλη αυτή η φιλολογία αν το «Κίνημα Αλλαγής είναι στρατηγικός εταίρος της ΝΔ» ή «κομμάτι της προοδευτικής πλειοψηφίας μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ», είναι μια συζήτηση άνευ νοήματος. Το Κίνημα Αλλαγής δεν είναι στρατηγικός εταίρος ή αντίπαλος ούτε για την ΝΔ, ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα πάντα θα εξαρτηθούν απ' την στιγμή και τα δεδομένα της. Εξάλλου, η άρνηση ή η υιοθέτηση της έννοιας του «στρατηγικού εταίρου» δεν πρόκειται να σημάνει κάποια αλλαγή της γενικότερης στρατηγικής των δυο μεγάλων. Άρα προς τι ο καυγάς εντός της ΝΔ γύρω από το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά, στο οποίο χαρακτήριζε το ΚΙΝ.ΑΛ. στρατηγικό σύμμαχο της ΝΔ; Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω, εκτός αν αφορούσε το πρώτο μέρος του άρθρου όπου απέκλειε οποιαδήποτε σύγκληση της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή συζήτηση περί «στρατηγικού εταίρου ή αντιπάλου» έχει ίσως μεγαλύτερο νόημα να γίνεται στο εσωτερικό του Κινήματος Αλλαγής, που ακόμα έχει πρόβλημα αυτοπροσδιορισμού. Μπορεί ο Β. Βενιζέλος να θεωρεί «στρατηγικό εταίρο» τη ΝΔ για την συγκρότηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, μπορεί ο Γ. Ραγκούσης να θεωρεί την ΝΔ «στρατηγικό αντίπαλο» στα πλαίσια του προοδευτικού μετώπου, μπορεί η Φώφη να τηρεί αυστηρά ίσες αποστάσεις, όλα αυτά όμως θα έχουν ισχύ μέχρι τις εκλογές. Μετά θα κονιορτοποιηθούν μπροστά στους υπολογισμούς της επόμενης μέρας. Έτσι είναι η πολιτική.
Τώρα όλοι τρέχουν. Μετά θα δουν τι τους συμφέρει να κάνουν. Καυγάδες και διαφωνίες την ώρα του καλπασμού είναι σπατάλη δυνάμεων, αφού έτσι κι αλλιώς η διαδρομή ως τις εκλογές είναι για όλους δεδομένη.
