Του Θανάση Χειμωνά
Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος; Έχουν περάσει 43 χρόνια από την στιγμή που ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυε το κόμμα- σύμβολο της Μεταπολίτευσης και ένα από τα ιστορικότερα στη χώρα. Το ΠΑΣΟΚ ούτε λίγο ούτε πολύ σημάδεψε τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες της Ελλάδας. Τα 80's με τον Ανδρέα της Αλλαγής, τα 90's και τα early 00's με τον Κώστα Σημίτη του Εκσυγχρονισμού αλλά και τα 10's της κρίσης και των μνημονίων. Αναμφισβήτητα το πιο αμφιλεγόμενο κόμμα στην ελληνική ιστορία, με άπειρα θετικά και αρνητικά κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του, με εκατομμύρια φίλους και εκατομμύρια εχθρούς. Ένα κόμμα που κέρδισε διψήφιο αριθμό εκλογικών αναμετρήσεων, σαρώνοντας τουλάχιστον δύο φορές (1981, 2009), που ακόμα και σήμερα ελέγχει τους σημαντικότερους δήμους της χώρας, που ταλανίστηκε όσο κανένα άλλο από την κρίση (πληρώνοντας τα λάθη του αλλά και λάθη άλλων) αλλά επιβίωσε βρίσκεται πλέον στην κόψη του ξυραφιού.
Τα όσα συνέβησαν στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Σαββάτου, σε συνδυασμό με την απόφαση της προέδρου Φώφης Γεννηματά να παύσει –προκηρύσσοντας ένα κομματικό συνέδριο το οποίο είναι άγνωστο αν θα πραγματοποιηθεί- τον, σχετικά πρόσφατα, εκλεγμένο γραμματέα Στέφανο Ξεκαλάκη δείχνουν πως η διάσπαση είναι πλέον αναπόφευκτη. Η δυσαρέσκεια σε βάρος της ηγετικής ομάδας διογκώνεται, οι φήμες για αποχώρηση ηγετικών στελεχών –παλιότερων και, κυρίως, νέων- δίνουν και παίρνουν και όλα αυτά σε ένα κόμμα που παραπαίει στις δημοσκοπήσεις ανάμεσα στο 5 και το 7 %.
Το ΠΑΣΟΚ πλέον έχει καταντήσει ένα μικρό παρεάκι παλιόφιλων οι οποίοι πάνε σε μια ψαροταβέρνα και θυμούνται τα παλιά. Ξύλινη γλώσσα, κοινοτοπίες, συνομωσιολογίες για «ξένα κέντρα» (άλλοτε η Ν.Δ. άλλοτε ο ΣΥΡΙΖΑ) που «ενοχλούνται επειδή η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ (sic) κερδάει και οι σύντροφοι επιστρέφουν κατά εκατομμύρια», και μερικές δεκάδες χειροκροτητών (συνήθως άτομα μεγάλης ηλικίας ή νέοι των οποίων όμως το λεξιλόγιο περιορίζεται στα αυστηρώς απαραίτητα) που επιτίθενται με άναρθρες κραυγές σε όποιον παρεκκλίνει από τη γραμμή και αποθεώνουν την Πρόεδρο σε κάθε της (λανθασμένη) κίνηση οδηγούν τον βασικό εκπρόσωπο της ελληνικής κεντροαριστεράς στην τελική του εξαΰλωση.
Το έχω πει πολλές φορές: Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ούτε το όνομα ούτε τα σύμβολά του. Είναι ο πολιτικός «αυτισμός» του. Αποδεκατισμένο και ξεπερασμένο κατευθύνεται προς ένα «πριβέ» συνέδριο τον Ιούλιο όπου όλοι θα χειροκροτήσουν όλους, δυο-τρεις «δικοί μας» δημοσιογράφοι θα γράψουν πως «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ» και θα επικρατήσει μια τεχνητή εφορία. Όπως όταν έχεις πιει νηστικός ένα ουίσκι μονοκοπανιά ένα πράμα. Κάποια στιγμή ωστόσο ο Αλέξης Τσίπρας θα αποφασίσει να πάει σε εκλογές. Και τότε θα γραφτεί ο επίλογος. Μόνο η ίδια η Φώφη μπορεί να το αποτρέψει αυτό, καταρχήν «καθαρίζοντας» το περιβάλλον της και αλλάζοντας τελείως ρότα. Και καλά θα κάνει να βιαστεί. Η κλεψύδρα αδειάζει.
