Χάρηκα όταν είδα ότι η αντιπολίτευση αντέδρασε εποικοδομητικά στο κυβερνητικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Δέχτηκε δηλαδή την λογική του κυβερνητικού σχεδιασμού, κάτι που στην χώρα μας δεν είναι διόλου αυτονόητο. Συνήθως οι αντιπολιτεύσεις κατεβάζουν το κεφάλι σαν επιθετικά κριάρια και ορμάνε δίχως να βλέπουν ή να ακούν, λες και η κουτουλιά είναι αυτοσκοπός στην ζωή τους.
Θα πείτε ότι ο κορονοϊός είναι ειδικό ζήτημα και όποιος προσπαθήσει να σπεκουλάρει πάνω σ’ αυτό κινδυνεύει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα στα μάτια του κόσμου. Σύμφωνοι, αλλά πάλι τα θετικά της πολιτικής μας ζωής πρέπει να επισημαίνονται, καθότι δεν υπάρχουν και πολλά. Αν και ξέρω καλά το πολιτικό παιχνίδι, δεν παύω να εκπλήσσομαι απ’ αυτά που βλέπω και ακούω καθημερινά. Για παράδειγμα, αυτό που έγινε με την κατάθεση του Σαράφη (διότι η Κελέση σφράγισε το στόμα της) είναι πρωτοφανές.
Τα ίδια άκουσαν οι βουλευτές, τα ακριβώς αντίθετα κατάλαβαν. Οι Νεοδημοκράτες και οι Κιναλίτες κατάλαβαν ότι ο Σαράφης διέψευσε κάθε εμπλοκή πολιτικών στο σκάνδαλο και οι Συριζαίοι κατάλαβαν ότι επιβεβαίωσε πλήρως τις παλιές του καταθέσεις. Άντε βγάλε άκρη. Στα νησιά συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Αυτοί που έχουν την βασική ευθύνη για την κατάσταση των νησιών φωνάζουν τώρα ότι υπάρχει κρεσέντο κυβερνητικού αυταρχισμού κι αυτοί που έλεγαν ότι οι τοπικές κοινωνίες έχουν δίκιο να φωνάζουν, τώρα αμήχανοι μιλούν για τοπάρχες και πολιτικάντηδες.
Κοντολογίς, σε τούτο τον τόπο δεν υφίσταται αντικειμενική και εξόφθαλμη αλήθεια. Υπάρχουν μόνο εκφάνσεις της αλήθειας, μπολιασμένες σε τέτοιο βαθμό από την ιδεολογική και κομματική ταυτότητα που η πραγματικότητα χάνει το νόημα της. Όταν ο Σύριζα καταλήγει να βλέπει έναν ξυλοκοπημένο αστυνομικό ως θύτη και τους μπαχαλάκηδες με τις κουκούλες και τα λοστάρια στα παράθυρα της ΑΣΟΕΕ ως θύματα, τότε και μια μικρή ανεπαίσθητη στήριξη της αντιπολίτευσης στο κυβερνητικό έργο είναι πραγματικά αξιομνημόνευτη.
Έστω κι αν πρόκειται για έναν θανατηφόρο ιό, πάνω στον οποίον τα παιχνίδια είναι ανεπίτρεπτα. Πιθανότατα ο Σύριζα να την έχει στημένη στην γωνία, μόλις δηλαδή εμφανιστούν κρούσματα. Ας ελπίσουμε πως όχι. Δεν περιμένω φυσικά σε κάποια μεγαθυμία εκ μέρους του Τσίπρα. Μπορεί να παριστάνει τον υπεράνω στην διαχείριση της επιδημίας και στην συνέχεια να βγάλει τα απωθημένα του στα οικονομικά αποτελέσματα αυτής της ιστορίας. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποδεχτεί ότι ο κορονοϊός θα έχει άσχημη επίδραση στην ελληνική οικονομία, θα την αποδώσει στην ανικανότητα ή στις ιδεοληψίες της κυβέρνησης.
Να κι ένα ακόμα στοίχημα για τον Κυριάκο. Αν ως χθες χρειάζονταν πολλές μεταρρυθμίσεις για να απογειωθούμε, σήμερα που ο ιός χτυπά τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας πόσες παραπάνω μεταρρυθμίσεις θα χρειαστούν για να μην καθηλωθούμε σε τέλμα και ξαναπέσουμε στα ίδια; Καλό ερώτημα…
