Του Γιάννη Παντελάκη
Βολεύουν τα δικά τους παιδιά και ακολουθούν λογικές νεποτισμού; Δείχνουν ασυνέπεια και δεν έχουν σχέδιο για τη χώρα; Ασκούνται σε αυτοσχεδιασμούς και εμφανίζονται τόσο ερασιτέχνες; Η αλαζονεία συνοδεύει πολλούς από αυτούς;
Καθημερινά σχεδόν, πέφτουμε από τα σύννεφα. Μαθαίνουμε κυβερνητικές ενέργειες και αρνητικούς τρόπους πολιτικής συμπεριφοράς και μένουμε άφωνοι.
Πληροφορούμαστε προσπάθειες υπουργών να ακυρώσουν τους ελάχιστους κανόνες αξιοκρατίας που υπάρχουν ή ν ακολουθούν νοοτροπίες εξ αντικειμένου καταδικριτέες και μας κάνει εντύπωση. Διαπιστώνουμε επανάληψη άρρωστων νοοτροπιών και τρόπων άσκησης πολιτικής και οργιζόμαστε. Με δυο λόγια, μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο κυβερνάται αυτή η χώρα έχει τόσες παθογένειες.
Για να έχουμε την απαίτηση αλλαγής όλων αυτών των φαινομένων, θα πρέπει να είχαμε ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες από το σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Να είχαμε πιστέψει πως πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που ήταν ξεχωριστή, προερχόταν από μια διαφορετική μήτρα από εκείνη που έβγαζε ως τώρα το πολιτικό προσωπικό. Αυτό συμβαίνει; Προδοθήκαμε δηλαδή;
Μια τέτοια απάντηση δικαιούνται να την δώσουν μόνο όσοι είχαν πιστέψει πως οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία θα τηρούσαν όσα έλεγαν και παράλληλα το σχέδιο εξόδου από την πολύπλευρη κρίση της χώρας δεν θα βασιζόταν στην εκμετάλλευση του συναισθήματος, της οργής και του εθιμικού, αλλά σε ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις. Σ'' αυτούς ενδεχομένως κάποιος να καταλογίσει πολιτική αφέλεια και ίσως (για τις νεότερες ηλικίες) δικαιολογημένη άγνοια. Ίσως να λειτούργησε σε κάποιους και ως παγίδα το γεγονός ότι οι σημερινοί επικαλέστηκαν το αριστερό πρόσημο (που δεν είχαν, αλλά χρησιμοποίησαν).
Ωστόσο, όσοι ζούμε σ'' αυτήν τη χώρα και έχουμε αντίληψη και γνώση αυτών που συμβαίνουν, μάλλον υποκρινόμαστε. Γνωρίζαμε, εδώ ήμασταν και πριν. Και ας μην παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι όσοι έχουν εκλεγεί περισσότερες από μια φορές εκφράζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας. Το οποίο δεν είναι παραπλανημένο, αλλά κάνει συνειδητές επιλογές.
Υπάρχουν μια σειρά από ζητήματα που μπορούν εύκολα ν'' αναδείξουν πως το πρόβλημα της χώρας είναι συνολικότερο και δεν αφορά μόνο τους σημερινούς κυβερνώντες. Μπορούν να το διαπιστώσουμε με ελάχιστα παραδείγματα: Τι κάνουν οι τελευταίοι, για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τους δημόσιους υπαλλήλους; Εξαιρούν από το ενιαίο μισθολόγιο υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και ιερωμένους. Οι λόγοι προφανείς. Τους θέλουν ως εκλογική πελατεία; Όποιος επικαλεστεί μια κυβέρνηση που δεν τους μιμήθηκε, ας σηκώσει το χέρι.
Πώς προσπαθούν να επιλύσουν το συνταξιοδοτικό πρόβλημα της χώρας; Με μπαλώματα, αυτοσχεδιασμούς και περικοπές και με εμφανή την απουσία ενός επεξεργασμένου σχεδίου. Ποια κυβέρνηση δημιούργησε το πρόβλημα, το διόγκωσε για ψηφοθηρικούς κατά βάση λόγους και απέφυγε να πάρει αποφάσεις; Μήπως οι προηγούμενες;
Αυτή η υποκουλτούρα που αναδεικνύεται από τον συγχρωτισμό κυβερνητικών παραγόντων με Λαζόπουλους ή με δημόσιες εμφανίσεις σε κέντρα διασκέδασης είναι κάτι πρωτόγνωρο για τον τόπο; Ποτέ δεν είδαμε πολιτικά πρόσωπα του παρελθόντος να δείχνουν ίδιες ή και χειρότερες συμπεριφορές που λειτούργησαν και ως πρότυπα;
Παρατηρούμε την κυβέρνηση να προσπαθεί ν'' αποφύγει να πάρει αποφάσεις που απορρέουν από το μνημόνιο που η ίδια υπέγραψε. Να θυμηθούμε τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου; Να επαναλάβουμε πως η πλειονότητα εκείνων που περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο υπήρχαν και στο δεύτερο, αλλά δεν τα εφάρμοσαν για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος;
Οι παθογένειες ανήκουν στην κοινωνία. Με ορατό τον κίνδυνο να αδικήσουμε το υπέροχο ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, οι πολιτικοί που σήμερα μας απογοητεύουν θα μπορούσαν να επικαλεστούν τον στίχο «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Αυτή η κοινωνία επανεκλέγει Μιχελογιαννάκηδες και Γιακουμάτους, αυτή επικροτεί δημαγωγίες και λαϊκισμούς, αυτή κάνει τις επιλογές της. Υπάρχει η άποψη πως οι ηγεσίες πρέπει να πρωτοπορούν ώστε ν'' αναγκάζουν τις κοινωνίες ν'' ακολουθούν. Όταν βρεθούν αυτές οι ηγεσίες που θα μπορούν να το κάνουν, ας το ξανασυζητήσουμε…
