Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Στο «Πόλεμος και Ειρήνη» υπάρχει μία σκηνή αρκετών σελίδων που με είχε εντυπωσιάσει όταν τη διάβασα έφηβος. Δεν θυμάμαι καθόλου τις λεπτομέρειες, και να με συμπαθάτε. Όμως η ουσία είναι πάνω-κάτω η εξής.
Ενώ τα αντίπαλα στρατεύματα έχουν αναπτύξει τις παρατάξεις τους και είναι έτοιμα την επομένη το πρωί να ξεκινήσουν το πυρ και να διαταχθεί η επίθεση υπό τον ήχο των σαλπίγγων βάσει των καλά εκπονημένων επιτελικών τους σχεδίων, κάτι γίνεται. Ο Τολστόι, μέγας είρων και με ματιά σαρωτική, «κινηματογραφική», παίρνει τον φακό του από τους κυρίως πρωταγωνιστές και μας παρουσιάζει έναν ανώνυμο στρατιώτη. Και μας μιλά γι' αυτόν. Εξιστορεί, δε, μία μακρά και απολύτως άσχετη με την επικείμενη μάχη αλυσίδα γεγονότων, στα οποία μετέχουν ο ίδιος ο στρατιώτης, η αρραβωνιαστικιά του, μια αλεπού, ένας σκύλος, το άλογό του κ.ο.κ. Στ' αλήθεια, τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία, μόνο που —καθώς το ένα φέρνει το άλλο— η καραμπόλα των γεγονότων που γεννήθηκαν από την τυχαιότητα, τις συμπτώσεις και το μοιραίο χτυπούν μιαν αόρατη καμπάνα. Την καμπάνα της ιστορίας. Και έτσι, κάποια στιγμή ένα άλογο χλιμιντρίζει και φρουμάζει μέσα στη νύχτα, και άμεσα πυροδοτείται χωρίς καμία διαταγή και κανένα σχέδιο, και σε μια ανύποπτη χρονική στιγμή, ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ, η επίθεση — με συντριπτικά αποτελέσματα για τους επιτιθεμένους, που κερδίζουν μία ανέλπιστα μεγάλη νίκη, και μάλιστα με ελάχιστες για τους ίδιους απώλειες.
Αφού επαναλάβω πως πέρασαν περί τις τέσσερις δεκαετίες αφότου διάβασα εκείνο το κεφάλαιο —οπότε το θυμάμαι μέσες-άκρες—, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ κάτι ανάλογο με τα δικά μας πράγματα. Όχι ότι έχουμε σχέση με τους Ναπολεόντειους Πολέμους — αν δεν κάνω λάθος. Αλλά επειδή οι αναλογίες είναι ένα πολύ νόστιμο αλάτι.
Λοιπόν, μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015, τέθηκαν σε κίνηση οι διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου του κόμματος. Οι υποψήφιοι ήταν τέσσερις: οι βουλευτές Άδωνις Γεωργιάδης, Ευάγγελος Μεϊμαράκης και Κυριάκος Μητσοτάκης, και ο αιρετός περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας. Ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών ήταν προγραμματισμένος για τις 22 Νοεμβρίου 2015, αλλά δεν έγινε λόγω αστοχίας του ηλεκτρονικού συστήματος ψηφοφορίας. Έτσι, ο πρώτος γύρος ορίστηκε εκ νέου για τις 20 Δεκεμβρίου, ο δε επαναληπτικός —εφόσον δηλαδή δεν εκλεγόταν πρόεδρος για το κόμμα με την πρώτη ψηφοφορία— στις 10 Ιανουαρίου 2016.
Τώρα, στον πρώτο γύρο (20 Δεκεμβρίου 2015) κανένας από τους τέσσερις υποψηφίους δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία (50% + 1 ψήφος) και η ψηφοφορία επαναλήφθηκε πράγματι στις 10 Ιανουαρίου 2016 μεταξύ των δύο πρώτων σε ψήφους: του Ευάγγελου Μεϊμαράκη και του Κυριάκου Μητσοτάκη, που έκανε την έκπληξη και πλασαρίστηκε δεύτερος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικράτησε του συνυποψηφίου του τον Ιανουάριο και αναδείχθηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.
Έλαβον (στρογγυλεύω τα νούμερα):
- Κυριάκος Μητσοτάκης: 173.000 (από 115.000 στον α΄ γύρο, δηλαδή 58.000 επιπλέον ψήφοι).
- Ευάγγελος Μεϊμαράκης: 157.000 (από 161.000 στον α΄ γύρο, δηλαδή 4.000 λιγότερες ψήφοι)
Και έτσι πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας εξελέγη ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Πολύ ωραία.
Αλλά ας πάμε πάλι λίγο πίσω. Τι είχε γίνει στις 20 Δεκεμβρίου, δηλαδή στην πρώτη ψηφοφορία; Λοιπόν, στην πρώτη ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου τής ΝΔ πρώτος ήρθε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης με ποσοστό πάνω από 40% και δεύτερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης με ποσοστό περίπου 30%. Τρίτος κατετάγη ο Απόστολος Τζιτζικώστας με ποσοστό κοντά στο 20% και τέταρτος ο Άδωνις Γεωργιάδης με κάτω από 10%.
Αυτά, ξαναλέω, στις 20 Δεκεμβρίου. Και όχι στις 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ, όταν ήταν προγραμματισμένες κανονικά οι εκλογές. Αν όμως είχαν γίνει ΚΑΝΟΝΙΚΑ οι εκλογές στην προκαθορισμένη ημερομηνία, δεν θα είχαμε αυτά τα αποτελέσματα. Ο Μεϊμαράκης δεν θα έπαιρνε 40%. Και ο Μητσοτάκης δεν θα έπαιρνε 30%. Ο μεν πρώτος θα έβγαζε άνετα πάνω από το 50%, ο δε Μητσοτάκης πολύ δύσκολα θα πλασαριζόταν δεύτερος — για την ακρίβεια, δεν θα είχε καν σημασία η θέση που θα καταλάμβανε. Κατ' αυτά, πρόεδρος της ΝΔ θα ανακηρυσσόταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.
Τι θα συνέβαινε στη συνέχεια; Ο καθένας μας μπορεί να αφήσει τη φαντασία του να οργιάσει. Αν και, μεταξύ μας, δεν θέλει καθόλου σκέψη.
Καθόλου, μά τον Θεό.
Αλλά εδέησε (ο… Θεός) και έπεσε το ηλεκτρονικό σύστημα. Και ορίστηκε ένας μήνας παράταση στον προεκλογικό αγώνα. (Στον πρώτο γύρο οι ημέρες που μεσολάβησαν από την προκήρυξη των εκλογών ώς την ημέρα της ψηφοφορίας ήταν ελάχιστες). Και δόθηκε έτσι η ευκαιρία στον Μητσοτάκη να οργώσει την Ελλάδα. Και αυτός ο μήνας τού στάθηκε αρκετός. Από απόλυτο αουτσάιντερ, έδειξε ότι μπορούσε και, κυρίως, ότι ΕΠΡΕΠΕ να είναι αυτός ο επόμενος αρχηγός. Ένας αρχηγός αλλιώς.
Να σημειώσω επίσης ότι μέσα σε αυτό το διάστημα δεν έπεισε κανέναν από τους μη νεοδημοκράτες που γραφτήκαμε παραμονές των εκλογών για να πάρουμε και εμείς μέρος στις αρχαιρεσίες. Όλοι εμείς, άνθρωποι από διάφορους χώρους (του Κέντρου υπό την ευρεία του έννοια, ή αριστερά τής ΝΔ και δεξιά τού ΚΚΕ, για να είμαστε πιο ακριβείς), το κάναμε (αν μη τι άλλο: στη συντριπτική μας πλειοψηφία) ακριβώς για να ψηφίσουμε τον Μητσοτάκη. Αυτούς που κέρδισε ο ίδιος ο Μητσοτάκης με τον αγώνα του εκείνων των επιπλέον 30 ημερών ήταν οι παλιοί νεοδημοκράτες. Όχι ότι δεν παίξαμε κι εμείς οι απέξω έναν κάποιο ρόλο. Παίξαμε. Αλλά δεν φτάναμε.
Για να το κλείσω: προσωπικά, ΔΕΝ θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν δεν είχε πέσει από ένα «λάθος στη μηχανή» το σύστημα. Όχι τι θα γινόταν στη Νέα Δημοκρατία — αλλά τι θα γινόταν στη χώρα και στη μάχη της για παραμονή στην Ευρώπη: στη Δύση — και μάλιστα, πλέον, για τη δυναμική παραμονή της, για μία παραμονή με αξιώσεις, και όχι με το χέρι τεντωμένο σαν του ζητιάνου.
Μά την Παναγία, δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν δεν είχε χλιμιντρίσει εκείνο το άλογο.
