Στην Κρήτη έκανα τις διακοπές μου, δηλαδή σε Συριζοχώραφο. Είχα λοιπόν την ευκαιρία να τους ξαναδώ μέσα στο γήπεδο τους, να τους αφουγκραστώ, ν’ ακούσω τι λένε και πως το λένε, να καταλάβω πως σκέφτονται, πως νιώθουν βρε αδερφέ. Δεν αναφέρομαι τώρα σε «στελέχια» και «υψηλούς εκπροσώπους», αλλά στο απλό πιστό (πρώην ΠΑΣΟΚικό) κοσμάκη τους. Που δεν είναι λίγος, μην κοροϊδευόμαστε. Απλώς δεν είναι αρκετός για να ξανανεβάσει τον Αλέξη στον θρόνο του.
Ένα είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων. Τους λείπει το ηθικό, η εσωτερική πίστη σε μια μελλοντική τους νίκη. Κι όταν ο ταγμένος οπαδός δεν έχει βαθιά εντός του την βεβαιότητα της νίκης, βράσε όρυζα και πιες το ζουμί της. Είναι ανίκανος να εξωτερικεύσει προς τον περίγυρο του οποιαδήποτε αισιοδοξία, ικανή να παρασύρει τον ακροατή του προς το μέρος του. Ο σημερινός Συριζαίος οπαδός είναι πολιτικά αμυνόμενος, δεν νιώθει ότι διαθέτει τα όπλα για να επιτεθεί και να κερδίσει έδαφος στο πεδίο της μάχης.
Στο καφενείο, στην ταβέρνα, στην παρέα, στην τυχαία συζήτηση μπροστά στην τηλεόραση, κάνει ανταρτοπόλεμο. Βρίσκει μια αφορμή και ρίχνει τα «τυχαία» βέλη του. Άχρηστος ο Μητσοτάκη, ανίκανη η κυβέρνηση, χάλια τα 'καναν εδώ, μαντάρα τα 'καναν εκεί. Αλλά συνεχίζει να νιώθει ανασφαλής για να συμπληρώσει στην κριτική του την φράση «ο Αλέξης ήταν» ή «ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν» καλύτερος απ’ τους σημερινούς. Δεν τολμά ακόμα να το εκστομίσει.
Γι αυτό είναι hit and run. Χτυπά και φεύγει. Λέει την κουβέντα του, πετάει τον χλευασμό του και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, ελπίζοντας ότι κάποια μικροφθορά άφησε στο ακροατήριο με την κριτική του προς την κυβέρνηση. Αλλά ως εκεί. Ευτυχώς γι' αυτούς, οι φωτιές έδωσαν λίγο αέρα στα πανιά τους, μέχρι τότε ούτε η διαχείριση της πανδημίας ούτε η οικονομική πολιτική τους έδινε μεγάλα περιθώρια θανατηφόρας κριτικής. Ψευτοαφορμές είχαν, αδύναμες για να μεταπείσουν τον νεοδημοκράτη ή τον κεντρώο ή τον όπου φυσά ο άνεμος.
Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑίος οπαδός συνεχίζει να είναι πεπεισμένος ότι ο Κυριάκος θα κάνει δυο τετραετίες στην εξουσία. Άρα ότι θα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές. Δεν καταλαβαίνει τον λόγο, δίνει σαθρές ερμηνείες για εξαγορασμένα μέσα ενημέρωσης (ξεχνώντας τεχνηέντως το 2015 και το δημοψήφισμα), αλλά επί του πρακτέου έχει παραδώσει τα όπλα. Είναι βαθιά απαισιόδοξος, θεωρεί ματαιότητα κάθε προσπάθεια για νίκη του κόμματος του στις επόμενες εκλογές, σχεδόν έχει βάλει τον εαυτό του σε θέση πολιτικής μειονότητας. Αυτό που λέει μέσα του είναι «μετά και την επόμενη τετραετία Κυριάκου, βλέπουμε».
Με δυο κουβέντες και με βάση την σημερινή κατάσταση (ακόμα και μετά την καταστροφή των πυρκαγιών) ο Τσίπρας παραμένει εκτός πεδιάς. Αν δεν βρει έναν μαγικό τρόπο να εμφυσήσει στην ψυχή των οπαδών του την ελπίδα της νίκης του χρόνου ή του παραχρόνου, καμιά μεταστροφή του εκλογικού σώματος δεν πρόκειται να δει. Αν ο τυχαίος ΣΥΡΙΖΑίος δεν νιώσει σήμερα την σιγουριά να φωνάξει (δίχως να γελάσουν γύρω του) την φράση «ναι ρε, ο Αλέξης είναι καλύτερος απ’ τον Κυριάκο», καμία ελπίδα δεν έχουν εκεί στην Κουμουνδούρου. Θα δοκιμάσουν την τύχη τους το 2027, ενδέχεται και με άλλον αρχηγό.
