Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έδειξε την κατάντια μιας κοινωνίας. Την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας ή για να ακριβολογήσω ενός σημαντικού τμήματός της. Σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου έγιναν μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις υποστήριξης του ουκρανικού λαού. Στο Αμβούργο, με πληθυσμό λιγότερο από τον μισό της Αθήνας, διαδήλωσαν πάνω από 200.000 Γερμανοί πολίτες.
Ρώσοι ολιγάρχες, συνδεδεμένοι με το καθεστώς Πούτιν, βλέπουν τα περιουσιακά τους στοιχεία είτε να κατάσχονται είτε να απαξιώνονται, ενώ διάσημοι καλλιτέχνες με εκατοντάδες εκατομμύρια θαυμαστές και ακολούθους καταδίκασαν τη ρωσική εισβολή. Εδώ σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, την Ελλάδα μας, προχθές είχαμε τρεις συγκεντρώσεις και μια συναυλία, όχι υπέρ του ουκρανικού λαού και κατά των Ρώσων εισβολέων, αλλά κατά του πολέμου. Δηλαδή ουσιαστικά υπέρ των εισβολέων.
Την Κυριακή έγινε στη Θεσσαλονίκη συγκέντρωση και πορεία, με ρωσικές σημαίες, όχι για να καταδικαστεί η εισβολή, αλλά για να υποστηριχθεί, χωρίς προσχήματα, η Ρωσία του Πούτιν. Μάλιστα αυτή η συγκέντρωση ήταν μαζικότερη από τη συγκέντρωση που διοργανώθηκε πριν από λίγες ημέρες, στο ίδιο σημείο, υπέρ της Ουκρανίας.
Πρωτοφανείς καταστάσεις.
Και σα να μην έφτανε αυτή η ξεφτίλα, πληροφορηθήκαμε πως οι Σαββόπουλος και Δρογώσης θέλουν να διοργανώσουν μια συναυλία υπέρ των Ουκρανών και δε βρίσκουν καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν.
Ανατριχίλα.
Φαίνεται πως φοβούνται τι θα πει το ΚΚΕ και οι κάθε λογής «προοδευτικοί έντεχνοι». Φοβούνται μήπως μπουν στη μαύρη λίστα των αριστερών νεολαιών και των συλλογικοτήτων και έχουν άσχημα ξεμπερδέματα.
Αν δεν το έχει αντιληφθεί ο αναγνώστης ένας πολιτικός χώρος, με τα παρακλάδια του ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία σε ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών που αποδεικνύονται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ψοφοδεή ανθρωπάκια. Μεγάλοι καλλιτέχνες, ασήμαντοι άνθρωποι. Τους έμεινε η γλίτσα και τα κόκκινα πλαστικά γάντια.
Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα.
Άγεται και φέρεται από καραγκιόζηδες της δημοσιογραφίας που κρύβουν το φιλορωσισμό τους προβάλλοντας το «σχέδιο Πυθία», από απόστρατους αξιωματικούς που όταν τους ακούς διερωτάσαι πώς αυτοί οι άνθρωποι υπηρετούσαν σε νατοϊκό στρατό, από γεωπολιτικούς αναλυτές (της πλάκας) που αντί να ασχοληθούν με τα χάλια του ρωσικού στρατού, αναρωτιούνται με ειρωνική διάθεση «πού βρίσκεται ο ουκρανικός στρατός», από πανεπιστημιακούς που αντί να εκτιμήσουν τη ζημία που θα υποστεί η Ρωσία από τις κλιμακούμενες κυρώσεις, ασχολούνται με το πόσο θα αντέξει η Δύση τις ανατιμήσεις των προϊόντων.
Και άφησα για το τέλος όλους αυτούς που αγωνιούν μήπως ταπεινωθεί ο Πούτιν και πληγωθεί ή θυμώσει. Που μας λένε κάθε ημέρα πόσο αδίστακτος είναι ο Ζελένσκι που ταλαιπωρεί τον λαό του και δεν παραδίνεται.
Αυτά ακούω και πραγματικά θλίβομαι γιατί αυτή η χώρα έχει ξεπέσει τόσο πολύ. Γιατί αποτελεί μια θλιβερή εξαίρεση στον πολιτισμένο κόσμο. Γιατί τελικά η ευθύνη γι' αυτήν την κατάντια βαραίνει όλους μας.
